Ιστορία που αναζωογονεί τις αξίες,

«Η Κρήτη στον αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα»,

Ο εορτασμός σπουδαίων ιστορικών γεγονότων -ορόσημων στην Ιστορία ενός λαού- ικανοποιεί την ηθική επιταγή της απόδοσης ευγνωμοσύνης σε όλους, όσοι κινδύνευσαν και προσέφεραν τη ζωή τους για την ελευθερία, τη διατήρηση των ιδανικών. Σημαντικότερη, όμως, είναι η συμβολική διάσταση που προφυλάσσει από το μνημειακό χαρακτήρα και αναζωογονεί τις αξίες. Μ’ αυτό τον τρόπο συμβάλλει στην ανάπτυξη της ιστορικής σκέψης και την καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης.
14/05/2013
Ο εορτασμός για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από το ιστορικό γεγονός της έπαρσης της ελληνικής σημαίας στον Φιρκά των Χανίων (1-12-1913), που σφράγισε τον μακραίωνο αγώνα των Κρητικών για την απελευθέρωσή τους και το όραμα για ενσωμάτωση στον ελληνικό κορμό, αποδίδει φόρο τιμής σ’ εκείνους που αγωνίστηκαν με θυσίες και αυταπάρνηση ενάντια σε κάθε δυνάστη. Ταυτόχρονα, μεταβιβάζει τα μηνύματα και τους συμβολισμούς του αγώνα και ενδυναμώνει την εθνική αυτογνωσία.
Γι’ αυτό και η συμμετοχή των μαθητών στις εκδηλώσεις του εορτασμού συνεισφέρει στην ανάπτυξη του ιστορικού (εγ)γραμματισμού τους. Η εμπλοκή των μαθητών με διάφορες δραστηριότητες αναπτύσσει την ιστορική τους σκέψη, συμβάλλει στην κατανόηση των ιστορικών όρων, εννοιών και ιστορικών καταστάσεων που επηρέασαν τη συμπεριφορά των ιστορικών υποκειμένων και στην αξιολόγηση των αιτίων και αποτελεσμάτων. Έτσι, προσδιορίζουν τον εαυτό τους μέσα στο σύγχρονο κόσμο αναγνωρίζοντας τη συνέχεια του ιστορικού και κοινωνικού γίγνεσθαι‚ και καλλιεργούν δεξιότητες που τους επιτρέπουν να οικοδομούν αξίες, στάσεις και συμπεριφορές.
Για τον εορτασμό της επετείου των 100 χρόνων της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα διοργανώθηκε διαδικτυακός διαγωνισμός με την μορφή «Κυνηγιού του Θησαυρού» με τίτλο «Η Κρήτη στον αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα». Αξιοποιώντας την επιτυχημένη παράδοση που έχει το Ρέθυμνο στα Κυνήγια Θησαυρού και στα χνάρια της πρώτης απόπειρας, που είχε γίνει με πρωτοβουλία της Σχολικής Συμβούλου Φιλολόγων Ρεθύμνου, κ. Καψάσκη, στο πλαίσιο των 100 χρόνων από την γέννηση του Παντελή Πρεβελάκη, ο διαγωνισμός αυτός είναι ο δεύτερος διαδικτυακός διαγωνισμός αυτής της μορφής, που απευθύνεται σε μαθητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Ρεθύμνου. Μάλιστα πρόκειται να διοργανωθεί φέτος αντίστοιχος διαγωνισμός και για τους μαθητές του Δημοτικού.
Οι διαγωνισμοί με την μορφή του «Κυνηγιού του χαμένου Θησαυρού» αξιοποιούν τις σύγχρονες γνωστικές και διδακτικές προσεγγίσεις για τη μάθηση, σύμφωνα με τις οποίες ο μαθητής οικοδομεί καλύτερα τη γνώση συμμετέχοντας με ενεργητικό και παιγνιώδη τρόπο. Δίνεται έμφαση στην επίλυση προβλημάτων και στη διερεύνηση καταστάσεων με την ανάπτυξη καινοτόμων στρατηγικών, που ενθαρρύνουν τη συνεργασία των μαθητών μέσα σε ομάδες, απαιτούν την ενεργητική του συμμετοχή, εστιάζουν στη βιωματική-ανακαλυπτική μάθηση και τη διαθεματική προσέγγιση, αξιοποιώντας πολυτροπικά κείμενα και τη συνδρομή των ΤΠΕ.
Στο διαγωνισμό συμμετέχουν μαθητές, που φοιτούν σε όλες τις τάξεις του Γυμνασίου και την Α’ και Β’ Λυκείου των σχολείων του Νομού μας. Οι ομάδες διαγωνίζονται στις γνώσεις τους, για την Κρήτη και τους αγώνες της για την Ένωση το χρονικό διάστημα από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους μέχρι το 1913. Ο διαγωνισμός διεξάγεται στους χώρους του σχολείου της κάθε ομάδας σήμερα, 14 Μαΐου 2013, μία ημέρα πριν την λήξη του διδακτικού έτους από 9:00-14:00.
Προϋπόθεση για τη συμμετοχή ήταν η κατάλληλη προετοιμασία των μαθητών, η οποία έγινε με την εκπόνηση σχετικών πολιτιστικών και περιβαλλοντικών προγραμμάτων, ερευνητικών εργασιών στην σχετική θεματική και σχεδίων εργασίας τοπικής ιστορίας κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Οι μαθητές ενεπλάκησαν σε διερευνητικές και συνεργατικές δραστηριότητες με την εμψύχωση και καθοδήγηση των υπεύθυνων εκπαιδευτικών. Συνέλεξαν και ταξινόμησαν πληροφορίες, μελέτησαν ιστορικές πηγές, εξοικειώθηκαν με τη χρήση του υπολογιστή (πλοήγηση στο δια δίκτυο και αναζήτηση και επεξεργασία των πληροφοριών) και τα χαρακτηριστικά του ψηφιακού κειμένου (υπερκείμενο).
Για τη διευκόλυνση της μελέτης του θέματος οι μαθητές είχαν στη διάθεσή τους εκπαιδευτικό υλικό το οποίο έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα «100 χρόνια από την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα» (http://100xroniakriti.gr), που δημιούργησε αφιλοκερδώς ο Μανώλης Μεταξάκης καθηγητής Πληροφορικής, που συμμετέχει στην οργανωτική επιτροπή του διαγωνισμού. Στην ιστοσελίδα έχει αναρτηθεί συνοπτικό χρονολόγιο των ιστορικών γεγονότων, video, σύνδεσμοι και άλλο υλικό στο οποίο μπορεί να ανατρέξουν οι μαθητές για να έχουν μια εικόνα των γεγονότων.
Επίσης σε κάθε ομάδα που συμμετέχει διατέθηκε δωρεάν 1) το βιβλίο του Γιώργη Μανουσάκη «Κρητικές Επαναστάσεις 1821-1905», 2) Cd με θέμα την πορεία προς την Ένωση 3) CD «H Kρητική Πολιτεία του Ελευθέριου Βενιζέλου».
Το υλικό αυτό προσφέρθηκε από το Εθνικό Ίδρυμα Βενιζέλου, το οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την ευγενική χορηγία του.
Πριν τις διακοπές του Πάσχα, οι συμμετέχουσες ομάδες είχαν την ευκαιρία να προετοιμαστούν και να εξοικειωθούν με το είδος των γρίφων στους οποίους διαγωνίζονται στο κυρίως μέρος του διαγωνισμού με ενδεικτικά παραδείγματα.
Για τη διενέργεια του διαγωνισμού της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης συγκροτήθηκε οργανωτική επιτροπή που αποτελείται από τους εξής:
1. Αγγελική Καψάσκη, σχολική σύμβουλο Φιλολόγων Ρεθύμνου.
2. Γεώργιο Γώγουλο, σχολικό σύμβουλο Πληροφορικής Δυτικής Κρήτης.
3. Αλέξανδρο Αλεξανδράκη, καθηγητή Τεχνολογίας, 4ου Γυμνασίου.
4. Κωνσταντίνα Αρετάκη φιλόλογο, υποδιευθύντρια Πρότυπου Πειραματικού Γυμνασίου Π.Κ.
5. Ειρήνη Βογιατζή, φιλόλογο Πειραματικού Λυκείου, πρόσεδρο Συνδέσμου Φιλολόγων Ρεθύμνου.
6. Ευστάθιο Γαγάνη, φυσικό 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνου.
7. Εμμανουήλ Μεταξάκη, καθηγητή Πληροφορικής, 3ου Λυκείου Ρεθύμνου.
8. Πολυτίμη Παπαδοπούλου, φιλόλογο Πρότυπου Πειραματικού Γυμνασίου Π.Κ.
9. Κων. Πλατινάκη, τεχνολόγο, υποδιευθυντή 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνου.

