Το τραγούδι η παράδοση της Ελλάδας,

Το παραδοσιακό τραγούδι στο χθες και το σήμερα.. Ολοι οι λαοί και οι λεγόμενοι «πρωτόγονοι» έχουν τραγούδια. Αυτά διαθέτουν ένα στοιχειώδη λόγο και μια στοιχειώδη μουσική και υπηρετούν ένα πρακτικό σκοπό π.χ. την πρόκληση βροχής. Σε περισσότερο εξελιγμένες κοινωνίες, αγροτικές, το τραγούδι που αποδίδει συναισθηματικές διαθέσεις και καταστάσεις, έχει ομαδικό χαρακτήρα, εφόσον οι κοινωνίες αυτές παραμένουν κλειστές. 10/05/2013 του Νίκου Γ. Ζυγογιάννη Στην ελληνική γλωσσική χρήση ο προσδιορισμός «δημοτικό» παραπέμπει στην εποχή της παραδοσιακής αγροτικής κοινότητας. Απαραίτητη είναι η διευκρίνιση ότι ο «ομαδικός χαρακτήρας» των δημοτικών τραγουδιών δε σημαίνει πως αυτά σχηματίζονταν σε συνεργασία από το σύνολο της ομάδας. Ένα άτομο, προικισμένο υπό την επήρεια μιας συναισθηματικής διάθεσης, «ταίριαζε» ένα τραγούδι (χρησιμοποιώντας παραδοσιακά εκφραστικά μέσα, θέματα κ.λπ.) στο οποίο έδινε τη δική του μουσική, αν είχε μουσικό χάρισμα. Διαφορετικά, το προσάρμοζε σε μια από τις ήδη γνωστές μελωδίες. Το τραγούδι αυτό διαδίδονταν σύντομα στην κοινότητα και έξω από τα στενά της όρια, όπου δεχόταν τροποποιήσεις και έτσι προέκυπταν οι παραλλαγές του. Ο Νικόλαος Πολίτης επιχείρησε τη θεματική κατάταξη των δημοτικών τραγουδιών ορίζοντας τις εξής κατηγορίες: 1. Ιστορικά. 2. Κλέφτικα. Από την ύλη τους προήλθαν τα «ληστρικά». 3. Παραλογές. 4. Τραγούδια της αγάπης. Εδώ ανήκουν και τα λιανοτράγουδα (δίστιχα ομοιοκατάληκτα) που το όνομά τους ποικίλει κατά τόπους, όπως μαντινάδες (Κρήτη). 5. Νυφιάτικα. Συνοδεύουν γαμήλιες τελετουργίες. 6. Ναναρίσματα, με τις πιο ποιητικές και λυρικές εικόνες της δημοτικής ποίησης. Και ο Γιώργος Σεφέρης παραδέχτηκε πως ένα δημοτικό νανούρισμα το βοήθησε να καταλάβει καλύτερα την ερμητική σύγχρονη τέχνη. 7. Κάλαντα-Βαϊτικα. 8. Τραγούδια της ξενιτιάς. 9. Μοιρολόγια και Μοιρολόγια του κάτω κόσμου. 10. Γνωμικά τραγούδια, όπως το «Χαρείτε νιοι, χαρείτε νιές κι η μέρα ολοβραδιάζει/ κι ο Χάρος τις ημέρες μας μια μια τις λογαριάζει». 11. Εργατικά και βλάχικα (γεωργοκτηνοτροφικά). 12. Περιγελαστικά (για την άσχημη σύζυγο και τη νύφη που δεν την ήθελαν τα συμπεθέρια). Μεταγενέστερα, άλλοι μελετητές υιοθέτησαν την κατάταξη αυτή. Όμως τη διεύρυναν, όπως: τα Καταλόγια (ερωτικά τραγούδια που εντοπίζονται μέσα στα έμμετρα βυζαντινά μυθιστορήματα). Οι τρεις τέχνες, του χορού, της μουσικής και της ποίησης άρχισαν ως μια, ως ένα οργανικό σύνολο. Σιγά-σιγά η τέχνη του χορού αυτονομήθηκε και η εκτέλεση της χορευτικής πράξης έγινε αυτοσκοπός. Χορός είναι η έκφραση συναισθημάτων με κινήσεις των χεριών, των ποδιών και του σώματος με συνοδεία μελωδίας και λόγου. Σιγά - σιγά, σ΄ όλους σχεδόν τους λαούς, οι κινήσεις αυτές υπάκουσαν σε ορισμένους κανόνες. Και ενώ ο χορός είναι πανανθρώπινο φαινόμενο, οι κινήσεις και οι σημασίες του διαφέρουν από πολιτισμό σε πολιτισμό και από εποχή σε εποχή. Ο ελληνικός παραδοσιακός λαϊκός χορός (δημοτικός) λειτούργησε και εκφράστηκε στην αγροτική κοινότητα στη φάση της κλειστής κοινωνίας. Ο χορός διαπλέκεται με την καθημερινή ζωή του χωρικού. Ο ελληνικός λαός έχει εμπνευστεί πολλές παροιμίες από το χορό. Ακόμα και σήμερα θέλοντας να ενισχύσουμε τα επιχειρήματά μας, χρησιμοποιούμε παροιμίες όπως «νηστικό αρκούδι δε χορεύει», «τώρα που μπήκαμε στο χορό θα χορέψουμε», «δυο λαλούν και τρεις χορεύουν». Χαρακτηριστικό γνώρισμα της λαϊκής χορευτικής παράδοσης είναι ότι όλοι συμμετέχουν στη χορευτική πράξη ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι καλοί χορευτές. Συνήθως η χορευτική δομή επιτρέπει ελεύθερους προσωπικούς αυτοσχεδιασμούς. Κάθε γεωγραφική περιοχή παρουσιάζει μια ιδιαίτερη χορευτική ταυτότητα. Τα δημοτικά τραγούδια με τα τρία επιμέρους στοιχεία (ποίηση, μουσική, χορός) είναι η λαϊκή καταγραφή του κύκλου της ζωής: από τη γέννηση ως την ταφή. Τραγουδιόνταν σε κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως αρραβώνες, γάμους, βαφτίσεις, γιορτές, πανηγύρια. Γράφτηκαν σε ορισμένη εποχή, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Από τότε που οι συνθήκες εξέλιπαν, σταμάτησαν να γράφονται και δημοτικά τραγούδια. Όμως φορείς- πολιτιστικοί σύλλογοι, κέντρα ελληνικής παράδοσης- έχουν αναλάβει τη διατήρηση της μουσικής κληρονομιάς. Γιατί μέσα σ΄ αυτή βρίσκουμε ζωντανά τα στοιχεία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά, ν΄ αναζητήσουμε πρότυπα και αξίες, που έχουμε ανάγκη για να αντισταθούμε στην πολιτιστική αλλοτρίωση. Η μαζική εμφάνιση συλλόγων γίνεται στην προπολεμική Ελλάδα και κυρίως στην περίοδο του μεσοπολέμου. Οι πρώτοι σύλλογοι ήταν επιστημονικοί, δηλ. οι ιδρυτές και τα μέλη τους ήταν άτομα καταξιωμένα στην Αθήνα που ήθελαν να προσφέρουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Συγκέντρωναν ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία, έκαναν εκδηλώσεις. Στη δεκαετία του ‘60, που μεγάλα κύματα αγροτικών πληθυσμών συνέρεαν στην Αθήνα για αναζήτηση εργασίας και η ανάγκη για διατήρηση της επαφής με τους συγχωριανούς είναι μεγάλη, ο χαρακτήρας των σωματείων γίνεται κοινωνικός. Στη δικτατορία η λαϊκή παράδοση δέχεται πλήγμα, γιατί τη χρησιμοποιεί με τη δική της αντίληψη για να προσεγγίσει λαϊκά στρώματα. Στη μεταπολίτευση οι σύλλογοι εργάστηκαν για την καταξίωση της παράδοσης. Στη δεκαετία του ‘80 οι πολιτιστικοί σύλλογοι αποκτούν και πολιτικό υπόβαθρο. Τα κόμματα πετυχαίνουν την πολιτική τους διείσδυση στην επαρχία και τους ετεροδημότες. Από τη δεκαετία του ‘90 παρατηρείται μια στασιμότητα στη δραστηριότητα των συλλόγων. Στις μέρες μας υπάρχουν πολλοί σύλλογοι. Λίγοι είναι όμως εκείνοι που προωθούν τις πολιτιστικές δραστηριότητες, που στοχεύουν στην επαφή των μελών τους με την ταυτότητα της καταγωγής τους. Πολιτικές σκοπιμότητες ή ωφελιμιστικά κίνητρα γίνονται πολλές φορές οι αιτίες ίδρυσης ενός συλλόγου, αφού κάποιοι τους βλέπουν ως μέσο για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Παρόλα αυτά οι πολιτιστικοί σύλλογοι είναι οι κυριότεροι φορείς για την εκμάθηση δημοτικών χορών. Το σχολείο κατέχει τη δεύτερη θέση -ιδιαίτερα τα Μουσικά σχολεία έχουν αναλάβει αυτό το ρόλο- και την τελευταία έχει η οικογένεια. Κάποιοι από αυτούς συμβάλουν στη διάδοση των δημοτικών τραγουδιών και των ελληνικών παραδοσιακών χορών στον ελληνικό χώρο, αλλά και παγκόσμια, αφού δείχνουν στους ξένους που επισκέπτονται τη χώρα μας, μια άγνωστη πτυχή του νεοελληνικού πολιτισμού. Ακόμα τα χορευτικά συγκροτήματα που πηγαίνουν στο εξωτερικό λειτουργούν ως πρεσβευτές της χώρα μας και βοηθούν να προβληθεί η κουλτούρα του λαού μας. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε φωτεινές περιπτώσεις που ασχολούνται με την καταγραφή και διάσωση της δημοτικής μουσικής: ο Σύλλογος του Σίμωνα Καρρά, η Δόμνα Σαμίου, ο Παναγιώτης Μυλωνάς-ΕΡΤ, το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, το Πελοποννησιακό Ίδρυμα, ο Σύλλογος της Δώρας Στράτου, το Λύκειο Ελληνίδων και το Πανεπιστήμιο Κρήτης κ. α.. Τέλος οι αυτοδίδακτοι λαϊκοί οργανοπαίχτες και τραγουδιστές συντηρούν αλλά και διαδίδουν το δημοτικό τραγούδι, τραγουδώντας το στα πανηγύρια, τους γάμους ή κάποιες άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Κάποιες φορές, όμως, προσπαθώντας να τα προσαρμόσουν στις σύγχρονες χορευτικές ανάγκες, αλλοιώνουν το γνήσιο και αυθεντικό ύφος τους- στο ρυθμό και στο περιεχόμενο- με αποτέλεσμα να βλάπτουν παρά να ωφελούν το σκοπό αυτό. Κατά τον ίδιο τρόπο αλλοιώνεται και η γνήσια χορευτική και ενδυματολογική παράδοση. Εκτός όλων αυτών, ακόμα γίνονται συνέδρια, οργανώνονται διαλέξεις και τα ΜΜΕ συμβάλουν στον ίδιο σκοπό με ανάλογες εκπομπές (ίσως χρειάζονται περισσότερες). Σήμερα ο νεοέλληνας έχει αποβάλλει την προκατάληψη, που υπήρχε παλιότερα, ότι η παραδοσιακή μουσική ήταν αντιαστικό φαινόμενο. Αντίθετα, τραγουδά, χορεύει και εκδηλώνεται . Ο Έλληνας επιστρέφει σε λησμονημένα παραδοσιακά στοιχεία, ως ένα βαθμό είναι θέμα κληρονομικότητας, γιατί «οι πρόγονοί μας μιλούν μέσα μας». Έτσι το δημοτικό τραγούδι και οι παραδοσιακοί χοροί αποτελούν μια εναλλακτική μορφή ψυχαγωγίας. Βέβαια, έχει διαφοροποιηθεί ο τρόπος και ο χώρος που χορεύει κάποιος. Οι ρυθμοί έχουν γίνει πιο γρήγοροι και τα μουσικά κέντρα διασκέδασης αποτελούν τους κατεξοχήν χώρους. Στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι και ο πολιτισμός, συμβάλλοντας στην ανάδειξη των εθνικών ταυτοτήτων. Η Ευρώπη δεν είναι χωνευτήρι πολιτισμών, αλλά χαρακτηρίζεται από την πολλαπλότητα των πολιτισμών. Έτσι δε στοχεύει στην εξάλειψη των ταυτοτήτων- που σφυρηλατήθηκαν με το πέρασμα αιώνων, ακόμα και χιλιετιών-αλλά στην ενίσχυση της πολιτισμικής διάστασης αυτών των συστατικών στοιχείων, ώστε να αντισταθεί η Ευρώπη στην τυποποίηση που απαιτεί ο νόμος της αγοράς. Αυτό το δεδομένο σε συνδυασμό με τις προσπάθειες της ελληνικής πολιτείας, (υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού) των Περιφερειών, Νομαρχιών (αντιπεριφερειών), των Δήμων, των συλλόγων, αλλά και του καθενός από εμάς προσωπικά, η παραδοσιακή μουσική θα συμβάλει στη συνέχιση του ελληνισμού.....

*Ο Νικόλαος Γ. Ζυγογιάννης είναι καθηγητής, πρώην Πρόεδρος Πανελλαδικού Συλλ. Σαρακατσαναίων

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Μινωική Κρήτη οι ρίζες της παραδοσιακής,

 

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ Σ.Ε.ΔΗ.Κ. ΣΤΗΝ ΚΑΝΤΑΝΟ:

«Στους Μινωίτες οι ρίζες της κρητικής διατροφής»,

Από: Μανώλης Μαρκαντωνάκης,

Στη Μινωική Κρήτη βρίσκονται οι ρίζες της παραδοσιακής κρητικής διατροφής, όπως επισημάνθηκε στην εκδήλωση που οργάνωσαν προχθές στην Κάντανο ο Σύνδεσμος Ελαιοκομικών Δήμων Κρήτης (Σ.Ε.ΔΗ.Κ.), ο Δήμος Καντάνου - Σελίνου και οι Σύλλογοι Γυναικών του Δήμου. Στη διάρκεια της εκδήλωσης παρουσιάστηκε η 2η μεγάλη έκδοση 'Παραδοσιακή Κρητική Διατροφή', στην οποία περιλαμβάνονται οι 300 επώνυμες συνταγές που παρουσιάστηκαν σε όλους τους διαγωνισμούς που οργανώθηκαν μέχρι σήμερα, με σημαντικές αναφορές στους τρόπους ανάδειξης και προώθησης της παραδοσιακής κρητικής διατροφής. Παράλληλα, υπογραμμίστηκε ότι το κρητικό ελαιόλαδο αποτελεί το μυστικό της μακροζωίας. Ο επιστημονικός σύμβουλος του Σ.Ε.ΔΗ.Κ., Νίκος Μιχελάκης, στην ομιλία του υπογράμμισε, μεταξύ άλλων, ότι «την έκδοση αυτή του βιβλίου αφιερώνουμε στις οικοκυρές της Κρήτης που κατάφεραν να διατηρήσουν την παραδοσιακή κρητική διατροφή από τη Μινωική περίοδο μέχρι σήμερα, περνώντας την από μάνα σε κόρη και από γενιά σε γενιά, σαν μία ανεκτίμητη πνευματική κληρονομιά του νησιού που όλοι σήμερα οφείλουμε να διαφυλάξουμε και να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές». Ο ίδιος σημείωσε ακόμα ότι στόχοι των εκδηλώσεων είναι «η ανάδειξη και προώθηση της παραδοσιακής κρητικής διατροφής, η ισχυροποίηση των παραδοσιακών δεσμών και κατοίκων της Κρήτης καθώς και η ευαισθητοποίηση των επιχειρήσεων εστίασης του νησιού για τη σκοπιμότητα και αναγκαιότητα της αποκλειστικής χρήσης του ελαιολάδου». Από την πλευρά της η αρχαιολόγος - αρχαιοβοτανολόγος Ανάγια Σαρπάκη, εκ των συντελεστών συγγραφής του βιβλίου, στην ομιλία της αναφέρθηκε στη διατροφή, στην Προϊστορική και Μινωική Κρήτη, στις διατροφικές συνήθειες, τα υλικά που χρησιμοποιούνταν, τις καλλιέργειες, το ελαιόλαδο, τα σκεύη και τα αγγεία μαγειρέματος, τα επιδόρπια και τα κεράσματα των Μινωιτών κ.ά. Μεταξύ άλλων τόνισε ότι «όσον αφορά την Αρχαιολογία μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η αρχαιοβοτανική και η ζωο-αρχαιολογία μάς παρέχουν σημαντικές πληροφορίες που έχουν σχέση με τις πρώτες ύλες κατά την Προϊστορική και Μινωική περίοδο. Είναι όμως ιδιαίτερα παράτολμο να ισχυριστούμε ότι μπορούν να μας αναπαράγουν συνταγές. Οι χρωματογραφικές μελέτες από υλικά που βρίσκονται μέσα σε αρχαιολογικά κεραμικά είναι ικανές να μας πουν τι περιείχε το αγγείο, αλλά δεν γνωρίζουμε, εάν αυτές οι ύλες συνυπήρχαν ταυτόχρονα ή ήταν από δύο διαδοχικά 'μαγειρέματα' ή διαδοχικές αποθηκεύσεις. Επομένως χρειάζεται ακόμα αρκετή έρευνα πεδίου και εργαστηριακές εργασίες προτού μπορέσουμε να πληροφορηθούμε για τα συνυπάρχοντα υλικά και συνεπώς για τις 'συνταγές'. Ωστόσο, το να γνωρίζουμε ποια ήταν τα υλικά που υπήρχαν και χρησιμοποιούνταν για τη διατροφή στις περιόδους αυτές σίγουρα είναι ένα βήμα μπροστά και οπωσδήποτε αποτελεί στοιχείο που τεκμηριώνει ότι οι ρίζες της παραδοσιακής κρητικής διατροφής βρίσκονται παράλληλα στην Προϊστορική και Μινωική Κρήτη». Σε χαιρετισμό του ο δήμαρχος Καντάνου - Σελίνου, Γιώργος Δερμιτζάκης, υπογράμμισε ότι «πριν δύο χρόνια ο Δήμος Καντάνου, μαζί με άλλους Δήμους της Κρήτης και με συντονιστή τον Σ.Ε.ΔΗ.Κ., ανέδειξαν τη μαγειρική της Κρήτης, η οποία στηρίζεται στο κύριο προϊόν της, με τη τόσο μεγάλη διατροφική αξία, δηλαδή το ελαιόλαδο». Ο αντιδήμαρχος Αποκορώνου, Στέλιος Μιχελάκης, τόνισε ότι «δεν είναι μόνο θέμα πολιτισμού να αναδεικνύουμε και να προωθούμε τη γαστρονομία του τόπου μας, αλλά και υποχρέωση προς τα παιδιά μας, αφού με τέτοιες δράσεις θα γνωρίσουν και θα συνεχίσουν αυτή την παράδοση και στα επόμενα χρόνια». Ο αντιδήμαρχος Κισάμου, Μιχάλης Μουντάκης, τόνισε ότι «ο Σ.Ε.ΔΗ.Κ., με την αναγνώριση των μνημειακών ελαιοδέντρων, έχει κάνει μία πολύ σπουδαία δουλειά, ενώ θεωρώ ότι για την ιστορία και την παράδοση του τόπου μας πρέπει να σκεφτούμε ότι από την εποχή του Μίνωα τα μόνα που έχουν σωθεί είναι τα ελαιόδεντρα. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό». Ο εκπρόσωπος της Περιφερειακής Ενότητας Χανίων, Ευτύχης Κονταξάκης, ανέφερε ότι «αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά η δουλειά που γίνεται από τον Σ.Ε.ΔΗ.Κ., με τη συνεργασία του Δήμου Καντάνου και Σελίνου. Είναι γνωστό ότι ο Σ.Ε.ΔΗ.Κ. έχει συμβάλει ουσιαστικά στην αναβάθμιση των ελαιοδέντρων και της διατροφής. Αυτή η αναβάθμιση που έχει να κάνει και με την εμπορία, αλλά και την ποιότητα του ελαιολάδου δίνει περιθώρια ώστε ο αγρότης, ο ελαιοπαραγωγός να προχωρήσει». Στο τέλος της εκδήλωσης οι παρευρισκόμενοι παρακολούθησαν επιδείξεις φαγητών με ελαιόλαδο των βραβευθέντων του διαγωνισμού 'Σελινιώτικες Γεύσεις' και των επιχειρήσεων εστίασης της περιοχής καθώς και έκθεση προϊόντων ελιάς και ελαιολάδου, ενώ ακολούθησε δεξίωση.

Αναδημοσιευσα Από Χανιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Κρητική φορεσιά και μαχαίρι,

 

 Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο κρητικό μαχαίρι, Από το 1990 και το 1991 που σαν πρωτοχορευτής και πρόεδρος του Λαογραφικού Ομίλου «Κουρήτες» πραγματοποίησα εκδηλώσεις στην Κρητική Εστία για τη γυναικεία και την αντρική φορεσιά της Κρήτης, έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Οι εμφανίσεις των Κουρητών έχουν προβληματίσει όλους τους Συλλόγους της Κρήτης που εμφανίζονται με τις παραδοσιακές φορεσιές, καθώς και τα αντικείμενα που τις συνοδεύουν. Το παλαιότερο αντικείμενο της κρητικής φορεσιάς είναι το μαχαίρι. Το σκαλιστό ασημομάχαιρο είναι ένα έργο ιδιαίτερης τέχνης και μεγάλης αξίας και αξίζει να σημειώσουμε ότι το φουκάρι, φτιάχνεται σήμερα μόνο από τρεις ή τέσσερις λαϊκούς τεχνίτες οι οποίοι, ανάλογα με τα βιώματα και την προσωπικότητά τους, σκαλίζουν ανάλογες παραστάσεις. Το 2009 ο Αντώνης Κωνσταντουδάκης, κατασκευαστής του σκαλιστού φουκαριού στα μαχαίρια των Κουρητών, δέχτηκε την πρότασή μου να σκαλίσει στα φουκάρια και νέα σύμβολα, δικής μου επιλογής. Έτσι το 2010, κατόπιν προτροπής μου, σκαλίστηκαν το Αρκάδι και ο Δασκαλογιάννης, καθώς και διάφοροι Άγιοι με πρώτο τον προστάτη μου, Άη Αστράτηγο (Αρχάγγελο Μιχαήλ) και την Παναγία Κερά, προστάτιδα του χωριού μου, το οποίο είναι το Χρωμοναστήρι και του οποίου ο Πολιτιστικός Σύλλογος με έδρα την Αθήνα, έχει το όνομά Της. Την ίδια χρονιά σκαλίστηκαν πάνω σε φουκάρι οι Τέσσερις Μάρτυρες, καθώς και οι Δύο Σφακιανοί, με τους οποίους έχω ιδιαίτερο δέσιμο, ενώ μέχρι σήμερα έχουν σκαλιστεί πολλές άλλες μορφές Αγίων. Έτσι, αλλάζει η ιστορία του κρητικού μαχαιριού σύμφωνα με την οποία, εκτός από το σημείο του σταυρού που σκαλιζόταν στο πάνω μέρος, δεν συνηθίζονταν άλλα θρησκευτικά σύμβολα. Με αφορμή τον εορτασμό των εκατό χρόνων από την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα (1913-2013), σκαλίστηκαν κατά παραγγελία δύο μαχαίρια με τη μορφή του Ελευθερίου Βενιζέλου, προκειμένου να τιμηθεί ο Εθνάρχης. Το ένα μαχαίρι, χάρισα στις 8 Ιουνίου στον πιο ένθερμο οπαδό του Βενιζέλου που έχω γνωρίσει, τον Κρητίκαρο Νίκο Δ. Λιονή, πρόεδρο του Συλλόγου Κρητών Σαρωνικού, με την επωνυμία «Ελευθέριος Βενιζέλος», ως δείγμα αγάπης, σεβασμού και αναγνώρισης στον αγαπημένο μου κουμπάρο. Ο Νίκος Λιονής, εκτός από τον ομώνυμο Σύλλογο που έχει ιδρύσει, κατάφερε επιπλέον με ενέργειές του να στηθούν τρεις προτομές του εθνάρχη, να δοθεί το όνομά του σε τρεις πλατείες, καθώς και σε δύο δρόμους. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το πρώτο μαχαίρι, εκείνο δηλαδή με την παράσταση από το Αρκάδι, χαρίστηκε από εμένα στο νεοσύστατο Μουσείο του Ντιτρόιτ, όπου παρευρέθηκα καλεσμένος με τους Κουρήτες μου, προκειμένου να συμμετέχω στις εκδηλώσεις των ομογενών για την εθνική παλιγγενεσία με τιμώμενη περιοχή την Κρήτη, το 2010. Κλείνοντας, συμπληρώνω ότι ο κατασκευαστής του μαχαιριού Σταύρος Πατεράκης, κατόπιν προτροπής μου, έχει αλλάξει από το 2009 το υλικό λαβής του μαχαιριού, από κόκκαλο μοσχαριού ή ελεφαντόδοντο που συνηθίζονταν μέχρι τότε, σε κέρατο τράγου ή κριού, με αποτέλεσμα τη σημαντική βελτίωση της συνολικής εμφάνισής του, καθιστώντας έτσι μοναδικό και ιδιαίτερο το κάθε κομμάτι που βγαίνει από τα χέρια των Αντώνη Κωνσταντουδάκη και Σταύρου Πατεράκη. Για τους Κουρήτες Μανώλης Ν. Παττακός Πρόεδρος

 Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Η προώθηση της παράδοσης,

Βγαίνουν από τ’ αμπάρια οι αρχαίες ποικιλίες σιτηρών,

Τόσο η «κληρονομιά» όσο και η αυθεντικότητα που κρύβονται πίσω από τις παραδοσιακές ποικιλίες δημητριακών είναι κλειδιά στην επιτυχημένη πώληση που έχει ανάγκη η βιομηχανία τροφίμων. Το δύσκολο «κομμάτι» είναι να καταφέρει η βιομηχανία και ειδικά η αρτοποιία να τις βγάλει από το σκονισμένο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Για να το πετύχουν αυτό, οι εταιρείες τροφίμων καλούνται να επικοινωνήσουν στους καταναλωτές όλη τη νοσταλγία και όλο το στόρυ που κρύβεται πίσω από αυτές τις παραδοσιακές ποικιλίες.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του bakery and snacks, που επικαλείται έκθεση της Datamonitor, υπάρχουν πολλά παραδείγματα παλιών ποικιλιών.

Ο «αμάραντος» των Αζτέκων αλλά και η πρωτεϊνούχα ποικιλία δίκοκκου σιταριού «έμερ» (Triticum dicoccum) καθώς και η χαμηλής περιεκτικότητας σε γλουτένη ποικιλία «άινκορν» – σίτος ο μονόκοκκος (Triticum boeoticum) είναι μόνο μερικές από τις παραδοσιακές ποικιλίες δημητριακών που είναι σχετικά διάσημες μεταξύ των καταναλωτών. Χρησιμοποιούνται δε ευρέως από τη βιομηχανία ζυμαρικών, αρτοποιίας, δημητριακών και σνακ. Άλλωστε το δίκοκκο σιτάρι βρίσκει πρόσφορο έδαφος και στην Ελλάδα, όπως έχει γράψει η Agrenda στο παρελθόν.

Συνεπώς, επισημαίνεται στην έκθεση, υπάρχει τεράστια ανταπόκριση για αυτές τις «αρχαίες» ποικιλίες διότι έχουν πολλά να προσφέρουν σε επίπεδο διατροφικού προφίλ. Είναι επίσης φυσικές, όχι γενετικά τροποποιημένες ή υβρίδια. Οι καταναλωτές πιστεύουν ότι είναι πιο υγιεινές οι ποικιλίες αυτές, άσχετα με το εάν αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ή όχι, τονίζει η έκθεση.

Οι παραδοσιακές ποικιλίες λοιπόν φαίνεται πως έρχονται για να μείνουν στη βιομηχανία τροφίμων η οποία μπορεί να βγει κερδισμένη με το να διηγηθεί την νοσταλγική ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτές. «Αυτές οι ποικιλίες δεν παράγονται μαζικά», είπε η αναλύτρια Κέιτι Πέιτζ, και οι εταιρείες θα πρέπει να επικοινωνήσουν την ιστορία, από πού κατάγονται, πως διαφοροποιούνται από τις εμπορικές ποικιλίες σιτηρών και να προωθήσουν την ιδέα ότι δεν έχουν υποστεί μεγάλες αλλαγές με τα χρόνια.

Η προώθηση της παράδοσης μιας μπράντας αλλά και το ότι είτε είναι χειροποίητη, είτε ότι παράγεται σε μικρές ποσότητες «πουλάει» στους καταναλωτές, καταλήγει η Πέιτζ.