Στο Διαδικτυακό Κυνήγι Θησαυρού, για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα συμμετέχουν οι εξής ομάδες:

Όνομα Τάξη Αριθμός συμμετεχόντων Ονοματεπώνυμο
Ομάδας μαθητών εκπαιδευτικού που ανέλαβε την ομάδα
1 Καραβανάδες Β2 15 Μαρία Πατεράκη
2 Ξυπόλυτοι Β1 16 Ευαγγελία Νταουκάκη
3 Το Ρέθεμνος Β, Γ 15 Νίκος Καλαϊτζιδάκης
4 Οι Λαππαίοι Γ 30 Αικατερίνη Βακιρτζή
5 Ατρόμητοι Γ1 και Γ2 14 Ειρήνη Παπατριανταφύλλου
6 Αχτύπητοι Γ4 και Γ6 14 Δ. Χριστοδούλου
7 Τα 14 θαύματα του κόσμου Γ7 14 Δ. Χριστοδούλου
8 Κρητικόπουλα Γ3 και Γ5 17 Παπατριανταφύλλου
9 Το Βενιζελικόν Πρότυπον Γ 20 Αθηνά Δρανδάκη, Μαρία Σαμωνάκη
10 Ιχνηλάτες Γ 13 Ελένη Ψυλόγλου
11 Επαναστάτες Γ 15 Μαρία Ψαράκη
12 Σαϊτομάχοι Α και Γ 28 Ελένη Γρατζολάκη
13 Πυρπο-Λυτές Α 8 Χρήστος Μάντζιος
14 Καλλιρόη Παρρέν ΒΥ, Γ1 22 Ειρήνη Μανανεδάκη
15 Κήρυκες Β 10 Μαρία Μανιουδάκη
Εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής του διαγωνισμού και του Συνδέσμου Φιλολόγων Ρεθύμνου, ευχόμαστε από καρδιάς, «Καλή επιτυχία» σε όλες τις ομάδες, υπενθυμίζοντας ωστόσο ότι το ταξίδι, ο δρόμος, η εμπειρία της συμμετοχής είναι εκείνο που έχει σημασία στη ζωή και μας κάνει πλουσιότερους.

Γραφείο Σχολικών Συμβούλων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ρεθύμνο

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

«Μαγικό», κατανομή νερού από την κούπα του Πυθαγόρα,

H «δίκαιη κούπα» του Πυθαγόρα!

Η «κούπα του Πυθαγόρα» ή η «δίκαιη κούπα» είναι είναι μια ανακάλυψη του Πυθαγόρα για να πίνει με μέτρο το κρασί του αλλά και για να σερβίρει τους μαθητές του, υπερτονίζοντας την έννοια του μέτρου και των ορίων. Η ιδέα του Πυθαγόρα ήταν απλή: Έπρεπε να περιοριστεί η απληστία στο ποτό! Πώς θα γινόταν αυτό; Το πήλινο ποτήρι αδειάζει κατά έναν «μαγικό» τρόπο όταν εκείνος που το κρατάει αποδειχτεί… πλεονέκτης και το γεμίσει περισσότερο απ’ όσο πρέπει.

Στην κούπα υπάρχει χαραγμένο ένα όριο, μια γραμμή. Αν το υγρό που περιέχει δεν υπερβεί τη γραμμή αυτή, ο πότης απολαμβάνει το κρασί του. Εάν, όμως, ξεπεράσει τη γραμμή του ορίου, τότε η κούπα αδειάχει και το κρασί χύνεται από τη βάση. Αδειάζει όλη η κούπα, όχι μόνο η επιπλέον ποσότητα. Πως όμως γίνεται αυτό; Στο κέντρο της κούπας βρίσκεται μια στήλη τοποθετημένη ακριβώς πάνω από έναν σωλήνα που οδηγεί στο κάτω μέρος της. Ενώ η κούπα γεμίζει, η στάθμη του κρασιού ανεβαίνει και στο εσωτερικό της κεντρικής στήλης, ακολουθώντας το νόμο του Pascal για τα συγκοινωνούντα δοχεία. Όσο η στάθμη του κρασιού δεν ξεπερνά τη γραμμή που είναι χαραγμένη στο εσωτερικό της κούπας «δεν τρέχει τίποτα».

Μόλις όμως το υγρό υπερβεί τη γραμμή-όριο τότε αρχίζει να ρέει μέσω του εσωτερικού σωλήνα από τη βάση της κούπας. Τα μόρια του υγρού παρασύρουν το ένα το άλλο με αποτέλεσμα, ωε δια μαγείας, η κούπα να αδειάζει παντελώς!

Αυτό, πέρα από μια απλή εφαρμογή της υδραυλικής, αποτελεί και έναν τρόπο διδαχής: Όταν το όριο ξεπερνιέται (ύβρις) δεν χάνονται μόνον όσα έχουν ξεπεράσει το όριο αλλά και όλα τα προηγούμενα που είχαν αποκτηθεί (νέμεσις). Το άριστο οφείλουμε να το απολαμβάνουμε με μέτρο, σαν τον οίνο που ήδη έχουμε στην κούπα μας, αντλώντας τη μέγιστη ωφέλεια χωρίς να επιζητούμε παραπάνω! Εκπληκτικό!

http://youtu.be/pzHZJR-816k

http://youtu.be/LLlwzlbY_OU

perierga.gr

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνος

Διαβάστε Περισσότερα ►

Κρήτη-Ελλάδα 100 χρόνια μαζί , Αφιερώμα

ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΧΘΕΣ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ,

Εκδηλώσεις εορτασμού για τα 100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα,

Με τη συμμετοχή κλήρου, βουλευτών, τοπικών αρχών, αντιστασιακών οργανώσεων και λαού, άρχισαν χθες οι εκδηλώσεις της Περιφέρειας Κρήτης για τα 100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Το πρωί έγινε η επίσημη έπαρση των σημαιών: Ελλάδας, Ην. Βασιλείου, Ρωσίας, Γαλλίας και Ιταλίας στο Μνημείο των σφαγιασθέντων χριστιανών του Ηρακλείου, στις 25 Αυγούστου 1898 (πλ. Αγίου Τίτου).

27/04/2013

Στη συνέχεια τελέστηκε επίσημη δοξολογία στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγ. Μηνά, όπου χοροστάτησε ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ειρηναίος, ο οποίος κήρυξε και την έναρξη των εκδηλώσεων για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.

Ακολούθως στο Μνημείο των σφαγιασθέντων χριστιανών του Ηρακλείου, της 25ης Αυγούστου (πλ. Αγίου Τίτου), πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων από εκπροσώπους της Πολιτείας, βουλευτών, της Αυτοδιοίκησης Α΄ και Β΄ βαθμού, των Σωμάτων Ασφαλείας, Αντιστασιακών Οργανώσεων, φορέων, αποδήμων κ.ά.

Αμέσως μετά ξεκίνησαν θεματικές εκδηλώσεις με ιστορικό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό και ψυχαγωγικό περιεχόμενο, που θα κορυφωθούν στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου με τη συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, η οποία θα μεταδοθεί τηλεοπτικά από την ERT WORLD σε όλο τον κόσμο, την ΕΤ1, και παράλληλη ραδιοφωνική αναμετάδοση από το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, την ΕΡΑ Ηρακλείου και Χανίων.