Της Έλενας Ταγκαλάκη – agronews.gr

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνος

Διαβάστε Περισσότερα ►

Η παράδοση του κλήδονα,

Τα μυστικά του Κλήδονα, Ο Κλήδονας είναι ένα ελληνικό έθιμο που τελείται στις 24 Ιουνίου, την ημέρα του Αγίου Ιωάννου, και ως εξής, στην Κρήτη: Την παραμονή του Αϊ-Γιαννιού, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου αναθέτουν σε κάποια ή σε κάποιες από αυτές να φέρουν από το πηγάδι ή την πηγή το "αμίλητο νερό". Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό μπαίνει σε πήλινο δοχείο, την υδροφόρο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο (μήλο πράσινο ή κόκκινο, κόσμημα, κλειδί κ.α.), το λεγόμενο ριζικάρι. Στη συνέχεια το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα, το οποίο δένεται γερά με ένα κορδόνι ("κλειδώνεται") και τοποθετείται σε ταράτσα ή άλλο ανοιχτό χώρο. Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων. Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο.Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο ήλιος -ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων-, η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο। Το μεσημέρι, ή το απόγευμα, συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες. Αυτήν τη φορά όμως στην ομήγυρη μπορούν να συμμετέχουν και παντρεμένες γυναίκες, συγγενείς και γείτονες και των δύο φύλων, καλεσμένοι για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας.Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η υδροφόρος νεαρή ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο "ριζικό" κάθε κοπέλας και μια άλλη, κάποια που έχει ποιητικό ή μαντικό ταλέντο απαγγέλλει ταυτόχρονα τυχαίες μαντινάδες. Μαντινάδες που είναι επηρεασμένες απλώς και μόνο από τη θέα του ριζικαριού, αφού η μαντιναδολόγος δεν ξέρει σε ποιον ανήκει το κάθε ριζικάρι. Η μαντινάδα που αντιστοιχεί στο αντικείμενο (ριζικάρι) της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνάει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη. Σε κάποιας κοπέλας το ριζικάρι ο αείμνηστος μαντιναδολόγος Καμινοκωστής, είχε πει την εξής μαντινάδα: Σα μάθει ο σκύλος γράμματα κι η γάτα να διαβάζει τότε και συ θα παντρευτείς να κάμει ο κόσμος χάζι…. (Και η κοπελιά αυτή πράγματι μέχρι σήμερα δεν έχει παντρευτεί!) Μετά που θα βγουν όλα τα ριζικάρια από το υδροφόρο αγγείο, η υδροφόρος νεαρά χύνει το νερό του αγγείου μέσα σε ένα πηγάδι σταυρωτά και στη συνέχεια το σκεπάζει με ένα κόκκινο πανί. Το μεσημέρι ή τα μεσάνυκτα οι κοπέλες, ενίοτε και νεαροί, σηκώνουν προσεκτικά το πανί, ώστε να μη δει φως το νερό του πηγαδιού, και βάζουν μέσα το κεφάλι τους. Συνάμα η υδροφόρος με ένα καθρέπτη κατεβάζει τις ακτίνες του ήλιου ή του φεγγαριού μέσα στο πηγάδι και οι κοπέλες ρίχνοντας με ειδικό τρόπο μια – μια τα ριζικάρια τους μέσα στο πηγάδι και εκεί στα κύματα του νερού του πηγαδιού οι παριστάμενοι βλέπουν υπερφυσικά ή μεταφυσικά φαινόμενα, τα οποία επεξηγούν μετά οι μεγαλύτερες και μυημένες γυναίκες, όπως επίσης και αγαπημένα πρόσωπα που έχουν πεθάνει ή το πρόσωπο που θα παντρευτούν κ.α. Λέγεται επίσης ότι ανάλογο με το πρώτο πρόσωπο που θα δουν αυτοί που είχαν σκύψει το πηγάδι μετά που θα βγάλουν έξω το κεφάλι τους, ανάλογο θα είναι και π.χ. το παιδί που θα γεννηθεί, δηλαδή αν δουν άντρα, αγόρι θα είναι το παιδί που θα γεννήσει μια γυναίκα έγκυος, ή το ίδιο όνομα θα έχει εκείνος που θα παντρευτούν κ.τ.λ. Σημειώνεται ότι: α) Όσοι παρακολουθούν την εν λόγω ιεροτελεστία πρέπει λέει να είναι με αυτοσυγκέντρωση, αλλά και μύηση, γιατί υπάρχουν και μυστικά για την παρούσα ιεροτελεστία. β) Αν το πηγάδι δεν έχει καθάριο και πόσιμο νερό δεν γίνεται να γίνει κλήδονας Η λέξη «ο κλήδονας» παράγεται από την αρχαία λέξη «η κληδών», η οποία αναφέρεται στον Παυσανία (Βοιωτικά), Όμηρο κ.α. Κληδών ονομαζόταν ο προγνωστικός ήχος, το μαντικό σημάδι και κατ’ επέκταση το άκουσμα του οιωνισμού ή προφητείας, ο συνδυασμός τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων ή πράξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής στον οποίο αποδιδόταν προφητική σημασία. Σύμφωνα με ορισμένους η λέξη «Κλήδωνας» προέρχεται από τη λέξη κλειδί που ανοίγει και κλείνει το κουτί τη τύχης, εξ ου και οι μαντινάδες:

Κλειδώνουμε τον κλήδονα μ’ ένα μικιό κλειδάκι κι απόης τον αφήνουμε έξω στο φεγγαράκι

Κλειδώσετε τον κλήδονα με δόξα και με χάρη Κι απού ‘χει μήλο κόκκινο ταχυτέρου (αύριο) να το πάρει

Ωστόσο, η σωστή προέλευση της είναι από την αρχαία λέξη «κλήδων» (με ήτα) που στον Όμηρο σημαίνει μαντικό σημάδι, προφητεία. Άλλο οι λέξεις «κλειδί, κλειδώνω κ.α.» και άλλο οι λέξεις «κληδών, κλήδονας κ.α.» Απλώς και οι δυο ομάδες αυτές των λέξεων έχουν πρόγονο την αυτή ρίζα, την ρίζα «κλε-», πρβ και: «κλείθρον = αττικά κλήθρον», κλείς = ιωνικά κληίς. Παράβαλε επίσης ότι: Κλειώ - κλείζω = εγκωμιάζω (από το κλέος) και κληδών ή κλεηδών ή κληηδών (από το κλέος και άδω) κ.α. = φημί ή καλέω, διαλαλώ, εγκωμιάζω κ.α.. Παράγωγα: κληδονίζω = μαντευομαι, κληδόνισμα = σημείο, οιωνός κ.α.

www.krassanakis.gr/klidonas.htm

Αναδημοσιευσα Από www.sofoscrete.blogspot.gr

Διαβάστε Περισσότερα ►

Τα καταλύματα του Ιστορικού Κέντρου,

ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ Καταλύματα από μία άλλη εποχή, ξυπνούν μνήμες από το παρελθόν

Aποτελούν κόσμημα για την πόλη του Ρεθύμνου προσδίδοντας μία ξεχωριστή αίσθηση στους Έλληνες και ξένους επισκέπτες του Ιστορικού Κέντρου, γιατί δένουν απόλυτα με την ιστορία του. Αγέρωχα στο πέρασμα του χρόνου, μέρος της ιστορίας, της κουλτούρας και του πολιτισμού μας. Η εικόνα τους προκαλεί δέος μεταφέροντας μικρούς και μεγάλους σε μία άλλη εποχή.

του Νίκου Παναγιωτόπουλου,

Ο λόγος για διατηρητέα και ανακαινισμένα κτίρια, που έχουν μετατραπεί σε καταλύματα φιλοξενώντας ξένους και έλληνες επισκέπτες της πόλης. Οι ιδιοκτήτες τους, δεν ακολούθησαν την πεπατημένη στον τουριστικό τομέα, αλλά αποφάσισαν να επενδύσουν στο ιστορικό αυτό σημείο του Ρεθύμνου, με στόχο να αναδείξουν την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου τους. Έδωσαν σε παλιές κατοικίες ζωή, αναπαλαιώνοντάς τις και φιλοξενούν επισκέπτες που δεν αναζητούν απαραίτητα ένα ξενοδοχείο δίπλα στη θάλασσα αλλά επιθυμούν να πάρουν άρωμα μιας άλλης εποχής, άρωμα ιστορίας, άρωμα μιας γειτονιάς. Δημιούργησαν καταλύματα από τα οποία δεν απουσιάζει η άνεση, η εξυπηρέτηση, η πολυτέλεια. Συγκεντρώνουν όλες τις λειτουργίες και τις υπηρεσίες ενός σύγχρονου ξενοδοχείου, αλλά δίνουν στους ενοίκους τους τη μοναδική ευκαιρία να τα ζήσουν όλα αυτά σε ένα περιβάλλον παραδοσιακό και απόλυτα δεμένο με την πραγματική ταυτότητα και φυσιογνωμία της περιοχής. Σήμερα η παλιά πόλη του Ρεθύμνου αποτελεί ζωντανό μουσείο μνημείων των τελευταίων αιώνων. Παρά τις καταστροφές που υπέστη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλά ενετικά και τούρκικα μνημεία και παλαιά οικήματα διατηρήθηκαν. Ένας περίπατος στα σοκάκια της παλιάς πόλης μοιάζει για τον επισκέπτη σαν ένα ταξίδι σε μία άλλη εποχή. Ιδιοκτήτες και υπεύθυνοι κάποιων από τα δεκάδες καταλύματα του κέντρου της πόλης του Ρεθύμνου, που έχουν διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό αρχιτεκτονικά στοιχεία μιας άλλης εποχής, μίλησαν στο «Ρ.Ν.», αναλύοντας τους λόγους που τους ώθησαν να δραστηριοποιηθούν στην παλιά πόλη. Στο σύνολό τους στάθηκαν στην ανάγκη να διατηρηθεί ο πολιτιστικός πλούτος της παλιάς πόλης.

Χώρος φιλόξενος κι εντυπωσιακός το ξενοδοχείο Casa Moazzo. Κάποτε, ήταν το σπίτι του ευπατρίδη Ρεθυμνιώτη Θεμιστοκλή Μοάτσου: «Στο συγκεκριμένο κατάλυμα ήταν το σπίτι του Θεμιστοκλή Μοάτσου του γιατρού και ευεργέτη της πόλης του Ρεθύμνου. Προσπαθήσαμε να δώσουμε στο σπίτι με τις παρεμβάσεις που κάναμε, την δόξα από την εποχή του γιατρού. Έχουμε διατηρήσει στοιχεία από την εποχή της βενετοκρατίας και της τουρκοκρατίας. Οι πελάτες τέτοιου είδους καταλυμάτων έχουν υψηλή αγοραστική δύναμη και θα τους χαρακτήριζα ως φιλέλληνες», μας είπε η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου Άννα Θωμαδάκη.

Συναντώντας στον περίπατό του στο ιστορικό κέντρο ένας επισκέπτης το ξενοδοχείο Rimondi Estate Boutique Hotel, δεν θα το αγνοήσει. «Στο συγκεκριμένο κτίριο έγινε καθαίρεση όλων των μεταγενέστερων παρεμβάσεων προκειμένου να έρθει στην αρχική του μορφή. Έχουμε διατηρήσει στοιχεία από την βενετσιάνικη περίοδο, κάτι το οποίο είναι εμφανή σ’ όλα τα δωμάτια, ενώ προσπαθήσαμε να κρατήσουμε και στοιχεία από την οθωμανική περίοδο. Τα συγκεκριμένα καταλύματα στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Ρεθύμνου βρίσκονται σε ελληνικά χέρια, απασχολούν προσωπικό και προωθούν και κάποιες σύγχρονες δράσεις» επεσήμανε στα «Ρ.Ν.» ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, Ευάγγελος Ανδρεαδάκης.

«Η Αυλή δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της προσπάθειάς να αναβαθμίσουμε, να αναδείξουμε και να παρουσιάσουμε την ομορφιά που έκρυβε η παλιά πόλη και συγκεκριμένα την ομορφιά των παλαιών κτιρίων που κουβαλούσαν μία ιστορία αιώνων. Η επιχειρηματική προσπάθεια ήρθε ως επακόλουθο αυτής της επιθυμίας. Το βασικό μας κίνητρο ήταν η ανάδειξη της ιστορικής και αισθητικής κληρονομιάς μας», δήλωσε στα «Ρ.Ν.» η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου Avli, Κατερίνα Ξεκάλου.

«Όταν πάρθηκε η απόφαση να γίνει αυτό το οίκημα boutique hotel, ο στόχος ήταν να μεταφερθεί αυτό το οικογενειακό και το ζεστό συναίσθημα που υπάρχει ακόμα και σήμερα στην παλιά πόλη. Στην εξωτερική αυλή για παράδειγμα υπάρχει μία οκτάγωνη κρήνη, η οποία είναι η δεύτερη στην Κρήτη και η αλήθεια είναι πως προκαλεί το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Ως επί το πλείστον το κτίριο έχει ελάχιστες αλλαγές από την αρχική του μορφή. Στόχος μας είναι να μεταδώσουμε την ζεστασιά της Κρήτης και του Ρεθύμνου στον επισκέπτη μας», υποστήριξε στην εφημερίδα μας μία εκ των υπευθύνων του ξενοδοχείου Casa Vitae, Μαρία Αποστολάκη.

«Ο κόσμος ζητάει να γνωρίσει την ιστορία του τόπου που επισκέπτεται. Μ’ αυτή τη λογική και εμείς δραστηριοποιηθήκαμε. Ανακαινίσαμε λοιπόν και ανακατασκευάσαμε κάποια μέρη του οικήματος και θελήσαμε να το γνωρίσει ο κόσμος. Σίγουρα το να μαθαίνει ο επισκέπτης της πόλης την τοπική ιστορία είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αυτά τα καταλύματα είναι κόσμημα για την πόλη μας, καθώς κρατούν την γραφικότητα και την ιστορία του τόπου μας. Δημιουργήθηκαν με μεράκι και δεν απευθύνονται σε μαζικό τουρισμό, καθώς τους ιδιοκτήτες δεν τους ενδιαφέρει να πουλήσουν. Το πρωινό έχει βάση την ελληνική κουζίνα, με προϊόντα της κρητικής γης. Όλα όσα προείπα αναβαθμίζουν το επίπεδο της παλιάς πόλης», τόνισε η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου Antica Dimora, Αντιγόνη Χομπίτη.

«Το συγκεκριμένο κτίριο υπάρχει και στην παλιά γκραβούρα της πόλης, οπότε καταλαβαίνετε πως έρχεται από μία άλλη εποχή. Έχει πάρα πολλά παραδοσιακά στοιχεία, τα οποία έχουν διατηρηθεί. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας. Υπάρχουν ξένοι τουρίστες οι οποίοι επισκέπτονται το ιστορικό κέντρο του Ρεθύμνου κάθε χρόνο επί 10 συνεχή χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι οι προσπάθειές μας έχουν αποτέλεσμα», υποστήριξε η υπεύθυνη υποδοχής του ξενοδοχείου Μύθος, Ελένη Καρδαμάκη.

«Η ανακαίνιση ξεκίνησε το 1994 και ολοκληρώθηκε το 1997 και από τότε λειτουργεί ως ένα boutigue ξενοδοχείο και εστιατόριο. Έχουμε προσέξει ώστε να διατηρηθούν τα στοιχεία της ενετικής και οθωμανικής περιόδου. Οι τουρίστες ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο. Άλλωστε όλη η παλιά πόλη έχει ένα χαρακτήρα ιδιαίτερο. Τα συγκεκριμένα καταλύματα δίνουν τη δυνατότητα στους επισκέπτες να ζήσουν σε μία άλλη εποχή», επεσήμανε ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Veneto Γιάννης Προκοπάκης.

Ο Νίκος Ζαφειράκης, ο ένας εκ των ιδιοκτητών του ξενοδοχείου Bellagio, μιλώντας για το λόγο που επέλεξε να επενδύσει στο ιστορικό κέντρο, μας είπε: «Πρωταρχικός στόχος ήταν να μείνουν αναλλοίωτα τα παραδοσιακά στοιχεία που προϋπήρχαν στο χώρο αυτό, ώστε να δώσουμε μία άλλη αισθητική στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Οι συγκεκριμένες επενδύσεις βάζουν τον πελάτη στη φιλοσοφία να κινηθεί στο κέντρο της παλιάς πόλης, με αποτέλεσμα από τη μία να γνωρίσει τον πολιτιστικό πλούτο του τόπου μας και από την άλλη βέβαια στηρίζει και την τοπική οικονομία. Οι εντυπώσεις των τουριστών είναι άριστες. Γίνονται μέρος της φιλοσοφίας του τόπου στον οποίο περνούν τις διακοπές τους».

Ακόμα ένα ιδιαίτερο κατάλυμα, είναι το Palazzo Vecchio. Ο ιδιοκτήτης του, Γιάννης Αποστολάκης, είπε στα «Ρ.Ν.»: «Προσπάθησα να δώσω στο κτίριο όλα τα στοιχεία που προϋπήρχαν οθωμανικά, ενετικά και να ενωθούν μεταξύ τους αρμονικά. Μέσα από τις συγκεκριμένες επενδύσεις αναδεικνύεται η ευαισθησία του λαού του Ρεθύμνου. Διατηρείται η κουλτούρα και η ιστορία του τόπου, και κατά τη γνώμη μου σε σχέση με άλλες πόλεις της Ελλάδας, το Ρέθυμνο στο κομμάτι της συντήρησης παλαιάς πόλης είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Οι τουρίστες είναι ενθουσιασμένοι».