Ωστόσο, στις 11:00 το πρωί παρουσία τοπικών αρχών και πλήθους κόσμου στο εσωτερικό του Ναού του Αγίου Τίτου πραγματοποιήθηκε μουσική συναυλία, με πατριωτικά τραγούδια σχετικά με την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, τα οποία έχουν μελοποιηθεί από τον Παύλο Βλαστό ( ΓΑΚ- Ιστορικό Αρχείο Κρήτης).

Συμμετείχαν η Μικτή και Παιδική- Νεανική Χορωδία Π.Ε. Ηρακλείου υπό την διεύθυνση της Λ. Χατζηγεωργίου, -στο πιάνο ο Ν. Βλαζάκης- και η Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Ηρακλείου -Κρήτης υπό την διεύθυνση του Α. Γιακουμάκη, που εντυπωσίασαν τους παραβρισκόμενους μέσα στον κατανυκτικό χώρο του Αγίου Τίτου.

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε ομιλία με θέμα: «Κοινωνίες σε μετάβαση: Επανάσταση, Παιδεία και Ενωτικό κίνημα στην Κρήτη», από τον κ. Αντώνη Χουρδάκη, Κοσμήτορα Σχολής Επιστημών Αγωγής Πανεπιστημίου Κρήτης, ενώ προλόγισε και συντόνισε ο Μανόλης Δρακάκης, Δρ. Ιστορίας -ΕΚΙΜ.

Το απόγευμα σε διάφορα σημεία του ιστορικού κέντρου του Ηρακλείου πραγματοποιήθηκαν μουσικές εκδηλώσεις με τοπικά χορευτικά συγκροτήματα. Οι εκδηλώσεις έναρξης του εορτασμού των 100 χρόνων Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα έληξαν στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου με τη μεγάλη συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ.

Εκδηλώσεις στην Κρήτη, στην Ελλάδα, στο εξωτερικό

Ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης και ο αντιπεριφερειάρχης Ηρακλείου Ευριπίδης Κουκιαδάκης σε δηλώσεις τους ευχαρίστησαν τους συνδιοργανωτές της εναρκτήριας εκδήλωσης, την Επιστημονική και Οργανωτική Επιτροπή που συστάθηκε και εργάζεται για την διαμόρφωση του προγράμματος για τον εορτασμό των 100 χρόνων της ένταξης της Κρήτης στην Ελλάδα.

Οι τιμητικές εκδηλώσεις σύμφωνα με τον περιφερειάρχη Κρήτης Σταύρο Αρναουτάκη που ξεκίνησαν από το Ηράκλειο, θα συνεχιστούν στην Κρήτη, στις μεγάλες πόλεις της χώρας, στο εξωτερικό όπου υπάρχουν Κρητικοί και θα λήξουν την 1η Δεκεμβρίου του 2013 στο Φρούριο Φιρκά, εκεί που πριν από 100 χρόνια ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος, ύψωσαν τη σημαία και επισημοποιήθηκε η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.

Ο περιφερειάρχης Κρήτης τόνισε ότι: «Στηρίζουμε αυτή την μεγάλη προσπάθεια για την ανάδειξη της ιστορίας, και του πολιτισμού της Κρήτης, και όλοι μαζί δίνουμε το μήνυμα της ενότητας να αγωνιστούμε για τις νέες γενιές στις δύσκολες αυτές στιγμές που περνάει ο τόπος μας».

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Όλοι η διοίκηση του Ρεθεμνιώτικου σχολείου,

ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ, ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΙ, ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ,

Τα στελέχη της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης,

Η διοίκηση των σχολείων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης από τα πρώτα χρόνια στο Ν. Ρεθύμνου ήταν σε ενιαία περιφέρεια (μια επιθεώρηση).
26/04/2013 του Λευτέρη Κρυοβρυσανάκη
Τα στελέχη που είχαν την ευθύνη όλων των σχολείων αρχές του 1900 ήταν οι: Γεώργιος Στεφανάκης, Χαράλαμπος Φραγκάκης, Ιωάννης Καπερνάρος (1915), Νικόλαος Μπέμπελης, Ιωάννης Καλλιγάς, Κ. Μπέλκας (1924), Ιωάννης Φώτιος (1930).
Από το 1931 ο νομός διχοτομήθηκε σε δύο εκπαιδευτικές περιφέρειες Α’ και Β’.

Α’ Περιφέρεια (Επιθεώρηση)

Στεγαζόταν τα πρώτα χρόνια στο 2ο Δημοτικό (Καμαράκι).
Επιθεωρητές (1930-1983): Λάζαρος Πετρίδης, Γεώργιος Βασιλάκης, Αντώνης Δραγωνέας, Κωνσταντίνος Λεμπιδάκης, Θανάσης Καραμούζης (1971-77), Γιάννης Μανδαλάκης, Μιχάλης Σερπετσιδάκης, Θεόδωρος Φουρφουλάκης. (Το 1983 καταργήθηκε ο θεσμός). Η βαθμολογία των επιθεωρητών σε κάθε δάσκαλο αφορούσε α) Επιστημονική ικανότητα, β) Διδακτική, γ) Διοικητική, δ) Ευσυνειδησία, ε) Ήθος.
Σχολικοί Σύμβουλοι Α’ Περιφέρειας: Ευθύμης Λάμπρου (1983-98), Νικόλαος Αποστολάκης, Θεόδωρος Ελευθεράκης, Παρασκευή Βολικού, Μιχάλης Κολιοραδάκης (2011).
Διευθυντές Εκπαίδευσης: Μιχάλης Σκούληκας (1983-88), Ιωάννης Φωτάκης (1988-2001), Θανάσης Απανωμεριτάκης, Κώστας Τζανιδάκης, Σοφία Φραγκούλη-Σιγανού (2004 η μοναδική νηπιαγωγός στην Ελλάδα ως διευθύντρια), Ιωάννης Κουτάντος, Στάθης Κοντογιάννης (2010).

Β’ Επιθεώρηση-Περιφέρεια (1ο Γραφείο)

Μέχρι το 1970 στεγαζόταν στο 1ο Δημοτικό Σχολείο «Τούρκικο», στη συνέχεια δίπλα στον ΟΤΕ και τελευταία στην οδό Χατζηδάκη.
Επιθεωρητές: Βασ. Θεοφανόπουλος (1931), Ευαγγελίδης, Παναγ. Κασσιμάτης (1945-51), Κων. Αλιφιεράκης, Αντ. Πελεκανάκης (1954), Γεώργιος Παπαδάκης, Παντ. Φραϊδάκης (1964-68), Ανδρέας Χατζηκώστας, Ελευθ. Δαφέρμος, Ιπποκράτης Σφακιανάκης, Μιχάλης Ρυμικής (1971), Μιχ. Δρακάκης, Εμμ. Χαλκιαδάκης, Γ. Τρουλλινάκης, Στ. Μοτζάκης (1979-82), Ν. Νινιδάκης, Στ. Μπερνιδάκης. (Καταργήθηκαν το 1983).
Σχολικοί Σύμβουλοι Β’ Περιφέρειας: Νίκος Παπουτσιδάκης (1983-93), Γεώργιος Περπιράκης, Δημοσθένης Παπαδομιχελάκης, Παναγ. Ζεγκίνογλου, Αντ. Μπερκούτης (2010).
Προϊστάμενοι 1ου Γραφείου: Αικ. Παπαδαντωνάκη (1983-85), Ευθύμης Πετρουλάκης, Αντώνης Τσαγλιώτης (1986-89), Αρκ. Σπανουδάκης, Θ. Δουκάκης, Κ. Ανδρεαδάκης (94-97), Θ. Απανωμεριτάκης, Γ. Αρχοντάκης, Γ. Βοσκάκης, Ν. Φωτάκης, Στ. Κοντογιάννης, Λευτ. Παπαλεξάκης. (Καταργήθηκε το 2011).