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Κομμάτια ιστορίας "ξυπνούν" στην Φορτέτζα,

 ΑΠΟ ΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΤΟΥ ΡΕΘΥΜΝΟΥ, «Χαιρετίζοντας τσι Μοίρες»! Φορτέτζα 3 Ιουλίου 2013. Μια βραδιά γλυκιά, ξεμυαλίστρα! Στην «Ερωφίλη», το σκηνικό, μια φτωχική γειτονιά στην Κρήτη του 1913 με την απλώστρα και τις παρασύρες της κι ένα κιλίμι ξεχασμένο ν’ αερίζεται, μέσα στις βροντές του Χειμώνα. Είναι η 1η του Δεκέμβρη. Ξυπόλητα, φτωχοντυμένα παιδάκια παίζουν «χωστό πουλί», τσιγκολελέτα, κουτσό, κυνηγητό και «γύρω-γύρω όλοι», ενώ ένας παππούς κουβαλά ξύλα και μια κοπελιά πλένει ρούχα δίπλα σε μια βρύση με κελαριστό νερό. Ταυτόχρονα στον τοίχο του ενός σπιτιού προβάλλεται το προσωπάκι ενός μικρού κοριτσιού να κοιτάζει πίσω από χοντρά μαύρα κάγκελα! Ξαφνικά ακούγεται να παίζει η λύρα, με πυροβολισμούς και φωνές «Ένωση! Ζήτω η Ελλάς! Λευτεριά!...». Η μαυροντυμένη γυναίκα που μαζεύει βιαστικά τ’ απλωμένα της ρούχα, ξαφνιάζεται, τα παρατάει όλα και ξεσηκώνει τη γειτονιά. Με τα ποδοβολητά των αλόγων φτάνουν κι οι πολεμιστές που βεβαιώνουν το γεγονός της «Ένωσης» και που μετά από προβολή φωτογραφιών της εποχής, ενθουσιασμένοι, πιάνονται στον Ανωγιανό Πηδηχτό με τη λύρα του Μιχάλη Παυλάκη και το λαούτο του Στρατή Μαμαλάκη, ενώ γίνονται κεράσματα κι αρχίζει το γλέντι. Ένας πολεμιστής, ζαλισμένος από την μεγάλη χαρά και το κρασί, ξεχωρίζει από τους άλλους και λέει, «..ούλη η Ελλάδα μια Ψυχή!...» ενώ βλέπει πέρα απ’ τη βρύση να ‘ρχονται με τη μελωδία του κλαρίνου, οι Ηπειρώτες και οι Θεσσαλοί με τις φορεσιές τους, τραγουδώντας και κρατώντας δώρα. Σέρνουν τον χορό κι έρχονται μετά κι οι Μακεδόνες που αγκαλιάζονται κι αυτοί με όλους μ’ ευχές και κεράσματα από τους Κρητικούς. Κι ο χορός καλά κρατεί… Όλοι μαζί πιάνονται στον Καλαματιανό με το «Μήλο μου Κόκκινο»… τον πανελλήνιο χορό που τους ενώνει και τους δένει όλους σε μια καρδιά και μια ψυχή! Μέσα από βροντές και χαλασμό ο «πολεμιστής» προχωρά μπροστά και απειλεί με τη γροθιά του τον ουρανό… «Βρόντα όσο θες! Εδά η Κρήτη είναι Ελλάδα…»! και βγάζοντας ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο από το στήθος του το πετά ψηλά και φωνάζει, «Καλοκαιριά!». Ξημερώνει! Κελαηδίσματα πουλιών και κοπέλες με πανέρια γεμάτα ροδοπέταλα που σκορπίζουν τριγύρω και παιδιά που τρώνε κεράσια γεμίζουν την σκηνή. Είναι Καλοκαίρι! Η Μαρία με την μαυροφορεμένη μάνα της, ευχαριστούν την Παναγιά για την «Ένωση» και την «Λευτεριά» που χαίρονται τώρα πια. Είναι Ιούνιος, μέρες του Άη Γιαννιού του Κλήδονα που τον γιορτάζουν για πρώτη φορά ελεύθερες

.  

Κι ο Κλήδονας είναι έθιμο Πανάρχαιο και Πανελλήνιο! Ένας ακόμη γερός και άσπαστος κρίκος που δένει όλη την Ελλάδα σε μια γροθιά! Είναι ένα από τα πολλά έθιμα που κράτησαν το Ελληνικό Πνεύμα ζωντανό και ενωμένο. Έτσι η Λευτεριά που είναι μόλις 7 μηνών, ενθουσιάζει τις ψυχές που ετοιμάζουν τώρα το τελετουργικό του εθίμου με ιδιαίτερη φροντίδα και πηγαίο κέφι! Ανάβουν με πειράγματα τις καθαρτήριες φωτιές που τις πηδούν άνδρες και γυναίκες. Η Μαρία, η πρωτογόνατη και μανοκυρουδάτη φέρνει το «αμίλητο νερό» κι οι κοπελιές αφού ραντίσουν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα με βασιλικό, βάζουν τα ριζικάρικα στην στάμνα που κλειδώνουν με κόκκινο πανί και ζεμπερέ (μεγάλο παλιό κλειδί) και την βγάζουν στο δώμα ν’ αστρονομιστεί την νύχτα δηλαδή να πάρει το νερό τη δύναμη των άστρων και ν’ αποκτήσει τις μαντικές του ιδιότητες. Κι έρχεται το Όνειρο! Μέσ’ από καπνό, βγαίνουν οι «Ψυχές» των προγόνων μας Αρχαίων Ελλήνων και Βυζαντινών που περνούν μπροστά από την σκηνή. Ιερείς, Ιέρειες, στρατιώτες, μια αρχόντισσα με τα δυο της παιδιά, αγρότες και άρχοντες, σιωπηλοί κι απόκοσμοι, δίνουν το παρόν θυμίζοντας και παρακολουθώντας…. «…Η Λευτεριά τσοι ξύπνησε!», λέει με δέος ο Μάρκος, «Η δύναμη του Κληδόνου τσοί ‘φερενε!», συμπληρώνει ο Κωστής. Ένας νησιώτικος σκοπός μας ξαναφέρνει όλους στην πραγματικότητα και από τα διαζώματα καταχαρούμενοι και κεφάτοι κατεβαίνουν οι νησιώτες που τους υποδέχονται με κεράσματα, ενώ μετά από τους νησιώτικους χορούς τους έρχονται και οι Θρακιώτες που τους λέει ο Γιώργης, «Έννοια σας και ταχειά θα ενωθείτε κι εσείς με την Ελλάδα μας…» ( αυτό έγινε το 1920 με την συνθήκη των Σεβρών). Μα έφτασε η ώρα ν’ ανοίξει ο Κλήδονας. Λέγονται οι μαντινάδες καθώς ο μικρός Γιαννάκης τραβά τα ριζικάρικα από την στάμνα κι ακολουθούν Κρητικοί χοροί και γλέντι. Στο τέλος ο «πολεμιστής» προχωρεί μπροστά και η Φωτεινή του προσφέρει το κόκκινο τριαντάφυλλο που είχε ο ίδιος πετάξει ψηλά νωρίτερα. «Μοίρες χαιρετίζω σας!» φωνάζει αυτός προς τον ουρανό και παίρνοντας το λουλούδι από τα χέρια της κοπελιάς, λέει τρυφερά, «Καλοκαιριά!» Έτσι απλά! Και νοιώσαμε όλοι την ζεστασιά με την μαγεία να μας τυλίγουν μέσα από την πανδαισία των χρωμάτων, των μουσικών, των χορών και των ανθρώπινων συναισθημάτων! Είχαμε μόλις όλοι μας ζήσει μια εκπληκτική εμπειρία με ένα εξαιρετικό πολυθέαμα δεμένο και στημένο, έξυπνα, πρωτότυπα, ευρηματικά από την ταλαντούχο σκηνοθέτιδα με την μεγάλη καρδιά και την ανιδιοτελή αγάπη για τον τόπο κ. Μαρία Σακκαδάκη που σε συνεργασία με την πρόεδρο του Λυκείου των Ελληνίδων της πόλης μας έφτιαξαν το εμπνευσμένο σενάριο και μας έδωσαν αυτήν την μοναδική παράσταση που κατενθουσίασε τους πάντες σε μια κυριολεκτικά ξεχειλισμένη από κόσμο «Ερωφίλη». Οι δάσκαλοι χορού, Μαρία Μαράκη, Λάμπης Νικολουδάκης, Μαρία Κλαψινού αλλά και οι ίδιοι οι χορευτές του Λυκείου με της εντυπωσιακές φορεσιές τους από το πλούσιο βεστιάριο του ιστορικού μας Σωματείου, μας πρόσφεραν τον καλύτερό τους εαυτό ξεσηκώνοντας τον κόσμο και γεμίζοντάς τον υπερηφάνεια για την αθάνατη κληρονομιά του. Οι ηθοποιοί εκφραστικότατοι με επί κεφαλής τον Γιώργο Αποκορωνιωτάκη που με την ζωντάνια και αμεσότητά του μα και με το βάθος της ερμηνείας του ως «ο πολεμιστής», άγγιξε τις καρδιές συγκινώντας τις, ενώ με το χιούμορ και τα αστεία του σε άλλες στιγμές, χάριζε άφθονο γέλιο. Επάξιοι δίπλα του στάθηκαν ο Κωστής Κοντογιάννης με τις σκωπτικές του μαντινάδες που έφερναν ξεκαρδιστικά γέλια, ο Μάρκος Πελαντάκης, η Μαρία Κιαγιά, η Όλια Σταματάκη και η Φέφη που μας ταρακούνησε με τα λόγια αγάπης για την Ελλάδα και την Κρήτη μας. Γνωρίζω, από προσωπική πείρα, τον απίστευτο φόρτο δουλειάς για ν’ ανέβει μια τέτοια παράσταση με τέτοιο πλούτο και σε αριθμό προσώπων (150 πρόσωπα πέρασαν από την σκηνή) και σε ποιότητα, ποικιλία και αριθμό ενδυμασιών από όλα τα μέρη της Ελλάδας που προανέφερα και σε απόδοση τόσων χορών (εξαίρετη επιδεξιότητα και γνώση και υπέροχη χορογραφία) μα και σε θεατρική ερμηνεία! Κατανοώ τις τεράστιες δυσκολίες που προκύπτουν μια κι όλοι είναι εθελοντές σ’ αυτές τις δράσεις. Όμως χαίρομαι που ο Δήμος Ρεθύμνης αγκάλιασε αυτό το μοναδικό σε ποιότητα αφιέρωμα στα «100 χρόνια Ένωσης» κι έδωσε έτσι την ευκαιρία σε τόσο κόσμο από την μια μεριά να παρουσιάσει τόσο επιτυχημένα την δουλειά και το όραμά του και από την άλλη ν’ απολαύσει μια ξεχωριστή βραδιά που καθάρισε το μυαλό, γέμισε την ψυχή, ξαλάφρωσε την καρδιά και ύψωσε το Ηθικό και την Αγάπη για την Πατρίδα μας που τόσο αδυσώπητα, ανελέητα και άδικα χτυπιέται από παντού, σήμερα! «Μοίρες χαιρετίζω σας!» είπε άφοβα με τόλμη και θάρρος στο τέλος ο «πολεμιστής» και μας κοινώνησε με κουράγιο για τα κακά και με ελπίδα για τα καλά που σίγουρα και μοιραία θα έλθουν φέρνοντας και πάλι μαζί τους την «Καλοκαιριά!». Λύκειο των Ελληνίδων του Ρεθύμνου… «Ευχαριστώ σε!»! Γιάννης Κ. Λαχνιδάκης

   Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Η Ελβετία ακολουθεί την παράδοση,

Βόλτα σε ονειρεμένα τοπία,

Πηγή: EPA/URS FLUEELER .

Στην Ελβετία, και συγκεκριμένα στη Λουκέρνη, διεξάγεται μέχρι το τέλος της εβδομάδας το παραδοσιακό φθινοπωρινό πανηγύρι.

Το Chilbi, όπως ονομάζεται, δίνει τη δυνατότητα στους παρευρισκόμενους να θαυμάσουν μοναδικές εικόνες, όπως η συγκεκριμένη, με τη ρόδα και το καρουζέλ να στροβιλίζονται παραβγαίνοντας σε ομορφιά…

Αναδημοσιευσα Από Εφημεριδα Συνταχτων

Διαβάστε Περισσότερα ►

Εκδηλώσεις 28ης Οκτωβρίου,

ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ,

Εκδηλώσεις εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου,

Ξεκινούν σήμερα οι εκδηλώσεις εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου με το γενικό σημαιοστολισμό δημοσίων, δημοτικών, ιδιωτικών καταστημάτων και σπιτιών της πόλης του Ρεθύμνου από τις 8:00 το πρωί μέχρι και τη Δύση του ηλίου της 28ης Οκτωβρίου, καθώς και με τη φωταγώγηση όλων των δημοσίων και δημοτικών καταστημάτων, και των καταστημάτων των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, κατά τις βραδινές ώρες και με το σημαιοστολισμό και φωταγώγηση του λιμανιού.

Σήμερα στις 09:00 το πρωί θα πραγματοποιηθούν ομιλίες και διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις στα Σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Περιφερειακής Ενότητας Ρεθύμνης για τη σημασία της γιορτής. 10:30: Επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Στέψη του μνημείου από μαθητές και μαθήτριες Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Προσκόπους και λοιπούς Συλλόγους με τη φροντίδα των διευθυντών των Σχολείων και με τη συμμετοχή της Δημοτικής Φιλαρμονικής Ρεθύμνου.

Κυριακή

Ώρα 19:00 στο Ωδείο Ρεθύμνου θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου των δημοσιογράφων Μανόλη Παντινάκη-Γιάννη Κανελλάκη «Γράφω μέσα από την κόλαση…» το πολεμικό ημερολόγιο του δακτυλογράφου Γιάννη Μπριλάκη στα Αλβανικά βουνά. Ομιλητής: Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Συντονιστής της παρουσίασης: ο ιστορικός κ. Μιχάλης Τρούλης.

Δευτέρα

Ώρα 07:00 Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό των Τεσσάρων Μαρτύρων προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγενίου. Ώρα 08:00 Επίσημη έπαρση της σημαίας της πόλης του Ρεθύμνου στο Ηρώο του Άγνωστου Στρατιώτη. Ώρα 10:30 Προσέλευση Επισήμων και Αρχών στον Ιερό Ναό Τεσσάρων Μαρτύρων με τη συμμετοχή της Δημοτικής Φιλαρμονικής Ρεθύμνου και Διμοιρίας Απόδοσης Τιμών από το 547 Α/Μ ΤΠ. Ώρα 10:45 Επίσημη δοξολογία στον Ιερό Ναό Τεσσάρων Μαρτύρων. Εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας από την κα Ειρήνη Ρενιέρη, φιλόλογο του Πρότυπου Πειραματικού Γυμνασίου Πανεπιστημίου Κρήτης. Ώρα 11:30 Επιμνημόσυνη Δέηση στο Ηρώο του Άγνωστου Στρατιώτη με τη συμμετοχή της Δημοτικής Φιλαρμονικής Ρεθύμνου και Διμοιρίας Απόδοσης Τιμών από το 547 Α/Μ ΤΠ. Ώρα 11:40 Κατάθεση Στεφάνων. Τήρηση ενός λεπτού σιγής - Ανάκρουση Εθνικού Ύμνου. Ώρα 12:00 Παρέλαση Πολιτιστικών Φορέων, Αντιπροσωπειών Μαθητών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Προσκόπων, Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας με τη συμμετοχή της Δημοτικής Φιλαρμονικής Ρεθύμνου. Συντονιστή της παρέλασης ορίζουμε τον υπεύθυνο της Ομάδας Φυσικής Αγωγής της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Ρεθύμνης, κ. Ανδρέα Κουρμούλη. Ώρα 16:45 Προσέλευση Επισήμων και Αρχών στον Ιερό Ναό Τεσσάρων Μαρτύρων. Ώρα 17:00 Εσπερινός και Λιτάνευση των Τιμίων Καρών των Αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων από τη Λεωφόρο Κουντουριώτη -Βάρδα Καλλέργη - Κ. Γερακάρη με τη συμμετοχή της Δημοτικής Φιλαρμονικής Ρεθύμνου και Αγήματος Απόδοσης Τιμών από το 547 Α/Μ ΤΠ. Ώρα 17:30 Επίσημη υποστολή της Σημαίας της πόλης στο Ηρώο του Άγνωστου Στρατιώτη. Τελετάρχης έχει οριστεί ο υπάλληλο της Περιφερειακής Ενότητας Ρεθύμνης κ. Σταύρος Παλτατσίδης.