Γ’ Περιφέρεια-2ο Γραφείο (Πέραμα)

Το 2ο Γραφείο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ιδρύθηκε το 1981 με έδρα το Πέραμα, με πρώτο αλλά και τελευταίο επιθεωρητή τον Χαρ. Βαβουρανάκη.
Το γραφείο καταργήθηκε το 2011.
Προϊστάμενοι 2ου Γραφείου: Χρυσή Ανδρουλάκη (1983-86), Δ. Παρασύρης, Γ. Φλουρής, Ιωάν. Στεφανάκης, Γ. Φλουρής, Αρκ. Σπανουδάκης (1997-04), Μανόλης Σαρρής (2004-11), Μιχ. Μπούζουκας (2011 καταργήθηκε).
Σχολικοί Σύμβουλοι 2ου Γραφείου: Ιωάννης Κρυοβρυσανάκης (1983-91), Γ. Φλουρής, Ν. Αποστολάκης, Φ. Λιαναντωνάκης, Στάθης Στιβακτάκης (2010).
Σχολικοί Σύμβουλοι Νηπιαγωγών Ρεθύμνου: Βασιλική Γάτα, Μαρία Μπαδιεριτάκη.

Τα τέσσερα πρώτα σχολεία στην πόλη Ρεθύμνου
1ο Δημοτικό «Τούρκικο»

Το πρώτο κτίριο χτίστηκε το 1795 από τον Εδεχέμ Μπέη, όπως αναφέρει η μαρμάρινη επιγραφή της δυτικής εξώθυρας και λειτούργησε ως Τούρκικο Παρθεναγωγείο. Το σημερινό κτίριο ιδρύθηκε το 1882 και κτίστηκε το 1888-1890 από πεπειραμένους κτίστες της Πηγής με μηχανικό τον Γ. Δασκαλάκη που έχτισε το ίδιο έτος και τον μιναρέ Νερατζέ και το καμπαναριό. Χτίστηκε με εισφορές των Οθωμανών της Κωνσταντινούπολης, με σκοπό να στεγάσουν τα κορίτσια των δύο βαθμίδων εκπαίδευσης, που έφταναν τα 200. Η σχολική εφορία ζήτησε το 1890 την οικονομική βοήθεια από την Κωνσταντινούπολη και στάλθηκαν τότε 25.000 γρόσια.
Τα εγκαίνια του σχολείου έγιναν από τον Μαχμούτ Τζελαλεδίν πασά το 1893. Λειτούργησε ως 4θέσιο μικτό το 1899 και χωρίστηκε σε αρρένων το 1901 και το 1911 ιδρύεται στο ίδιο κτίριο (πάνω όροφος) το 4ο Δημοτικό, που λειτούργησε μέχρι το 1972, που συγχωνεύτηκε με το 1ο.
Από το 1911 δεχόταν και Ελληνόπουλα που υπερτερούσαν των Τούρκων μαθητών, ενώ από το 1923 έγινε απόλυτα Ελληνικό. Το κτίριο του 1ου Δημοτικού Σχολείου έχει κριθεί από το 1967 παραδοσιακό διατηρητέο ιστορικό μνημείο.
Το πρώτο σχολικό έτος 1899-1900 λειτούργησε ως 3θέσιο με 192 αγόρια με διευθυντή τον Άγγελο Ανδρουλιδάκη και δασκάλους τους Μ. Σαρρή και Αιμ. Τσίχλη, όπως και τα επόμενα δύο έτη. Το 1920-1921 το 6θέσιο Χριστιανικό Αρρεναγωγείο είχε 508 μαθητές και δασκάλους τους Κ. Τσουρλάκη (διευθυντή), Εμμ. Πλυμάκης, Αιμ. Σιγανού, Όλγα Σπανδάγου, Κορ. Χαλκιαδάκη και Ε. Κανακάκη. Το ίδιο σχολικό έτος το Μουσουλμανικό Παρθεναγωγείο είχε 194 μαθήτριες με πέντε δασκάλες: Ναλλή Κουμαριτάκη (διευθύντρια), Ε. Λαμπάκη, Ευαγ. Δροσάκη, Μ. Σαρίου και Χαλιμέ Γαλιδάκη. Το Μουσουλμανικό Παρθεναγωγείο λειτούργησε μέχρι το 1924.
Ρεκόρ μαθητών στο 1ο Δημοτικό Σχολείο το 1941-1942 ως μικτό με 542 μαθητές και πέντε δασκάλους: Μαν. Πλυμμάκη (διευθυντή), Αναστ. Μαλανδράκη, Τελέσυλλα Μαρκουλάκη, Μίνωα Αλεφαντινό και Ευάγγελο Ζανουδάκη.

Διευθυντές 1ου Δημοτικού

1899-10 Άγγελος Ανδρουλιδάκης
1910-11 Ευάγγελος Βασιλειάδης
1911-13 Κωνσταντίνος Δρανδάκης
1913-19 Χαράλαμπος Φραγάκης
1919-22 Κωνσταντίνος Τσουρλάκης
1922-38 Γεώργιος Δαφέρμος
1938-43 Εμμανουήλ Πλυμάκης
1943-58 Αναστασία Μαλανδράκη
1958-59 Στυλιανός Περισσάκης
1959-61 Ιωάννης Λιανέρης
1961-64 Ελευθέριος Δαφέρμος
1964-66 Τζανής Τζανιδάκης
1966-67 Ελευθέριος Δαφέρμος
1967-68 Σταμάτης Ρολόγης
1968-73 Μαρία Παπαδάκη
1973-73 Κωνσταντίνος Απανωμεριτάκης
1973-76 Ελένη Σταυρακάκη
1976-77 Ιωάννης Δάνδολος
1977-79 Στυλιανός Μοτζάκης
1979-80 Ευαγγελία Παυλοπούλου
1980-80 Αικατερίνη Ιερωνυμάκη
1981-81 Γεώργιος Αποστολάκης
1981-82 Ιωάννης Σημαντήρας
1982-85 Γεώργιος Πασχαλίδης
1985-86 Δέσποινα Ηλιάκη
1986-92 Ζαχαρίας Κασσωτάκης
1992-92 Στυλιανός Κισσανδράκης
1992-96 Μαρία Βοργιά
1996-02 Στυλιανός Ανδρουλιδάκης
2003-06 Ελευθ. Κρυοβρυσανάκης
2006-10 Παναγ. Αμερικάνου
2011- Κλεον. Στυριδάκης
Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Τηλεπικοινωνίες από τη Μινωική εποχή,

ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΟΤΕ
«Τηλεπικοινωνίες από τη Μινωική εποχή στον 20ο αιώνα»,

Την ευκαιρία να μάθουν την ιστορία των τηλεπικοινωνιών είχαν μαθητές από σχολεία όλης της Κρήτης κατά τη διάρκεια της έκθεσης «Τηλεπικοινωνίες από τη Μινωική εποχή στον 20ο αιώνα», μία σημαντική συνδιοργάνωση εκπαιδευτικών φορέων της πόλης του Ηρακλείου Κρήτης και της Τεχνικής Περιφέρειας Κρήτης και Νήσων του ΟΤΕ, υπό την αιγίδα του Δήμου.
24/04/2013
Στην έκθεση, που πραγματοποιήθηκε στη Βασιλική Αγίου Μάρκου, παρουσιάστηκαν σημαντικά εκθέματα που μεταφέρθηκαν ειδικά για αυτό το σκοπό από τη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ στην Αθήνα. Πληροφοριακό υλικό, σειρά ενημερωτικών banners και το διαδραστικό τεχνολογικό πρόγραμμα για μαθητές γυμνασίου και λυκείου με τίτλο: «Αρμονίας Σύζευξις…» ξεδίπλωσαν την ιστορία των τηλεπικοινωνιών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Δίνοντας έμφαση στη Μινωική εποχή, ο Ηρακλειώτης αρχαιολόγος, κ. Νίκος Παναγιωτάκης, παρουσίασε κατά τη διάρκεια της έκθεσης την απεικόνιση του δικτύου φρυκτωριών της γεωγραφικής ενότητας Πεδιάδας, καθώς και τρισδιάστατη αναπαράσταση του τρόπου αποστολής και λήψης μηνύματος μέσω των φρυκτωριών.
Την έκθεση επισκέφτηκαν συνολικά 4.000 άτομα, μεταξύ των οποίων περισσότεροι από 2.600 μαθητές 45 σχολείων από όλη την Κρήτη. Με στόχο να δουν την έκθεση όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, ο ΟΤΕ σχεδίασε ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα φιλοξενίας για τρία σχολεία από απομακρυσμένες περιοχές τις Κρήτης: το 1ο Γυμνάσιο Κράνας, Μυλοποτάμου Ρεθύμνου, το 5ο Γυμνάσιο Χανίων και το Γενικό Λύκειο Γουβών, Χερσονήσου.
Ο Όμιλος ΟΤΕ στηρίζει διαχρονικά την ελληνική περιφέρεια, μέσα από πολιτιστικές, κοινωνικές και αθλητικές δράσεις, δημιουργώντας ισχυρούς δεσμούς με την τοπική κοινωνία.
Ενδεικτικά, κάποιες από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες είναι ο θεσμός των Υποτροφιών ΟΤΕ-COSMOTΕ, το πρόγραμμα επαναδιάθεσης ηλεκτρονικού εξοπλισμού σε σχολεία, καθώς και το πρόγραμμα «Πλοήγηση στον Κόσμο», με το οποίο δίνεται δωρεάν ασύρματο internet και ηλεκτρονικός εξοπλισμός σε σχολεία απομακρυσμένων περιοχών της χώρας.
Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Χαμένες πατρίδες,

 