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Η Παραδοσιακή Κουζίνα Κρήτης γίνεται "ελκυστική" με διαγωνισμό,

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ,

  Τριήμερο γεύσεων και αρωμάτων από την κρητική παραδοσιακή κουζίνα, Γεύσεις με άρωμα από την κρητική κουζίνα του χθες, αυτήν που μας θυμίζει τα πιάτα της γιαγιάς μας. Χόρτα, όσπρια, σαλιγκάρια, κρέας και ψάρι και πολλές πολλές άλλες συνταγές από την παραδοσιακή μας κουζίνα που μοσχοβολούν Κρήτη. Μικροί και μεγάλοι, ξεδιπλώνουν από χθες το ταλέντο τους στην μαγειρική, στο «Σπίτι του Πολιτισμού» συμμετέχοντας στον 6ο Παγκρήτιο Διαγωνισμό Κρητικής Παραδοσιακής Μαγειρικής. του Άγγελου Λουκάκη Μια διοργάνωση που γίνεται κάθε χρόνο σε διαφορετικό νομό, δίνοντας την ευκαιρία σε επαγγελματίες του χώρου, σε σπουδαστές που επιθυμούν να κάνουν καριέρα ως σεφ αλλά και σε ερασιτέχνες λάτρεις της μαγειρικής, να διαγωνιστούν για το καλύτερο κρητικό πιάτο. Παράλληλα δίνεται η ευκαιρία σε επισκέπτες και κατοίκους της πόλης να έρθουν σε επαφή με την κρητική γαστρονομία, τις πρώτες ύλες, καθώς και τις τεχνικές παρασκευής των πιάτων. Από το πρωί σπουδαστές δημόσιων και ιδιωτικών σχολών μαγειρικής κατέφθασαν στο Σπίτι του Πολιτισμού έτοιμοι να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και να γοητεύσουν το κοινό και τους κριτές. Οι σπουδαστές κλήθηκαν να ετοιμάσουν πιάτα βασισμένα σε δύο παραδοσιακές κρητικές πρώτες ύλες, τα όσπρια και τους χοχλιούς. Την ώρα που προετοίμαζε τα υλικά που θα χρησιμοποιήσει συναντήσαμε την Ελευθερία, πρωτοετή στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων. Φανερά αγχωμένη η σπουδάστρια, που μαγείρεψε χοχλιούς μπουμπουριστούς με κουκόφαβα, μας είπε: «Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε διαγωνισμό, δεν μπορώ να πω τι ακριβώς αισθάνομαι. Λίγο αγωνία, λίγο ενθουσιασμό, λίγο νευρικότητα, είναι όλα τόσο μπερδεμένα». Πιο χαλαρές, ήταν η Ελευθερία, η Ζαχαρένια και η Ειρήνη μαθήτριες στο τμήμα μαγειρικής του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Ρεθύμνου, που συμμετείχαν στο διαγωνισμό στην κατηγορία μαθητών. Οι τρεις κοπέλες ετοίμασαν ψωμί και στραπατσάδα χρησιμοποιώντας μόνο βιολογικά υλικά. Σχολιάζοντας την εμπειρία από τη συμμετοχή τους στο διαγωνισμό, δεν μπόρεσαν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους: «Δεν ξέρουμε πώς να το περιγράψουμε, είναι όλα πάρα πολύ ωραία, θέλαμε πάντα να συμμετέχουμε σε ένα διαγωνισμό και τώρα είναι η ευκαιρία μας. Μακάρι να νικήσουμε». Κρητική κουζίνα δεν είναι η συνταγή Τον σκοπό των τριήμερων γαστρονομικών εκδηλώσεων περιέγραψε σε δηλώσεις του ο αναπληρωτής πρόεδρος της Λέσχης Αρχιμαγείρων Κρήτης Μιχάλης Παναγιωτάκης. Σκοπός που δεν είναι άλλος από τη χρήση τοπικών πρώτων υλών στην παρασκευή παραδοσιακών πιάτων. «Το μήνυμά μας είναι αυτό, κρητική κουζίνα δεν είναι η συνταγή. Δεν μπορούμε να ετοιμάσουμε μια συνταγή όπως π.χ. χοχλιοί μπουμπουριστοί με σαλιγκάρια από τη Γαλλία. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την κρητική κουζίνα. Η κρητική κουζίνα και η κρητική συνταγή βασίζονται σε τοπικά προϊόντα της μάνας κρητικής γης. Είμαστε σε ένα ευλογημένο τόπο που μας δίνει άψογες πρώτες ύλες και αυτό πρέπει να το αναδείξουμε». Σχετικά με το μέλλον της κρητικής γαστρονομίας ο κ. Παναγιωτάκης δηλώνει αρκετά αισιόδοξος με το γεγονός ότι οι νέοι έχουν κάνει στροφή προς την κατανάλωση παραδοσιακών κρητικών προϊόντων αφήνοντας πίσω την ξενομανία του παρελθόντος. «Καλώς ή κακώς τα προηγούμενα χρόνια μας είχε πιάσει μια ξενομανία, λέγαμε να κάνουμε μια μακαρονάδα και βάζαμε και λίγη παρμεζάνα. Αυτό όμως που με χαροποιεί είναι ότι οι νέοι έχουν κάνει μια στροφή στην παράδοση, που είναι πραγματικά απίστευτη, ζητάνε κρητικά προϊόντα και προσέχουν τι θα αγοράσουν. Κακά τα ψέματα, όταν επιλέγεις σωστά υλικά θα έχεις σίγουρα πολύ καλό αποτέλεσμα στον ουρανίσκο σου». Η αντιδήμαρχος Τουρισμού-Πολιτισμού Πέπη Μπιρλιράκη-Μαμαλάκη αναφέρθηκε στη φιλοξενία, που είναι το ξεχωριστό συστατικό, που κάνει την κρητική κουζίνα πραγματικά μοναδική. «Είναι μια ευκαιρία να δείξουμε στους εαυτούς μας αλλά και στους άλλους τι παράγουμε, το πώς το μαγειρεύουμε, πως το τρώμε και ποια είναι η παρέα που κάνουμε στο τραπέζι. Αυτό που μας χαρακτηρίζει είναι η φιλοξενία, ότι όλοι είναι καλεσμένοι στο τραπέζι μας και από οικοδεσπότες γινόμαστε φίλοι». Η κ. Μπιρλιράκη-Μαμαλάκη δεν παρέλειψε να υπερτονίσει το ρόλο που παίζει η Λέσχη Αρχιμαγείρων ως πρεσβευτές της κρητικής κουζίνας, αλλά και ως εργαλείο ανάπτυξης του τουρισμού και της οικονομίας. «Χρειαζόμαστε τη συμβολή, τη γνώση και τη δράση των αρχιμάγειρων. Γι' αυτό τους υποδεχόμαστε σήμερα στο Ρέθυμνο, μαζί με τις απλές νοικοκυρές να μας δώσουν τα φώτα τους» ανέφερε η αντιδήμαρχος. Να σημειωθεί ότι ταυτόχρονα με το διαγωνιστικό τμήμα, γίνονται παράλληλες εκδηλώσεις, όπως ομιλίες από τον Σύλλογο Ξενοδόχων, των Σύλλογο Διευθυντών Ξενοδοχείων κ.α. Εκτίθεται σαν θέμα το παραδοσιακό κρητικό πρωινό, σε μία προσπάθεια που κάνει η Λέσχη Αρχιμαγείρων Κρήτης να αναδείξει ένα πρωινό βασισμένο αποκλειστικά σε ντόπια προϊόντα. Ο διαγωνισμός συνεχίζεται σήμερα και ολοκληρώνεται αύριο, Κυριακή, οπότε και θα γίνει η βράβευση του καλύτερου Κρητικού σεφ της χρονιάς, όπως θα ψηφιστεί από την κριτική επιτροπή. Η διοργάνωση γίνεται από τη Λέσχη Αρχιμαγείρων Κρήτης, τον Δήμο Ρεθύμνου και την Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνου, ενώ έχει την υποστήριξη του Παγκρήτιου Συλλόγου Διευθυντών Ξενοδοχείων, του Συλλόγου Ξενοδόχων Ρεθύμνου, του Εμπορικού Επιμελητηρίου Ρεθύμνου, καθώς και όλους τους τοπικούς παράγοντες και φορείς Εστίασης και Τουρισμού.

Αναδημοσιευσα Απο Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Γράμμα-Δώρο στον Άγιο Βασίλη,

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη,

Χθες γράψαμε το γραμμα μας στον Άγιο Βασίλη. Η Αθηνά ήταν πραγματικά ένα εξαιρετικό παιδί και φέτος. Και ο Αρχέλαος το ίδιο. Το γράψαμε αυτο στον Άγιο και μάλιστα βάλαμε και τις υπογραφές μας η μαμά και ο μπαμπάς για να το επιβεβαιώσουμε. Η Αθηνά διάλεξε δώρο και για τον Αρχέλαο, κάτι που συμπτωματικά -χαχα- της αρέσει πολύ και εκείνης.

Του φτιάξαμε και τρεις ζωγραφιές: μία με ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο, μία με έναν χιονάνθρωπο και μία με όλη την οικογένεια. Στην πρώτη βοήθησε λίγο η μαμά, τις άλλες τις έκανε μόνη της.

Τα έβαλα όλα σε ένα φάκελο, τάχα να τα ταχυδρομήσω και μετά σκέφτηκα… να τα κρατήσω ένα ένα τα γράμματα που θα γράφουν κάθε χρόνο. Θα γράφουμε απέξω το όνομα του καθένα και τη χρονιά. Θα τα βάζουμε σε ένα κουτί μαζί με ένα στολιδάκι ή γουράκι για την κάθε χρονιά. Και όταν πια μεγαλώσουν πολύ πολύ και φτιάχνουν πια τα δικά τους δέντρα, θα τους δώσουμε τα κουτια τους, να διαβάσουν τι ήθελαν/έγραφαν τότε… Και να βάζουν τα ολόδικά τους στολίδια…

Με την Αθηνά να κοντεύει πια τα τέσσερα, τον Αρχέλαο να ειναι ήδη ενός και εμένα να κλείνω πια τα 30 σε δυο μέρες, κάτι μου λέει πως αυτή η μέρα που θα τους παραδώσουμε τις αναμνήσεις τους θα έρθει πριν το καταλάβουμε

Αναδημοσιευσα Από eimaimama.gr

Διαβάστε Περισσότερα ►

Η Ελιά το Κατεξοχήν Δεντρό των Χριστουγέννων,

Η «ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ» ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Ελιά, ο πρόγονος του χριστουγεννιάτικου δέντρου!

Το έθιμο, απαιτεί τις μέρες αυτές, σε κάθε σπίτι να υπάρχει το στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κυπαρίσσι ή έλατο. Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν πως το χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα και ότι πρόγονός του δεν ήταν ελατό, ούτε κυπαρίσσι αλλά ένα κλαδί ελιάς. Και το κλαδί αυτό που ονομαζόταν «Ειρεσιώνη». Έθιμο, που πρόσφατα μας θύμισαν οι μαθητές του 16ου Δημοτικού Σχολείου στην χριστουγεννιάτικη γιορτή τους. Ελάχιστοι επίσης γνωρίζουν ότι το συγκεκριμένο έθιμο σχετίζεται με τον Θησέα, την Κρήτη και την αρχαία Αθηνά και ότι τα σημερινά κάλαντα επίσης σχετίζονται με τον ύμνο που έψαλαν τα παιδιά στην αρχαιότητα κατά τα «Πυανέψια» περιφέροντας την «Ειρεσιώνη».

Το κείμενο αυτό αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του ΣΕΔΗΚ, για να μάθετε, όσα δεν ξέρετε για τον πρόγονο του χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Η Ειρεσιώνη που παράγεται από το είρος (έριον, μαλλί), συμφωνά με πολλές αναφορές σε αρχαία κείμενα ήταν κλάδος ελιάς ή αγριελιάς (κότινος), στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και έφερε κρεμασμένα τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λ.π., εκτός του μήλου και του αχλαδιού), καθώς και φιάλες από λάδι και μέλι. Η Ειρεσιώνη περιφερόταν στους δρόμους των Αθηνών, την έβδομη ημέρα του Πυανεψίωνος μηνός (22 Σεπτεμβρίου-20 Οκτωβρίου) από παιδιά «αμφιθαλή» (των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν), τα οποία έψαλαν «τις καλένδες» (κάλαντα) από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας φιλοδώρημά από τον νοικοκύρη ή την κυρά.

Όταν τα παιδιά έφθαναν στα δικά τους σπίτια, ιδίως στα αγροτικά, κατά τον Αριστοφάνη, κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε μέχρι την ίδια ημέρα του επόμενου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Ένας νεαρός (αμφιθαλής) περιέχυνε την Ειρεσιώνη με κρασί από έναν τελετουργικό αμφορέα και την κρεμούσε στην πύλη του ναού του Απόλλωνα.

Τα Πυανέψια ή Πυανόψια ήταν γιορτή στην αρχαία Αθήνα προς τιμήν του Απόλλωνα με αναίμακτη θυσία καρπών και φρούτων, ενώ κατά την κλασική εποχή, αποτελούσαν μέρος της γιορτής των Θησείων. O Λυκούργος αναφέρει πως στην Αθήνα η γιορτή ονομαζόταν Πυανόψια, ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες την αποκαλούσαν Πανόψια, γιατί «φαίνονταν όλοι οι καρποί» (πάντας τους καρπούς τη όψει). Σύμφωνα με την παράδοση, το έθιμο αυτό καθιερώθηκε από τον Θησέα όταν ξεκίνησε για την Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο. Πηγαίνοντας σταμάτησε στην Δήλο, όπου έκανε θυσία στον Απόλλωνα, λέγοντας ότι σε περίπτωση που κερδίσει την μάχη με τον Μινώταυρο, θα του πρόσφερε στολισμένα κλαδιά ελιάς για να τον ευχαριστήσει. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, ο Θησέας εκπλήρωσε τη υπόσχεσή του καθιερώνοντας τον θεσμό της Ειρεσιώνης. Οπωσδήποτε, η μετεξέλιξη του εθίμου αυτού είναι αρκετά περιπετειώδης. Το θεοκρατικό καθεστώς του Βυζαντίου το καταδίκασε ως ειδωλολατρικό και απαγόρευσε την τέλεσή του. Ωστόσο οι Έλληνες που ταξίδευαν πολύ το μετάδωσαν στους Βόρειους λαούς, οι οποίοι λόγω έλλειψης ελαιοδέντρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που φύονταν στις περιοχές τους όπως είναι τα ελατά. Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανεισάχθηκε στην Ελλάδα από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Κι έτσι από την αρχαία Ελληνική «Ειρεσιώνη της Ελιάς», περάσαμε στο Ελατό της σύγχρονης εποχής, που φαίνεται πως από το 1833, όποτε πρωτοστολίστηκε από τον Βασιλιά Όθωνα ως Χριστουγεννιάτικο δέντρο στα ανάκτορα του Ναυπλίου, νίκησε κατά κράτος το... καραβάκι που είχε στο μεταξύ επικρατήσει ως έθιμο που ταίριαζε στην ναυτική Ελλάδα. Οι Έλληνες που στην ιστορική μνήμη τους είχαν την Ειρεσιώνη, υιοθέτησαν πολύ γρήγορα το Χριστουγεννιάτικο δένδρο με το Έλατο ή και Κυπαρίσσι. Ένα απόσπασμα από τον ύμνο που έψαλαν τα παιδιά κατά τα Πυανέψια, κατά τον Πλούταρχο, ήταν:

Ειρεσιώνη σύκα φέρει και πίονας άρτους και μέλι εν κοτύλη και έλαιον αναψήσασθαι και κύλικ' εύζωρον, ως αν μεθύουσι καθεύδη. Η Ειρεσιώνη φέρνει, σύκα και αφράτα ψωμιά και μέλι γλυκό και λάδι απαλό και ξέχειλους κύλικες, που όποιοι μεθύσουν κοιμούνται.