 Οι χαμένες πατρίδες δεν ήταν πάντοτε ένας από τους τόπους του νεοελληνικού εθνικισμού. Στην ιδεολογία της παλιάς Δεξιάς, η παράδοση ήταν αντιπροσφυγική: «Η μικρά αλλ' έντιμος Ελλάς». Επομένως, «το αίμα των Ελλήνων δεν ρέει διά να χύνεται εις την απωτάτην Μικρασίαν» (Γ. Βλάχος, 1922). Οι Μικρασιάτες ούτε ενδιέφεραν ούτε θεωρούνταν μέλη του εθνικού σώματος. Για τους ίδιους τους πρόσφυγες, όμως, οι χαμένες πατρίδες αποτελούσαν πράγματα χειροπιαστά, αισθήματα, όχι ιδεολογία. Το σπιτικό, ο γενέθλιος τόπος, το βιος που έμεινε πίσω, και ό,τι μπορούσαν να σημαίνουν για τον καθέναν αυτά. «Φεύγοντας, ξέχασα τα παράθυρα ανοιχτά» έλεγε ανησυχώντας, τα πρώτα χρόνια, μια Μικρασιάτισσα. Να, η χαμένη πατρίδα. Με τον καιρό, και με βάσανα, οι πρόσφυγες τα κατάφεραν. Κάτω από τα προστατευτικά φτερά του Βενιζέλου στην αρχή, αυτονομήθηκαν πολιτικά σιγά σιγά, με την πλειοψηφία τους προς το Κέντρο και την Αριστερά. Εκεί, περί τη δεκαετία του 1960, όταν η πολιτική, η δημοκρατική, συνοδευόταν από μια άλλη πολιτισμική πρόταση, διαφορετική από αυτήν της Δεξιάς, όταν οι πρώτες αναμνήσεις από τη Μικρασία άρχισαν να δημοσιεύονται, τότε, στις εκδηλώσεις στις προσφυγογειτονιές, άρχισε να γίνεται λόγος για τις «χαμένες πατρίδες». Από τη συζήτηση στο καφενείο και τις αυλές, στο μικρόφωνο και στο πάλκο. Τα βιώματα άρχισαν να γίνονται ιδεολογία. Αν οι χαμένες πατρίδες, στην πρώτη γενιά, χρωματίζονταν με νοσταλγία, αν η δεύτερη γενιά προσπαθούσε να ξεχάσει για να ριζώσει στη νέα πατρίδα, η τρίτη γενιά τις χρωματίζει με συγκρουσιακό πνεύμα, που προήλθε εν μέρει από τον σχηματικό τρόπο που η εκπαίδευση παρουσιάζει τα πράγματα, εν μέρει από την αναζωπύρωση αυτής της εμπειρίας μετά τα κυπριακά γεγονότα του 1974, και την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Και, ως γνωστόν, η ιδεολογία μεταπλάθεται. Ο καημός της προσφυγιάς και της ρωμιοσύνης έγινε εθνικολαϊκή ιδεολογία στο ΠαΣοΚ. Και όταν τα λαϊκά αισθήματα έγιναν λαϊκισμός, και όταν ο παλιός λαός διαλύθηκε σε μυριάδες μικρά και μεγάλα συμφέροντα, η εθνικολαϊκή ιδεολογία έγινε εθνο-εθνική, στρατηγική για εξουσία. Η αναδιατύπωση του εθνικισμού μετά το 1989 ήταν ένας αγώνας δρόμου. Ποιος θα προλάβει να βάλει τα σύμβολά του πάνω στον βωμό. Το αστέρι της Βεργίνας, η Παναγία του Σουμελά, η Νεο-ορθοδοξία, τα Ιμια, λίγος Σεφέρης για την Κύπρο, τα τραγουδάκια των κατηχητικών, η απολύτρωση της Βορείου Ηπείρου, ο γλωσσικός καθαρισμός και η επιστροφή στις ρίζες, ο «οικουμενικός ελληνισμός», μια δόση αντι-ευρωπαϊσμού και αντιαμερικανισμού, ο Μεγαλέξανδρος, ο Μακρυγιάννης και ο Αρης, η «πολεμική αρετή των Ελλήνων», η πολεμική ετοιμότητα και το πρώτο πλήγμα, και άλλα πολλά σύμβολα διαγκωνίσθηκαν για μια θέση στο νέο εθνικό πάνθεον του τέλους του αιώνα. Μαζί και οι «χαμένες πατρίδες», που έγιναν «αλύτρωτες». Είναι λάθος όμως να τα περιφρονούμε όλα αυτά μόνο σαν ιδεολογία, σαν ψευδή συνείδηση. Γιατί μαζί με την απάτη συνυπάρχει η άδολη αυταπάτη. Πάνω στη δεύτερη ακουμπάει η πρώτη. Οσο και αν μερικές φορές μοιάζει με τη δουλειά του Σίσυφου, η υπομονετική εξήγηση χρειάζεται. Ας δούμε λοιπόν το πρόβλημα των «χαμένων πατρίδων». Το 1922, ο μεγάλος ιστορικός Arnold Toynbee, που τότε κατείχε την έδρα των ελληνικών σπουδών στο Λονδίνο, έγραψε το βιβλίο «The Western Question in Greece and Turkey» (Το Δυτικό Ζήτημα στην Ελλάδα και την Τουρκία). Το βιβλίο αναφερόταν σε όσα συνέβαιναν τότε στη Μικρασία και στην Ανατολική Θράκη: πόλεμος, βία, σφαγές, εκπατρισμοί. Δεν πρόκειται για σπασμούς του «Ανατολικού ζητήματος» έγραφε ο Τόυνμπι, αλλά για την επέκταση στην ανατολή του «Δυτικού ζητήματος», δηλαδή των αρχών με τις οποίες συγκροτήθηκε το έθνος - κράτος στη Δυτική Ευρώπη. Ξεχνούμε τους άλλους Σε μια περιοχή όπου οι διάφορες εθνότητες ζούσαν αναμεμειγμένες σαν τα άνθη των αγρών, όπως ήταν η Ανατολική Ευρώπη και η Ανατολική Μεσόγειος, τρεις ήταν οι τρόποι για να συμπέσουν τα όρια του κράτους με αυτά του έθνους, κατά το παράδειγμα της Δυτικής Ευρώπης. Η μια ήταν η φυσική εθνοκάθαρση και η σφαγή. Την πλήρωσαν τότε οι Αρμένιοι, αλλά και Ελληνες, κυρίως του Πόντου. Λύση φρίκης. Η άλλη ήταν η παραχώρηση μειονοτικών δικαιωμάτων. Η λύση αυτή εφαρμόσθηκε κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη. Στον Μεσοπόλεμο, ένας πληθυσμός 25 εκατομμυρίων ανθρώπων ζούσε σε μειονοτικό καθεστώς, από τις βαλτικές χώρες ως τα Βαλκάνια. Δημοκρατική λύση, αλλά αποδείχθηκε θνησιγενής. Οχι μόνο γιατί τα δικαιώματα παραβιάζονταν, αλλά γιατί στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ολοκαύτωμα, στην περίπτωση των Εβραίων, των σλαβικών πληθυσμών και των Τσιγγάνων, οι εκπατρισμοί, στην περίπτωση των γερμανικών πληθυσμών της Ανατολικής Ευρώπης, ολοκλήρωσαν σχεδόν την εθνοκάθαρση ή τον εθνολογικό διαχωρισμό. Τέλος, η τρίτη λύση ήταν ο υποχρεωτικός εκπατρισμός και η ανταλλαγή των πληθυσμών. Εφαρμόσθηκε, πρώτη φορά, ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία το 1919 (Συνθήκη του Νεϊγύ) και το 1923 ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία (Συνθήκη της Λωζάννης). Λιγότερο αιματηρή, από την πρώτη, η τρίτη λύση δεν ήταν εντελώς αναίμακτη. Θέρισαν οι ένοπλες συμμορίες, θέρισε η χολέρα, η ελονοσία, η φθίση, οι κακουχίες. Η φράση «το βιος που αφήσαμε πίσω» τα λέει όλα: όχι μόνο υλικά αγαθά, αλλά και την αγάπη του