Σήμερα τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα στην Ελλάδα μπορεί να είναι οποιοδήποτε κωνοφόρο δέντρο κομμένο ή σε γλάστρα αλλά και απομιμήσεις δέντρων σε πλαστικό. Κάθε περίπτωση έχει τα θετικά και αρνητικά της και οπωσδήποτε το κόστος της. Τα κομμένα φυσικά δέντρα από κωνοφόρα συνήθως πετιούνται στα πεζοδρόμια αμέσως μετά τις γιορτές προκαλώντας ένα χαμένο κόστος και μια καθόλου καλή αισθητικά και περιβαλλοντικά εντύπωση. Τα ριζωμένα δένδρα σε γλάστρα προφανώς προορίζονται να μεταφυτευτούν μετά τις γιορτές στο έδαφος, πράγμα όμως που για τα έλατα και την Κρήτη λόγω κλίματος δεν είναι εφικτό. Τα πλαστικά, έχουν το πλεονέκτημα της επαναχρησιμοποίησης αλλά δεν παύουν να είναι ψεύτικα.

Έτσι, δεν μπορεί κανείς να μην σκεφθεί ότι η χρησιμοποίηση της Ελιάς σε γλάστρα, σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο, αποτελεί λύση που πλεονεκτεί από όλες τις προηγούμενες. Κι αυτό γιατί και επαναχρησιμοποίηση επιτρέπει αλλά για μεταφύτευση μπορεί να χρησιμοποιηθεί και μικρότερο κόστος μπορεί να έχει. Κυρίως όμως γιατί συνδέεται με την αρχαία ελληνική κουλτούρα και φυσικά με την πατροπαράδοτη αγάπη του Κρητικού για την ελιά.

www.sedik.gr Αναδημοσιευσα Απο Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Η ελπίδα γεννιέται σήμερα,

Χριστός γεννάται δοξάσατε,

Η ελπίδα γεννιέται σήμερα στις ψυχές εκατομμυρίων πιστών σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για την σωτηρία του κόσμου. Η Θεοτόκος γίνεται η νέα Ευα και η κλίμακα από την οποία κατεβαίνει ο Θεάνθρωπος στην γη. Ο Ιωσήφ αρχικά ταράζεται, αμφισβητεί αλλά στην συνέχεια στην συνέχεια αντιλαμβάνεται τα θαυμαστό έργο του Κυρίου.

Η Μαρία και ο Ιωσήφ ξεκινούν για τον τόπο της Βηθλεέμ προκειμένου να απογραφούν. Ωστόσο δεν βρίσκουν πουθενά μείνουν εκτός από μία φάτνη. Ο Χριστός γεννιέται και οι ποιμένες – οι φτωχοί βοσκοί – που βρίσκονταν κοντά στην φάτνη σπεύδουν για να Τον προσκυνήσουν. Να γίνουν μάρτυρες της γέννησης του Σωτήρα.

Ακολουθούν οι τρεις μάγοι που με οδηγό τους το «άστρο της Βηθλεέμ» έρχονται από την Περσία για να προσφέρουν τα δώρα τους στον Μεσία. Χρυσάφι, σμύρνα και λιβάνι προσφέρουν στην Παναγία και τα εναποθέτουν δίπλα στο Θείο βρέφος.

Η χαρμόσυνη είδηση φτάνει στον Ηρώδη. Μπροστά στο φόβο του να μην χάσει τον θρόνο ο βασιλιάς των Ιουδαίων ζητά να σφαγιαστούν όλα τα νεογέννητα και τα βρέφη έως δύο ετών. Ένας Άγγελος προειδοποιεί την Θεοτόκο και τον Ιωσήφ για την απόφαση του Ηρώδη και εγκαταλείπουν την Βηθλεέμ. Μετά τον φρικτό θάνατο του Ηρώδη ο Ιησούς επιστρέφει μαζί με την Παναγία και τον Ιωσήφ στο Ισραήλ και τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.

Αναδημοσιευσα Απο Real News

Διαβάστε Περισσότερα ►

Η Ιστορία των Χριστουγεννιάτικων Γλυκών,

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΓΙΟΡΤΙΝΩΝ ΓΛΥΚΙΣΜΑΤΩΝ

Χριστούγεννα σαν… χιονάτος κουραμπιές

Γράφει: ΑΠΕ

Γλυκέ μου κουραμπιέ. Το μικρό εύθρυπτο γλυκό αποτελεί το πιο μυρωδάτο σύμβολο των Χριστουγέννων. Η χιονάτη μπαλίτσα με το ανθόνερο, το βούτυρο και την άχνη ζάχαρη κρύβει στα τραγανά της αμύγδαλα τη γεύση της προσδοκίας. Κι αυτό είναι τα Χριστούγεννα.

Η γιορτή της προσδοκίας, στρωμένη ασημένιες πιατέλες με κουραμπιεδάκια και μελομακάρονα. Κι ελπίδες.

Ποια είναι, όμως, η ρίζα του κουραμπιέ; Σύμφωνα με στοιχεία που συνέλεξε ο Δημήτρης Σταθακόπουλος, δρ Κοινωνιολογίας της Ιστορίας, Παντείου Πανεπιστημίου, μουσικολόγος και δικηγόρος η ρίζα είναι: Qurabiya στα Αζέρικα, Kurabiye, στα Τούρκικα και φυσικά Κουραμπιές στα ελληνικά, που στην κυριολεξία σημαίνει Kuru = ξηρό, biye = μπισκότο. Όμως, η ονομασία μπισκότο καθιερώθηκε τον Mεσαίωνα, ετυμολογικά προερχόμενη από το λατινογενές bis-cuit, που σημαίνει ψημένο δύο φορές (στα αρχαία ελληνικά λεγόταν δί-πυρον), ως τεχνική ψησίματος για να μην «χαλάει» εύκολα ο άρτος, κυρίως των στρατιωτών και των ναυτικών. Στα σύγχρονα ιταλικά, η λέξη είναι biscotto (τo cookies έχει φλαμανδική / ολλανδική προέλευση που πέρασε στην αγγλική γλώσσα). Το λατινικό bis-cuit διαδόθηκε μέσω των Βενετών εμπόρων και στην Ασία, όπου καθιερώθηκε ως παραφθορά της λατινικής λέξης, σε biya/biye, οπότε συνδέθηκε με το δικό τους Qura / Kuru (ξηρό) και έδωσε τη νέα μικτή (λατινο-ανατολίτικη) λέξη Qurabiya / Kurabiye, η οποία με αντιδάνεια ξαναγύρισε στη δύση και ελληνοποιημένη πλέον έδωσε το «κουραμπιές» με την έννοια του ξηρού μπισκότου, που διανθίστηκε με αμύγδαλα, ζάχαρη άχνη κ.λπ.

MELOMAKARONAΤΑ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ Τα μελομακάρονα έχουν ετυμολογικά αρχαιοελληνική προέλευση όσο και αν το μυαλό πάει στο «ιταλικό» μακαρόνι. Στα λεξικά αναφέρεται ότι η λέξη «μακαρόνι» παράγεται από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη «μακαρωνία» (επρόκειτο για νεκρώσιμο δείπνο με βάση τα ζυμαρικά, όπου μακάριζαν τον νεκρό). Η μακαρωνία με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «μακαρία», που δεν ήταν άλλο από την ψυχόπιτα, δηλαδή, ένα κομμάτι άρτου, στο σχήμα του σύγχρονου μελομακάρονου, το οποίο το προσέφεραν μετά την κηδεία. Αργότερα, όταν η μακαρία περιλούστηκε με σιρόπι μελιού ονομάστηκε: μέλι+μακαρία = μελομακάρονο και καθιερώθηκε ως γλύκισμα του 12ημέρου, κυρίως από τους Μικρασιάτες Έλληνες και με το όνομα «φοινίκια». Οι Λατίνοι και αργότερα οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη μακαρωνία ως maccarone που τελικά κατέληξε να σημαίνει το σπαγγέτι. Τέλος, από τον μεσαίωνα και μετά στη Γαλλία και την Αγγλία, ένα είδος αμυγδαλωτού μπισκότου ονομάστηκε «macaroon» (το γνωστό σε όλους σήμερα «μακαρόν»).

Αναδημοσιευσα Απο Χανιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Χριστόψωμο παράδοση Χριστουγέννων,

Το ψωμί των Χριστουγέννων,

Το Χριστόψωμο έχει την πρώτη θέση στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Η συνήθεια είναι πανάρχαια, έχει τις ρίζες της, στους εορταστικούς άρτους των αρχαίων.

της Ευγενίας Σπαντιδάκη-Ζαμπετάκη

Οι μεσογειακοί πολιτισμοί συνδέθηκαν με τον κύκλο της αναπαραγωγής του. Το μεγάλο γεγονός της γέννησης ενός θεού δε μπορεί παρά να επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων και ιδιαίτερα όταν αυτή η καινούργια θρησκεία αποδίδει στο ψωμί το συμβολισμό της ίδιας της ζωής ή και του ίδιου του υπέρτατου όντος (ο ίδιος ο Χριστός που γεννιέται είναι ο άρτος της ζωής).

Υπάρχουν μαρτυρίες για Χριστόψωμα που παρασκεύαζαν σ' όλο τον ελληνικό χώρο για πολλούς αιώνες και έδιναν μια ιδιαίτερη νότα, στο εορταστικό κλίμα των Χριστουγέννων. Το Χριστόψωμο ζυμώνουν και φουρνίζουν οι νοικοκυρές την παραμονή των Χριστουγέννων. Την επιφάνεια του ψωμιού στολίζουν με ένα σταυρό από ζύμη και στη μέση τοποθετούν ένα καρύδι. Αυτή είναι η απλούστερη μορφή Χριστόψωμου. Σε πολλά μέρη τοποθετούν στην επιφάνεια πολλά πλουμίδια και σύμβολα που φανερώνουν την αγωνία του ανθρώπου για την πορεία της παραγωγής. Τα Χριστόψωμα της Κρήτης είναι φορτωμένα με τόσα σύμβολα και πλουμίδια που μοιάζουν με μικρά έργα τέχνης. Τα Χριστόψωμα της αρραβωνιαστικιάς είχαν στο κέντρο μια φωλιά, γεμάτη μικρά βολαράκια ζύμης σε σχήμα αυγών, δίπλα από τη φωλιά έπλαθαν δύο πουλιά, το ένα απέναντι στο άλλο. Ήταν το καινούργιο ζευγάρι. Τα αυγά αποτελούσαν το κυριότερο ευγονικό σύμβολο. Ο συγγραφέας Νίκος Ψιλάκης στο βιβλίο του «Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη» μας παρουσιάζει Χριστόψωμα από πολλά μέρη της Κρήτης, μας περιγράφει το στόλισμα και το συμβολισμό των πλουμιδιών πάνω στην επιφάνεια των Χριστόψωμων. Στον Κρουσώνα γράφει «φτιάχνανε ένα σταυρό και βάζανε 33 καρύδια, όσα ήταν και τα χρόνια του Χριστού. Άλλοι βάζανε πέντε, ένα στη μέση και ένα σε κάθε άκρη του σταυρού. Στο Αμάρι του 19ου αιώνα τα Χριστόψωμα ήταν «καθαροί εκ σίτου άρτοι με σταυρούς επί της προσόψεως και αστέρας και άλλα στολίσματα εκ ζύμης». Το Χριστόψωμο των δυτικών Αστερουσίων (ξεχασμένο δυστυχώς σήμερα) ήταν από τα πιο εντυπωσιακά του ελληνικού χώρου. Σ' ένα μεγάλο ελλειψοειδές ψωμί έπλαθαν ένα οξυκόρυφο δέντρο και στα κλαδιά του έβαζαν λογής-λογής στολίδια. Ψωμί δέντρο λιγότερο εντυπωσιακό όμως μαρτυρείται και στην Κω. Το Χριστόψωμο που συναντήσαμε στα ορεινά της Ιεράπετρας φαίνεται ν' αποτελεί μοναδική επιβίωση παλαιότερων πρακτικών και συνηθειών. Ήταν ένα ιδιότυπο Χριστόψωμο, στρογγυλό, και πάνω στην επιφάνειά του σχεδιαζόταν το πρόσωπο εκείνου για τον οποίο το ζύμωναν. Το πρόσωπο αυτό μπορούσε να είναι είτε εν ζωή είτε να έχει πεθάνει. Ήταν δηλαδή ένα τάμα, το οποίο γινόταν για διάφορους λόγους (υγεία, επιτυχής έκβαση ταξιδιού, επιστροφή ξενιτεμένου), αλλά συνηθιζόταν περισσότερο ως μνημόσυνο στενού συγγενικού ή φιλικού προσώπου, θα μπορούσε να αποτελεί επιβίωση του αρχαίου άρτου, που ονομαζόταν «υγεία» και παρασκευαζόταν αποκλειστικά υπέρ της υγείας κάποιου προσώπου. Από το βιβλίο του κ. Νικολάου Ψιλάκη «Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη (σελίδα 426). Στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι περίοπτη θέση έχει το Χριστόψωμο. Πρώτα η νοικοκυρά του σπιτιού θυμιάζει όλα τα φαγητά του τραπεζιού, λέει ευχές υπέρ των ζώντων. Μετά ρίχνει στο θυμιατό νερό να ευφρανθούν οι ψυχές των πεθαμένων τη δροσεράδα του νερού, ρίχνει ψίχουλα του Χριστόψωμου να αισθανθούν οι ψυχές την αφρατάδα του ψωμιού, ρίχνει λίγο φαγητό να ευφρανθούν οι ψυχές τη νοστιμάδα του φαγητού, τη μυρωδιά του λιβανιού, τη φωτεράδα του κεριού. Μετά αρχίζει η τελετουργία της κοπής του Χριστόψωμου. Εκείνος που κόβει το ψωμί είναι πάντα ένας, συγκεκριμένα ο νοικοκύρης του σπιτιού, έτσι όπως ο Χριστός είναι εκείνος που κόβει το ψωμί και το μοιράζει στο Μυστικό Δείπνο. Ποικίλουν τα έθιμα που συνοδεύουν την κοπή του Χριστόψωμου. Τα σχετικά με το Χριστόψωμο έθιμα όλου του ελληνικού κόσμου παρουσιάζουν κοινά στοιχεία σε όλες τις ορθόδοξες βαλκανικές χώρες, ενώ υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία και με άλλους χριστιανικούς λαούς της Ευρώπης. Βασική πηγή των εθίμων που περιγράφω, είναι το βιβλίο του Νίκου Ψιλάκη «Λαϊκές τελετουργίες της Κρήτης». Η Ευγενία Σπαντιδάκη-Ζαμπετάκη είναι συνταξιούχος δασκάλα