γενέθλιου τόπου και τρόπου, ένα μέρος της προσωπικότητας. Γιατί προσφυγιά σημαίνει αλλαγή προσωπικότητας, ταυτότητας το λέμε σήμερα. Οι τουρκόφωνοι χριστιανοί έγιναν Ελληνες, και οι ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι της Κρήτης και άλλων περιοχών έγιναν Τούρκοι. Μόλις την τελευταία στιγμή γλίτωσαν από την ανταλλαγή οι αραβόφωνοι χριστιανοί από τις νοτιοανατολικές εσχατιές της Τουρκίας. Η ανατολική βαρβαρότητα λοιπόν ήταν η σκοτεινή πλευρά του δυτικού πολιτισμού. Συχνά, όμως, μιλώντας για τις δικές μας χαμένες πατρίδες, ξεχνούμε τις χαμένες πατρίδες των άλλων. Στην Τουρκία, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες δεν έφθασαν μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από τη Γιουγκοσλαβία, και από τη Βουλγαρία, και από τη Ρουμανία, και από τη Νότια Ρωσία και από τη Γεωργία. Αν ο Βενιζέλος ευτύχησε να δει την πατρίδα του την Κρήτη να περιλαμβάνεται στην ελληνική επικράτεια, για τον Κεμάλ, η Θεσσαλονίκη ήταν μια χαμένη πατρίδα. Σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της τουρκικής ηγεσίας καταγόταν από τα Βαλκάνια. Εκεί, χτυπούσε η καρδιά της παλιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας, από εκεί ξεκίνησαν οι δυνάμεις που την έκαναν Τουρκία. Και δεν είναι μόνο οι Ελληνες και οι Τούρκοι που έχουν χαμένες πατρίδες, αλλά και οι Βούλγαροι και οι Εβραίοι, και ακόμη οι σλαβομακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες που δεν μπορούν να επιστρέψουν στην Ελλάδα γιατί στερούνται ιθαγένειας, και άλλοι ακόμη. Ολος αυτός ο κόσμος που αναγκάσθηκε να διασχίσει σύνορα στους πολέμους του αιώνα. Ούτε έχει καμιά σημασία το επιχείρημα ποιοι κατοικούσαν πρώτοι έναν τόπο και ποιοι ήρθαν δεύτεροι, για ποιους θεμελιώνεται το δικαίωμα της χαμένης πατρίδας και για ποιους όχι. Ανθρωποι που κατοικούσαν επί 12 γενιές έναν τόπο, δεν έχουν το δικαίωμα να τον θεωρούν πατρίδα τους; Η νοσταλγία της ουτοπίας Είναι θεμιτό να καλλιεργείται η νοσταλγία των χαμένων πατρίδων; Πιστεύω πως είναι. Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να γνωρίσουν τις ρίζες τους, που έζησαν οι πρόγονοί τους, τους τόπους και τα ιερά τους. Κάθε χρόνο, χιλιάδες Αμερικανοί σκορπίζονται στην Ευρώπη, ψάχνοντας σε ληξιαρχικά και ενοριακά αρχεία τους μακρινούς τους προγόνους. Γιατί όχι οι Βαλκάνιοι; Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε (εντελώς φανταστικά) πως σήμερα θα μπορούσε να δοθεί το δικαίωμα της ελεύθερης επανεγκατάστασης, ποιος θα άφηνε την Καλαμαριά και τη Νέα Ιωνία, τη Νέα Πέραμο και τη Νίκαια, για να επιστρέψει στην Τραπεζούντα και τη Σαμψούντα, στη Σμύρνη και την Καππαδοκία; Οι άνθρωποι απέκτησαν πια νέες πατρίδες, άλλαξαν επάγγελμα και τρόπο ζωής, πολλοί δοκίμασαν και την εμπειρία της μετανάστευσης στη Γερμανία. Η αγάπη και η νοσταλαγία για τις χαμένες πατρίδες έχει πια συναισθηματικό χαρακτήρα. Αλλά και χαρακτήρα μάθησης, και ψυχοθεραπευτικό. Σε όλο σχεδόν τον κόσμο, η αγάπη για τις ρίζες, η αναβίωση του ενδιαφέροντος για τις ταυτότητες είναι ισχυρό. Αλλού συνδέεται με την άνεση που δίνει η ευμάρεια και εντάσσεται στο στυλ ζωής, αλλού είναι αντίσταση στην ισοπέδωση της παγκόσμιας εμπορευματικής κουλτούρας. Εμπορευματοποιείται βέβαια και η ίδια η νοσταλγία, και προπαντός μετατρέπεται σε πολιτικό κεφάλαιο. Ανάμεσα στα αισθήματα και την ιδεολογία, οι χαμένες πατρίδες μπορούν να γίνουν είτε βάραθρα εχθρότητας είτε γέφυρες φιλίας και αλληλοκατανόησης. Γιατί όχι το δεύτερο; Πριν από κάποια χρόνια, ηλικιωμένοι άνθρωποι της πρώτης γενιάς προσφύγων διοργάνωναν εκδρομές στους γενέθλιους τόπους. Αυτές οι εκδρομές ήταν βαθιά θεραπευτικές για τα τραύματά τους. Επέστρεφαν με ήρεμη μελαγχολία, αλλά όχι με μίσος. Καθώς παρέρχεται η πρώτη γενιά, η δεύτερη μπορεί να κάνει ακόμη περισσότερα. Και πρώτα πρώτα, την κοινή συνεξέταση της προσφυγικής εμπειρίας. Αλλά αν απαιτούμε οι άλλοι, οι απέναντι, να είναι ανοιχτοί σε εμάς, θα πρέπει να δείξουμε αμοιβαιότητα. Αν θέλουμε να συντηρηθεί και ξαναλειτουργήσει η Παναγία Σουμελά στον Πόντο δεν θα πρέπει να προσφερθούμε να αποδώσουμε ένα από τα τζαμιά της Θεσσαλονίκης στην πατροπαράδοτη λατρεία του; Βέβηλα ή αυτονόητα τα ερωτήματα αυτά; Γιατί να μη συναδελφωθούν οι πόλεις και τα χωριά που δέχθηκαν αμοιβαία πρόσφυγες; Γιατί και από τις δύο πλευρές να μη διοργανωθούν κοινές συναντήσεις γνωριμίας, ή άλλες, όπου ιστορικοί και κοινωνικοί επιστήμονες θα συζητήσουν τις εμπειρίες κοινής συνεργασίας και συμβίωσης, τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες αναπτύχθηκε η αντιπαλότητα, τις περιπέτειες της μνήμης, για το πώς η ατομική μοίρα επιβίωσε μέσα από τα σαρωτικά κύματα της Ιστορίας, για τα τραύματα που υπέστη, για τον τρόπο που τα επουλώνει; Στο κάτω κάτω, αν δεν είναι οι κοινωνίες που θα αποκλιμακώσουν την ένταση ανάμεσα στα κράτη, ποιος περιμένουμε να το κάνει; Ουτοπικά, θα πείτε όλα αυτά. Περισσότερο όμως ουτοπικά από εκείνες τις κραυγές τον Δεκαπενταύγουστο για την πορεία του Αρχιεπισκόπου «επικεφαλής του Ελληνισμού» με «τα όπλα τα ιερά», και το φρικτό «η πολιτσμένη Δύση και η βάρβαρη Ανατολή»; 'Η λιγότερο χριστιανικά; Αλλά δεν είναι αυτό το διακύβευμα, σήμερα. Το κακό ήταν πάντοτε «μπανάλ» έλεγε η Χάννα Αρεντ. Επείγει σήμερα να την θυμηθούμε. Ο κ. Αντώνης Λιάκος είναι καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