Αναδημοσιευσα Απο Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Τα φετινά τα Κάλαντα να πω στ' αρχοντικό σας,

Κάλαντα 2014,

της Ειρήνης Επιτροπάκης

Καλήν Εσπέρα Άρχοντες και με τον ορισμό σας τα φετινά τα Κάλαντα να πω στ' αρχοντικό σας

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά ήλθε η νέα η χρονιά με χιόνια και με κρύο και μας παγώνει πιο πολύ του Δ.Ν.Τ. το τρίο

Μας φέρνει νέες εντολές, για φόρους και χαράτσια, με δίχως ρεύμα ο λαός κατέφυγε στα τζάκια Μα και τα ξύλα ακριβά καίνε ότι κι αν βρούνε παλέτες, παλιά έπιπλα, μήπως και ζεσταθούνε

Η αιθαλομίχλη σκέπασε τον ξάστερο ουρανό μας πολύ φοβάμαι πως αυτό δεν θα ναι για καλό μας

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά ήλθε η νέα η χρονιά με φτώχεια κι αναπαραδιά και πορτοφόλι άδειο τι άλλο μας απόμεινε; Να κάνομε… κουράγιο

Όμως οι κυβερνώντες μας πολύ καλά περνούνε του κόσμου τα προβλήματα δεν τους απασχολούνε Αυτοί με μίζες και ofsor περνούν ζωή και κότα και του κοσμάκι του φτωχού αλλάξανε τα φώτα

Οι καταχρήσεις δυστυχώς σε φάγανε Ελλάδα και για τα ξένα φεύγουνε, οι νέοι μας αράδα Γιατί ο κόσμος γέμισε κλέφτες και κερδοσκόπους που εύκολα πλουτίζουνε χωρίς μεγάλους κόπους

Αφού στη χώρα μας αυτή που η ελαία θάλλει, με μερικά λαδώματα, λάδι θα βγούνε πάλι Καθότι συνηθίζεται άλλος να το τσεπώνει, και κάποιος άλλος δυστυχώς τη νύφη να πληρώνει

Μα και την λίστα της Lagart την είχανε στο χέρι γιατί την εξαφάνισαν καθένας μας το ξέρει Έτσι σ' αχρήστων κάλαθο, πετάχτηκε η καημένη αφού όλοι τη φωλίτσα τους την έχουνε χεσμένη

Όμως κι ο πρώην υπουργός περνά μεγάλο δράμα σε κάποια εξωτικά νησιά βαλάντωσε στο κλάμα Εκεί αυτοεξορίστηκε τον πόνο του να πνίξει, αλήθεια ποιος δεν θα 'θελε το δράμα του να ζήσει;

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά σ' όλης της γης κάθε γωνιά πόλεμοι, φασαρίες, σεισμοί, ραδιενέργειες και ένοπλες ληστείες Ολόκληρη η Υδρόγειος βράζει σ' ένα καμίνι κι ας ψάλλουνε οι Άγγελοι το «Επί γης Ειρήνη»

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά του κόσμου εσείς μεγάλοι που οι δικοί σας ορισμοί μας έχουν φέρει ζάλη

Σεις που τις τύχες των λαών στα χέρια σας κρατάτε, και απ' το ενδιαφέρον σας συχνά μας λαχταράτε Για μας εσείς φροντίζετε και νύχτα και ημέρα κι εμείς τα πιόνια είμαστε στη διεθνή σκακιέρα

Όμως αυτά τα κάλαντα εδώ θα τελειώσω, χίλιες ευχές από καρδιάς σε όλους σας θα δώσω Αυτή τη νέα τη χρονιά να λείψει κάθε πόνος, και να κυλήσει αίσιος και ο καινούργιος χρόνος

Τύχη, υγεία και χαρά πάντα καλά να είστε, λοιπόν εις έτη σας πολλά και ...ότι προαιρείστε

Αναδημοσιευσα Απο Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Οι παραδόσεις των Ελλήνων την Πρωτοχρονιά,

Έθιμα της Πρωτοχρονιάς της Βάλιας Πετράκη,

Μετά τα Χριστούγεννα ακολουθεί η Πρωτοχρονιά, γιορτή που όλα τα παιδιά περιμένουν με λαχτάρα γιατί ο Άγιος Βασίλης θα τους φέρει το δώρο τους. Στην Ελλάδα δεν ανταλλάσουμε δώρα τα Χριστούγεννα αλλά την Πρωτοχρονιά. Τα δώρα φέρνει ο Άγιος Βασίλης που είναι ίδιος με τον Santa Claus της Δύσης. Ενώ στο ρεβεγιόν θα μαζευτούν όλοι σε κάποιο φιλικό σπίτι για να υποδεχτούν μαζί τον καινούριο χρόνο.

Για το καλό… του χρόνου,

Αγαπημένο έθιμο των Ελλήνων τις μέρες της Πρωτοχρονιάς είναι να δοκιμάζουν την τύχη τους. Εκτός από το κρατικό Λαχείο που κληρώνει 10.000.000 € την Πρωτοχρονιά, υπάρχει επίσης η χαρτοπαιξία και τα ζάρια σε καφενεία, λέσχες και σπίτια. Στα σπίτια είναι έθιμο να παίζονται χαρτιά το βράδυ της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς περιμένοντας την αλλαγή του χρόνου. Τα ποσά συνήθως είναι χαμηλά, τέτοια που να προσφέρουν απλά μια φιλική διασκέδαση χωρίς να στενοχωρούν τους χαμένους.

2Η Βασιλόπιτα με το Φλουρί,

Το κόψιμο της βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν. Στα Κρόνια (εορτή του θεού Κρόνου, που λατρεύονταν στην Ελλάδα και στα Σατουρνάλια (saturnalia) της Ρώμης, έφτιαχναν γλυκά και πίττες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι, ήταν ο τυχερός της παρέας…

Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το ίδιο έθιμο με τη Βασιλόπιτα. Έτσι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, με την αλλαγή του χρόνου, κόβεται η βασιλόπιτα. Όταν έρθει η ώρα για το κόψιμο της πίτας, συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια. Ο αρχηγός της οικογένειας αρχίζει με επισημότητα το κόψιμο της πίτας. Πρώτο κομμάτι του Χριστού, μετά του σπιτιού, κι ύστερα των παρευρισκόμενων. Σ’ όποιου το κομμάτι βρεθεί το νόμισμα, εκείνος θα είναι και ο τυχερός της χρονιάς!

Πυροτεχνήματα την Πρωτοχρονιά,

Τα τελευταία χρόνια έχουν καθιερωθεί τα πυροτεχνήματα στις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων. Είναι με ευθύνη και διοργάνωση των δημοτικών αρχών που επίσης φροντίζουν για τον γιορταστικό στολισμό των πόλεων, αλλά και τη διοργάνωση μουσικών εκδηλώσεων για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Το Ποδαρικό,

Πολλοί άνθρωποι είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί ακόμα και σήμερα ποιος θα κάνει ποδαρικό στο σπίτι τους, δηλαδή ποιος θα μπει πρώτος στο σπίτι τους τον καινούριο χρόνο. ‘Έτσι, από την παραμονή λένε σε κάποιο δικό τους άνθρωπο, που τον θεωρούν καλότυχο και γουρλή, να έρθει την Πρωτοχρονιά να τους κάνει ποδαρικό. Πολλές φορές προτιμούν ένα μικρό παιδί για να κάνει ποδαρικό, γιατί τα παιδιά είναι αθώα και στην καρδιά τους δεν υπάρχει η ζήλια κι η κακία.

3Η Καλή Χέρα,

Συνηθίζεται να δίνεται ένα χρηματικό ποσό σαν δώρο σε παιδιά που θα επισκεφτούν κάποιο σπίτι την Πρωτοχρονιά. Συνήθως πρόκειται για τα εγγόνια ή τα ανίψια. Μερικές δεκαετίες παλιότερα, η «καλή χέρα» ήταν το μόνο δώρο που έπαιρναν τα παιδιά την Πρωτοχρονιά και σε πολλές περιπτώσεις ήταν απλά ένα κέρασμα μια κι ούτε χρήματα υπήρχαν πολλά, αλλά ούτε μαγαζιά με παιγνίδια.

Κρεμύδα για Γούρι,

Το σκυλοκρέμμυδο ή κρεμύδα (Scilla maritima) είναι συνηθισμένο φυτό στην Κρήτη. Φυτρώνει άγριο και μοιάζει με μεγάλο κρεμμύδι. Τα ζώα δεν το τρώνε γιατί έχει δηλητήριο, που μπορεί να προκαλέσει δερματικό ερεθισμό από επαφή. Ακόμα και να το βγάλεις απ’ τη γη και να το κρεμάσεις, δεν παύει να βγάζει νέα φύλλα και άνθη. Ο λαός πιστεύει ότι αυτή τη μεγάλη ζωτική του δύναμη μπορεί να τη μεταδώσει σε έμψυχα και άψυχα, γι’ αυτό την πρωτοχρονιά κρεμούν σκυλοκρέμμυδο στα σπίτια τους.

Πρόκειται για αρχαίο έθιμο καλοτυχίας που αναφέρεται ήδη από τον 6 ο αιώνα π.Χ. Σήμερα τείνει να εγκαταλειφθεί.

Αναδημοσιευσα Απο Ρεθεμνος

Διαβάστε Περισσότερα ►

Ο Άγιος_Βασίλης "Ζει" μέσα από τα γράμματα παιδιών,

 

ΕΛΤΑ: Πάνω από 100.000 τα γράμματα των παιδιών στον Αγιο Βασίλη, Κώστας Ντελέζος Επηρεασμένα από την κρίση που χτυπά την πόρτα όλο και περισσότερων ελληνικών οικογενειών, είναι τα γράμματα προς τον Αϊ-Βασίλη που κατά χιλιάδες έχουν φτάσει τις τελευταίες μέρες στα ΕΛΤΑ και φέτος αναμένεται να ξεπεράσουν τις 100.000!

Στο παιχνίδι της ελπίδας που τέτοιες μέρες είναι ταυτισμένο κυρίως με τη μορφή του Αϊ-Βασίλη, συμμετέχουν μικροί και μεγάλοι. Ωστόσο, φέτος είναι αυξημένος ο αριθμός των παιδιών που απευθύνονται στον αγαπημένο τους Αγιο, ζητώντας δουλειά για τους άνεργους γονείς τους και ένα φτηνό δώρο για τον εαυτό τους, ώστε να μπορέσει να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα που δέχεται, αφού κι αυτός... μάλλον αντιμετωπίζει δυσκολίες!

Ο αριθμός των γραμμάτων των παιδιών προς τους παραδοσιακούς ήρωες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία πέντε χρόνια, διαπιστώνει η Παγκόσμια Ταχυδρομική Ενωση (UPU), μια υπηρεσία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που εδρεύει στη Βέρνη.

Ο Αϊ-Βασίλης, οι Τρεις Μάγοι και οι υπόλοιποι «φύλακες» των χριστουγεννιάτικων παραδόσεων, αυτές τις μέρες δέχονται παγκοσμίως περίπου οκτώ εκατομμύρια γράμματα, παρά το γεγονός ότι η εποχή του Διαδικτύου έχει κάνει λιγότερο δημοφιλές το παραδοσιακό ταχυδρομείο, επισημαίνει η UPU.

Αν και τα γράμματα συχνά έχουν απλά διεύθυνση παραλήπτη «Αγιος Βασίλης, Βόρειος Πόλος» ή προς τον «Αγιο των Χριστουγέννων», οι εργαζόμενοι στα ταχυδρομεία όλου του κόσμου, από τη Βραζιλία έως τη Φινλανδία και την Ελλάδα, φροντίζουν τα γράμματα να μην επιστρέφονται με τη σήμανση «χωρίς παραλήπτη».

Στη χώρα μας, όπως εξηγεί η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων των ΕΛΤΑ, Ελένη Κοντού, στης οποίας το γραφείο καταλήγουν όλες οι επιστολές προς τον Αϊ-Βασίλη, «φροντίζουμε να απαντάμε σε όλα τα γράμματα που έχουν πλήρη διεύθυνση και στοιχεία αποστολέα». Κάθε χρόνο τα ελληνικά ταχυδρομεία απαντούν σε περίπου 30.000 γράμματα παιδιών.

Αναδημοσιευσα Απο Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Ντόμινο,

Όλη η Ζωή,

ΤΟ ΝΤΟΜΙΝΟ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΙΔΕΙΑΣ

Στο ένα μέρος της καρτέλας είναι οι αριθμοί που πολλαπλασιάζονται και στο άλλο ένα γινόμενο. Ξεκινάμε με την πρώτη καρτέλα που γράφει "αρχίζω εδώ". Σ' αυτή την καρτέλα δίνεται ένας πολλαπλασιασμός. Υπολογίζουμε το αποτέλεσμα και ψάχνουμε την καρτέλα που το γράφει. Όταν τη βρούμε τη βάζουμε δίπλα στην πρώτη και συνεχίζουμε με τον επόμενο πολλαπλασιασμό. Το παιχνίδι τελειώνει όταν έχουμε χρησιμοποιήσει όλες τις καρτέλες και τελευταία έχουμε αυτή που γράφει "τέλος".

Η ιστορία των παιχνιδιών,

Το παιχνίδι είναι τόσο παλιό όσο και η ιστορία της ανθρωπότητας. Τα παιδιά –και όχι μόνο- σε όλες τις εποχές, σε όλους τους πολιτισμούς παίζουν με πάθος παιχνίδια κάθε είδους.

Δεν είναι τυχαίο ότι το παιχνίδι στις διάφορες μορφές του έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον φιλοσόφων, παιδαγωγών, ψυχολόγων, κοινωνιολόγων κ. ά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το παιχνίδι έχουν δείξει οι λαογράφοι και οι ιστορικοί. Οι λαογράφοι γιατί αποτελεί βασικό στοιχείο κάθε πολιτισμού και οι ιστορικοί γιατί ένα πλήθος ιστορικών πηγών αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στο παιχνίδι.

Οι γνώσεις μας για τα παιχνίδια της αρχαίας Ελλάδας προέρχονται κυρίως από πραγματικά παιχνίδια που ήταν κτερίσματα σε τάφους παιδιών και έχουν βρεθεί σε ανασκαφές και σε παραστάσεις , κυρίως αγγείων του 4ου , 5ου και 6ου αιώνα π.Χ.

Το παιχνίδι για τους αρχαίους Έλληνες έπαιζε σπουδαίο ρόλο όχι μόνο για την ψυχαγωγία των παιδιών αλλά και για την προετοιμασία τους ως αυριανούς πολίτες.

 

Στο πλαίσιο του προγράμματος « Το παιχνίδι από την αρχαιότητα έως σήμερα» οι μαθητές της Δ τάξης οργάνωσαν μια μικρή έρευνα για τα παιχνίδια των τριών γενεών: της δικής τους , των γονιών τους και των παππούδων τους. Από τα δεδομένα που συγκέντρωσαν προέκυψαν ομοιότητες και διαφορές.

Αναδημοσιευση Απο Δημοτικο Σχολειο Λουτρας

Κουτί με ξύλινο παιχνίδι ντόμινο. Κάθε αριθμός από τελίτσες είναι σε διαφορετικό χρώμα για να διευκολύνει την αναγνώριση και τον συσχετισμό. Αναπτύσσει την ευφυΐα τους.

Είναι 28 πιόνια για να τοποθετούνται σε σειρά φροντίζοντας να συμπίπτουν τα κομμάτια με τον ίδιο αριθμό από τελείες. Κερδίζει ο πρώτος που θα τα τοποθετήσει. Προερχόμενο από τα αρχαία ζάρια, είναι πολύ δημοφιλές στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική από τον 18ο αιώνα. Αναπτύσσει τη νοητική και μαθηματική σκέψη. Από 2 έως 4 παίκτες.

Ντόμινο: Οδηγίες παιχνιδιού

Στην αρχή του παιχνιδιού, κάθε παίκτης παίρνει από 7 πλακίδια. Υπάρχουν συνολικά 28 πλακίδια στο παιχνίδι. Το κάθε πλακίδιο είναι χωρισμένο σε δύο μισά, τα οποία φέρουν από ένα συγκεκριμένο αριθμό βαθμών (0-6). Εφτά από τα πλακίδια είναι διπλά, φέρουν δλδ. τον ίδιο αριθμό και στις δύο μεριές.

Ο παίκτης που ξεκινάει ένα γύρο τοποθετεί αρχικά ένα οποιοδήποτε από τα πλακίδιά του στο πεδίο του παιχνιδιού και στη συνέχεια παίζουν οι επόμενοι παίκτες. Όποιος παίκτης έχει σειρά πρέπει να μεγεθύνει τη γραμμή από ντόμινο προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, χρησιμοποιώντας μόνο ένα πλακίδιο που να φέρει τον ίδιο αριθμό που βρίσκεται και στο τέλος της γραμμής. Μιας και η γραμμή δεν πρέπει να είναι ευθεία, αλλά να φτιάχνει τυχαίες γωνίες, οι παίκτες μπορούν να τοποθετούν τα πλακίδιά τους σχηματίζοντας, ας πούμε, ένα αδιέξοδο. Σε αυτή την περίπτωση, η γραμμή θα ξετυλίγεται αυτόματα.

Όποιος παίκτης έχει σειρά αλλά δεν έχει κάποιο πλακίδιο που να ταιριάζει θα πρέπει να τραβήξει ένα από τα κρυμμένα πλακίδια (κάνοντας κλικ στο κουμπί "Τραβήξτε"), αλλά δεν μπορεί να το τοποθετήσει αμέσως. Για να το τοποθετήσει, θα πρέπει να περιμένει μέχρι την επόμενη φορά. Στο μεταξύ, σειρά παίρνει ο επόμενος παίκτης.

Τέλος παιχνιδιού

Μόλις ένας παίκτης τοποθετήσει και το τελευταίο του πλακίδιο, τότε ο γύρος τελειώνει και παίρνει τόσους βαθμούς, όσο και το άθροισμα των αριθμών στα εναπομείναντα πλακίδια των αντιπάλων του.

Εάν δεν μπορέσει κανένας παίκτης να τοποθετήσει όλα του τα πλακίδια, τότε κερδίζει ο παίκτης με το μικρότερο άθροισμα. Για κάθε αντίπαλό του, παίρνει τόσους βαθμούς όση και η διαφορά τους (π.χ.: ο παίκτης Α έχει 4 βαθμούς, ο παίκτης Β έχει 9 και ο παίκτης Γ έχει 14. Ο παίκτης Α κερδίζει (9-4) + (14-4) = 15 βαθμοί).

Εάν 2 ή περισσότεροι παίκτες έχουν τους ίδιους βαθμούς, τότε ο γύρος τελειώνει ισόπαλος και κανένας παίκτης δεν παίρνει βαθμούς.

Το παιχνίδι τελειώνει μόλις κάποιος παίκτης φτάσει στον καθορισμένο αριθμό βαθμών. Αυτός είναι και ο νικητής του παιχνιδιού. Σε παιχνίδια του ενός γύρου, νικητής είναι ο παίκτης που θα τοποθετήσει πρώτος όλα του τα πλακίδια.

Αναδημοσιευσα Από εταιρία Παιχνιδιών!

Διαβάστε Περισσότερα ►

Γρουσούζα, Σούζα,

 Προλήψεις

Τρίτη και 13!

Τρίτη και 13 του μήνα σήμερα και ο λαός μας συνηθίζει να πιστεύει σε ένα σωρό προλήψεις, που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Κατά την ελληνική παράδοση η Τρίτη θεωρείται γρουσούζικη καθώς είναι η μέρα που έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των στρατευμάτων του Μεχμέτ Β'; του Πορθητή (Τρίτη 29 Μαΐου 1453). Έκτοτε γιορτές και γλέντια δεν γίνονταν ποτέ Τρίτη και τα σπιτικά παρέμεναν κλειστά για τους επισκέπτες -ήταν ένας τρόπος για να μη λησμονήσουμε ως έθνος τη μελανή εκείνη μέρα της ελληνικής ιστορίας. Ο αριθμός 13 λογίζεται ως γρουσούζικος από την πρώιμη αρχαιότητα, ο οποίος συνδυάστηκε αργότερα με τις αποφράδες/ δυσοίωνες ημέρες (Τρίτη και Παρασκευή) και γεννήθηκαν σωρεία προλήψεων που «ταλανίζουν» το νου μας ως σήμερα. Οι σχετικές με το 13 προλήψεις δημιουργήθηκαν με την ανακάλυψη του δωδεκαδικού συστήματος, σύμφωνα με το οποίο το 12 είναι ο τέλειος αριθμός: 12 οι ώρες της μέρας και της νύχτας, 12 οι μήνες, τα ζώδια, 12 και οι άθλοι του Ηρακλή! Με την προσθήκη του αριθμού «ένα» σ' αυτό το ιερό 12 σχηματιζόταν η αρχή ενός νέου κύκλου. Το συμβολικό αυτό άλμα προς το καινούριο «άγνωστο», που αντιπροσώπευε ο αριθμός 13, προκάλεσε ανησυχία στους ανθρώπους κι έτσι άρχισαν να του αποδίδουν ευθύνες για τα ατυχή συμβάντα. Ο Φίλιππος Β'; της Μακεδονίας λέγεται πως πέθανε αφότου τοποθέτησε το άγαλμά του δίπλα σε αυτά των δώδεκα θεών του Ολύμπου. Σύμφωνα με τις χριστιανικές θεωρίες στο μυστικό δείπνο παρίστανται 12 μαθητές και ο 13ος συνδαιτυμόνας ήταν ο Ιησούς. (Και τον Ιησού να μετρούσαμε ως πρώτο, ο 13ος θα ήταν ο Ιούδας..). Το 13ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης αναφέρεται στο θηρίο και τον Αντίχριστο, τα δύο δημιουργήματα του Διαβόλου. Ο αριθμός 13 φιγουράρει στην πιο κακότυχη κάρτα των ταρώ, τον θάνατο. Γενικότερα, το δεκατρία μπορεί να θεωρείται "κακός" αριθμός απλά επειδή είναι μία μονάδα πάνω απ' το δώδεκα το οποίο είναι δημοφιλές σε πολλούς πολιτισμούς. Όταν μία ομάδα δεκατριών αντικειμένων διαιρεθεί στα δύο, στα τρία, στα τέσσερα ή στα έξι, πάντα ένα αντικείμενο περισσεύει. Το «κακό»! Ο συνδυασμός του αριθμού 13 με την ημέρα Τρίτη ήταν αναπόφευκτος για να δημιουργήσουν την συγκεκριμένη αποφράδα μέρα στην Ελλάδα, άλλωστε καταγράφεται ένα ακόμη ιστορικό στοιχείο που ενισχύει τον συσχετισμό. Τρίτη και 13 Απριλίου 1204 είχε αλωθεί η πρωτεύουσα του μεσαιωνικού ελληνισμού, Κωνσταντινούπολη, απ'; τους Σταυροφόρους και δεν μπόρεσε να συνέλθει οριστικά απ'; το τέταρτο χτύπημα της Δ' σταυροφορίας. Φυσικά, οι δεισιδαιμονίες δεν επηρεάζουν όλους τους ανθρώπους καθώς έχουν να κάνουν με την αντίληψη τους, την σχέση τους με το εξωπραγματικό και κυρίως την παιδεία του καθενός. Ας χαρούμε λοιπόν τη σημερινή μέρα όπως οφείλουμε να κάνουμε κάθε μέρα που ζούμε, χωρίς προκαταλήψεις και επηρεασμούς.    

Οι 10 γνωστότερες από αυτές είναι: - Αν δεις μαύρη γάτα στο δρόμο, είναι γρουσουζιά - Αν ένα σκύλος σε ακολουθήσει μέχρι το σπίτι σου, θα έχεις καλή τύχη - Αν βρεις στο δρόμο χρήματα, θα κερδίσεις χρήματα στη δουλειά σου - Όταν ένα παιδί βγάζει δόντια, θα πρέπει να τα πετάξει στα κεραμίδια, ώστε τα νέα δόντια να είναι γερά - Το πέταλο αλόγου φέρνει οικονομική ανάταση - Αν σπάσεις καθρέφτη, θα έχεις 7 χρόνια γρουσουζιά - Όταν δεις αστέρι να πέφτει από τον ουρανό, η ευχή που θα κάνεις θα γίνει πραγματικότητα - Ο ιστός αράχνης στις γωνίες του σπιτιού, αλλά και το σκόρδο, φέρνει καλή τύχη - Είναι γρουσουζιά να περνάς κάτω από σκάλα ή να αφήνεις τα παπούτσια σου ανάποδα - Για να στεριώσει το σπίτι που χτίζεις, πρέπει να σφαχτεί ένας κόκορας στα θεμέλια - Όταν αφήνεις τις ντουλάπες του σπιτιού ανοιχτές, ευνοείς τις κακές γλώσσες Όλες αυτές οι προλήψεις είναι μόνο μερικές από τις εκατοντάδες που περιλαμβάνονται στη λαογραφία μας.

  Πολλοί τις πιστεύουν, ενώ άλλοι τις χλευάζουν. Ό,τι και να είναι, πάντως, δεν παύουν να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της πολιτιστικής μας παράδοσης, που δεν θα πρέπει να χαθούν αφού, άσχετα αν τις πιστεύουμε ή αν μοιάζουν αφελείς, με αυτές μεγαλώσαμε και δεν θα ήταν παράλογο να τις μεταδώσουμε και στα παιδιά μας!

    

Για τους άλλους Παρασκευή και 13 Η κακοτυχία της Παρασκευής είναι μια ξενόφερτη για τον λαό μας δεισιδαιμονία καθώς δεν ταιριάζει με την ελληνική παράδοση και ιστορία. Προέρχεται πιθανότατα από την ημέρα εξολόθρευσης του Τάγματος των Ναϊτών, Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307 (να και το 13!), από τον στρατό του βασιλιά Φιλίππου της Γαλλίας.

Επιπλέον λέγεται σε θρύλους πως ήταν μέρα Παρασκευή όταν η Εύα έδωσε στον Αδάμ τον απαγορευμένο καρπό, με αποτέλεσμα να εκδιωχθούν από τον Παράδεισο, Παρασκευή όταν η μεγάλη πλημμύρα της Βίβλου αφάνισε τα μιασματικά όντα της γης και, ενώ η μέρα που ο Χριστός σταυρώθηκε ήταν σίγουρα η Παρασκευή. Εδώ και πάρα πολλούς αιώνες η Παρασκευή και 13, είναι η μέρα συνιφασμένη με τους χειρότερους αστικούς μύθους και τη δεισιδαιμονία, ειδικότερα στις αγγλοσαξωνικές χώρες, τις ισπανόφωνες και τη Γερμανία. Σε αυτές τις χώρες ακόμη και σήμερα πολλά κτίρια και ξενοδοχεία δεν διαθέτουν 13ο όροφο και πολλοί δρόμοι δεν έχουν τον αριθμό 13.

Οι ρίζες της δεισιδαιμονίας ανιχνεύονται στη Βίβλο και τον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Στη Δύση μάλιστα υπάρχει και Παρασκεβιδεκατριαφοβία (Paraskevidekatriphobia) καθώς και η τρισκαιδεκαφόβια (triskaidekaphobia), δηλαδή φοβία ενός ανθρώπου για την συγκεκριμένη ημέρα.

Οι δοξασίες

Δύο είναι οι βασικές δοξασίες που στηρίζουν τον μύθο της Παρασκευής και 13. Αρχικά στη Βίβλο, βλέπουμε το δεκατρία να εμφανίζεται στο Μυστικό Δείπνο καθώς αντιστοιχεί στον αριθμό των ατόμων που συμμετείχαν σε αυτόν. Εξάλλου, Παρασκευή ήταν η μέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός.

Εν τω μεταξύ, πολλοί θεωρούν πως ο μύθος γεννήθηκε με την απόφαση του Πάπα να εκδώσει διάταγμα για τη σύλληψη και θανάτωση των ναϊτών ιπποτών. Το διάταγμα εκδόθηκε σε συνεννόηση με τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππου του Δ΄, Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307.

Στη φιλολογία των μύθων της Παρασκευής και 13 ανήκουν και τα εξήςΗ αποστολή της NASA, Απόλλων 13 με προορισμό το Φεγγάρι, εκτοξεύθηκε στις 13:13, ενώ μετά από τα σοβαρά προβλήματα που παρουσιάστηκαν, η αποστολή διακόπηκε στις 13 Απριλίου. Παρασκευή επίσης, ήταν η καθιερωμένη εκτέλεση κρατουμένων στην αρχαία Ρώμη. Όταν το όνομα ενός ατόμου έχει δεκατρία γράμματα θεωρείται ότι έχει την τύχη του διαβόλου (Jack the Ripper, Charles Manson, κτλ.).

«Προσοχή» συνιστούν οι επιστήμονες

Επιπλέον, Βρετανοί επιστήμονες πραγματοποίησαν έρευνα με τίτλο: «Πόσο κακή για την υγεία σου, είναι η Παρασκευή και 13;». Η έρευνα δημοσιεύθηκε το 1993 στο επιστημονικό περιοδικό Medical Journal και είχε ως στόχο ν' αποτυπώσει τη σχέση μεταξύ της υγείας, της συμπεριφοράς και της δεισιδαιμονίας σχετικά με την Παρασκευή και 13 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι ερευνητές συνέκριναν τα ποσοστά των ατυχημάτων με αυτοκίνητο σε δύο διαφορετικές ημέρες - Παρασκευή 6 του μηνός και Παρασκευή και 13 - σε μία περίοδο μερικών χρόνων.

Η διαπίστωση των επιστημόνων ήταν πως την ημέρα εκείνη, μειώνονταν ο αριθμός των ατόμων, που επέλεγαν το αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις τους, ωστόσο, ο αριθμός των εισαγωγών στα νοσοκομεία εξαιτίας αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων, ήταν σαφώς μεγαλύτερος.

Συμπέρασμα της επιστημονικής ομάδας ήταν: «Η Παρασκευή και 13 είναι μία άτυχη μέρα για ορισμένου. Ο κίνδυνος εισαγωγής στο νοσοκομείο ως αποτέλεσμα αυτοκινητιστικού δυστυχήματος μπορεί να είναι αυξημένος έως και 52%. Συνιστούμε να μείνετε στο σπίτι».

Aναδημοσιευση από Madata.gr

Διαβάστε Περισσότερα ►