   Αναδημοσιευσα Από Βημα

KONSTANTINOYPOLI 1900 by Greecelands Rethymno Crete

Διαβάστε Περισσότερα ►

Οι δάσκαλοι που ξεχώρισαν με το πολύπλευρο έργο τους,

ΜΕ ΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ ΣΤΑ 200 ΡΕΘΥΜΝΙΩΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1800 ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ,
Aπό τα πρώτα χρόνια της βασικής εκπαίδευσης στο Ν. Ρεθύμνου, από τις αρχές του 19ου αιώνα και μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα, δεκάδες ήταν οι δάσκαλοι που ξεχώρισαν με το πολύπλευρο έργο τους.
19/04/2013 του Λευτέρη Κρυοβρυσανάκη
Κάτω από δύσκολες συνθήκες (πόλεμοι και στερήσεις), πρωτοστάτησαν εκτός από τα βασικά τους καθήκοντα και σ’ όλους τους αγώνες για την πατρίδα, ξεχώρισαν σε πολλούς τομείς και άφησαν σημαντικό συγγραφικό και εκπαιδευτικό έργο. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους πρωτοπόρους δασκάλους αναφέρουμε τους παρακάτω:
Μαρία Αλεφαντινού: Η πρώτη νηπιαγωγός στο Ρέθυμνο το 1935.
Άγγελος Ανδρουλιδάκης: Ο πρώτος διευθυντής του «Τούρκικου» από το 1890-1910 και διευθυντής Γυμναστηρίου Ρεθύμνου.
Κωστής Απανωμεριτάκης (Λαμπινή 1917): Πολέμησε στην Αλβανία ως έφεδρος αξιωματικός, με σημαντική αντιστασιακή δράση και πλούσιο συγγραφικό έργο.
Ζαχαρίας Αρχοντάκης (Μοναστηράκι): Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1940 ως έφεδρος αξιωματικός, έχοντας σημαντική δραστηριότητα.
Γεώργιος Βάιος: Πρώτος δάσκαλος στο Αλληλοδιδακτικό σχολείο Ρεθύμνου το 1820, από τη Σίφνο.
Γεώργιος Βαρούχας (Άρδακτος 1930-97): Χρημάτισε προϊστάμενος, πρόεδρος Διδασκαλικού Συλλόγου, διευθυντής με σημαντική δράση.
Δημήτρης Βαρούχας: Ο πρώτος δάσκαλος του Ελληνικού Αλληλοδιδακτικού στο Ρέθυμνο το 1837.
Ευθύμης Βερνάδος: Σχολάρχης Ελληνικού Σχολείου το 1893.
Παύλος Βλαστός (Βιζάρι 1836-1926): Μουσικοδιδάσκαλος και σπουδαίος λαογράφος, με συλλογή 92 τόμων.
Μαρίνος Γαλανάκης: Αρθρογράφος και συγγραφέας.
Μιχάλης Μ. Γενεράλις: Ο αποκαλούμενος «Αινείας των Γουργούθων» σηκώνοντας την 95χρονη μάνα του στην πλάτη στις 22-8-1944, συγκίνησε και τους Γερμανούς και σώθηκαν.
Κωστής Γεωργουλάκης (Ασώματος 1872-1952): Ιεροδιδάσκαλος και εθελοντής στους Βαλκανικούς πολέμους, με πλούσια δράση.
Κωστής Γιαννακάκης (Μέλαμπες 1878): Φοίτησε στη Σχολή Αγ. Πνεύματος και ως δάσκαλος υπήρξε ο αναμορφωτής του Βάτου, ενώ απέκτησε εννέα παιδιά.
Ραδάμανθυς Δασκαλάκης (Σακτούρια 1908-87): Ο πρώτος πτυχιούχος δάσκαλος το 1927, πολέμησε στην Αλβανία και τιμήθηκε από το υπουργείο για τον εμβολιασμό 1.500 δέντρων.
Γεώργιος Δαφέρμος (Αξός 1879-1959): Επιθεωρητής, λαογράφος, εκδότης περιοδικού «Προμηθεύς πυρφόρος» το 1925-1941 και πρώτος πρόεδρος του Διδασκαλικού Συλλόγου το 1925, αλλά και των πολυτέκνων.
Ελευθέριος Δαφέρμος (Αξός 1917-92): Διευθυντής 1ου σχολείου, επιθεωρητής με σημαντικό εκδοτικό λαογραφικό και θεατρικό συγγραφικό έργο.
Αντώνης Δαφέρμος: Αρθρογράφος, λαογράφος με συγγραφικό πολύτιμο έργο.
Θεόδωρος Γ. Δαμβακάκις (Σπήλι 1921): Έφεδρος αξιωματικός που σκοτώθηκε το 1949 στον Γράμμο κατά τον εμφύλιο.
Εμμανουήλ Ζαμπετάκης (Ρούστικα): Διευθυντής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου, με πλούσιο συγγραφικό παιδαγωγικό έργο.
Αντώνης Ζαχαράκης (Παγκαλοχώρι 1921): Με πολύτιμο λαογραφικό και ποιητικό έργο.
Αμαλία Ζαννιδάκη-Μανουσάκη (Πηγή 1878): Διευθύντρια Ιδιωτικού Εκπαιδευτηρίου «Αμαλία» από το 1901-1947, κοντά στη σημερινή Μητρόπολη.
Μανόλης Καλοκύρης (Αλόιδες 1937): Με λαογραφικό, θεατρικό, ιστορικό συγγραφικό έργο.
Νικόλαος Καπελώνης (Κουρούτες 1934): Με συγγραφικό λαογραφικό έργο.
Ζαχαρίας Κασσωτάκης (Αργυρούπολη 1932): Αρθρογράφος με ιστορικό και λαογραφικό συγγραφικό έργο.
Βαγγέλα Κλάδου: Δασκάλα της Κατοχής με αντιστασιακή δράση χάνοντας τη ζωή της με φρικτό τρόπο κατά τον εμφύλιο στις Μαδάρες.
Γεώργιος Κουκλινός (Αγ. Γαλήνη 1937): Αρθρογράφος, συγγραφέας.
Μανόλης Κουτάκις (Οψιγιάς 1903): Με μεγάλη προσφορά στην παιδεία, τη δημοκρατία και την ελευθερία στην κατοχή.
Ναλλή Κουμαριτάκη: Η τελευταία τουρκάλα διευθύντρια του Μουσουλμανικού Παρθεναγωγείου το 1921.
Γιάννης Κρυοβρυσανάκης (Λοχριά 1937): Επιθεωρητής και από τους πρώτους σχολικούς συμβούλους, παιδί έζησε τη φρίκη του πολέμου το 1944 χάνοντας πατέρα, τέσσερις θείους και το χωριό του.
Ιωάννης Κρυοβρυσανάκης (Άρδακτος Αμ. 1930): Πρότυπο δασκάλου του χωριού μ’ όλα τα επαγγέλματα (γεωργού, κυνηγού, κτίστη, ψάλτη, λυράρη κ.α.), αλλά και πατέρας πέντε επιστημόνων.
Μανόλης Λαμπρινάκης (Κάστελος 1855-1913): Δάσκαλος γνωστός από την περίφημη «Γεωγραφία της Κρήτης» που εκδόθηκε το 1870 στο Ρέθυμνο.
Εμμανουήλ Λινοξυλάκης: Γνωστός ως αυστηρός δάσκαλος, ψάλτης, μουσικός και διευθυντής 2ου Δημοτικού. Πέθανε πάνω στην έδρα το 1952, ενώ δίδασκε εθελοντικά ως συνταξιούχος ωδική τραγουδώντας «Τα πήραμε τα Γιάννινα»!
Εμμανουήλ Λουρωτός (Αμάρι 1850): Νέο παιδί πολέμησε το 1866 στο Αρκάδι καταφέρνοντας να σωθεί. Διορίστηκε το 1881 στο Μέρωνα ως ελληνοδιδάσκαλος έγινε διευθυντής στο Ρέθυμνο και στη συνέχεια το 1888 στο ελληνικό σχολείο στο Μοναστηράκι, αφήνοντας μεγάλη προσφορά στην παιδεία.
Αικατερίνη Λαζαράκη: διευθύντρια Αλληλοδιδακτικού Παρθεναγωγείου το 1842 με 65 κορίτσια.
Αλκιβιάδης Μαυράκης (Περιβόλια 1935): Αρθρογράφος και συγγραφέας λαογραφικών και ιστορικών θεμάτων.
Γεώργιος Μεγαλοβρυσανός: Ο πρώτος δάσκαλος στο Ρέθυμνο από το 1795-1805.
Ιωάννης Μεταξάς-Λαζαρίδης: Από τους πρώτους δασκάλους στο ελληνικό σχολείο Ρεθύμνου το 1816-1821, ως διάκονος και αργότερα επίσκοπος με τ’ όνομα Ιωαννίκιος.
Στέλιος Μπαγουράκης (Άνω Μέρος 1937): Παιδί έζησε την καταστροφή του χωριού του στις 22-8-44. Πολύτιμη η δραστηριότητά του σε χορωδίες, εκκλησία και συλλόγους.
Κώστας Μυγιάκης (Πηγή 1930): Μεγάλη η προσφορά του, ο πρόεδρος των προέδρων σε Διδασκαλικό Σύλλογο και Συνταξιούχων.
Ίδα Ναδίρη: Διευθύντρια Μουσουλμανικού Παρθεναγωγείου το 1865.
Νίκος Νιουράκης (Χαμαλεύρι 1915): Συγγραφέας αρκετών βιβλίων κυρίως ταξιδιωτικών.
Γεώργιος Ξέκαλος (Αμάρι 1920): Υποδιευθυντής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου με συγγραφή παιδαγωγικών και διδακτικών βιβλίων.
Νίκος Ορφανός (Πλευριανά 1924): Λαογραφικός και θεατρικός συγγραφέας.
Ερωφίλη Παπαδάκη (1909): Δασκάλα του Σπηλίου που χαστούκισε αξιωματικό της Γκεστάπο.
Γεώργιος Παπαδάκης (Σακτούρια): Δάσκαλος στο 1/θέσιο Σελλιών το 1946 με 78 παιδιά.
Στρατής Παπαδάκης (Σελλιά 1911):Πολέμησε στην Αλβανία, πολυγραφότατος συγγραφέας με έργα θεατρικά, λογοτεχνικά.
Νίκος Παπουτσιδάκης (Ακούμια): Από τους πρώτους σχολικούς συμβούλους και πατέρας τριών γιατρών και μιας δασκάλας.
Κωνσταντίνος Πετυχάκης: Πρώτος διευθυντής στο νέο Δημοτικό Σχολείο (πρώην Αλληλοδιδακτικό Αρρένων) το 1844.
Γεώργιος Περπιράκης (1939): Σχολικός Σύμβουλος και συγγραφέας βιβλίων δημοτικού.
Καλλιρρόη Παρρέν-Σιγανού (Πλατάνια 1861-1940): Κορυφαία ελληνίδα φεμινίστρια, συγγραφέας και δημοσιογράφος. Εξάσκησε το επάγγελμα της δασκάλας σε ελληνικό σχολείο της Οδησσού.
Μάρκος Πλυμάκης (Ασή Γωνιά 1855): Ιεροδιδάσκαλος επί Κρητικής Πολιτείας και εφημέριος στον καθεδρικό ναό.
Ελπιδοφόρος Πελεκανάκης (Βάτος 1929): Δίδαξε το 1949 στο 1θέσιο Σελλιών με 95 μαθητές. Τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το λαογραφικό του έργο.
Θεοχάρης Σαριδάκης (Καμάρες-Άνω Μέρος 1920): Διευθυντής Ορφανοτροφείου, δημοσιογράφος (Κεδραίος), συγγραφέας και εκδότης.
Ανδρέας Σταυρουλάκης (Μουρνέ 1907-97): Για χρόνια διευθυντής 2ου Δημοτικού, αρθρογράφος και πολυγραφότατος συγγραφέας. Πρόεδρος Διδασκαλικού Συλλόγου και πρώτος πρόεδρος Συλλόγου Συνταξιούχων.
Ανδρέας Σαουνάτσος: Από τους πρώτους δασκάλους στα Σελλιά το 1859, αμειβόμενος από την Ι. Μ. Πρέβελη με 300 γρόσια.
Νίκος Σταυράκης: Πρώτος δάσκαλος του αλληλοδιδακτικού στο Ρέθυμνο το 1836-1840.
Αικατερίνη Σπυριδάκη: Πρώτη δασκάλα του Παρθεναγωγείου Μελάμπων το 1899 με μισθό 40 δρχ.
Δωρόθεος Σχολάριος: Ονομαστός δάσκαλος του ελληνικού σχολείου το 1847 στην Πόλη με 40 μαθητές.
Γεώργιος Σμπώκος (Ανώγεια 1934): Συγγραφέας και δήμαρχος Ανωγείων.
Ιωάννης Σκαντζιδάκης: Ιεροδιδάσκαλος Περιβολίων με σημαντική πολύπλευρη προσφορά.
Μιχάλης Σκούληκας (Κρύα Βρύση, 1929): Διευθυντής εκπαίδευσης, πρόεδρος Συλλόγου με σημαντική προσφορά.
Αναστάσης Τάζης: Σχολάρχης που ήρθε από την Κωνσταντινούπολη στο Αλληλοδιδακτικό Ρεθύμνου το 1865.
Νίκος Τυροκομάκης (Αγ. Γαλήνη): Ονομαστός για την κατασκευή εποπτικών μέσων και την ψαλτική του.
Νίκος Φασατάκης (Μέλαμπες): Από τους πρώτους σχολικούς συμβούλους και με σημαντικό ιστορικό και παιδαγωγικό έργο.
Παντελής Φραϊδάκης (Γάλλου): Χρημάτισε επιθεωρητής και Νομαρχιακός Δυτικής Κρήτης.
Ευάγγελος Φωτάκης (Ακτούντα 1871): Δάσκαλος για 44 χρόνια με σπουδαίο λαογραφικό έργο.
Ευστράτιος Φωτάκης (Μέλαμπες 1882): Μεγάλη προσωπικότητα, εκδότης, συγγραφέας και βουλευτής.
Γιάννης Χαλκιαδάκης (Ατσιπάδες 1925): Αριστούχος Παιδαγωγικής Ακαδημίας το 1945, όμως δεν διορίστηκε εξαιτίας της αντιστασιακής δράσης του. Εκδότης «Ρ.Ν.».
Βασίλης Χαρωνίτης (Σίσαρχα 1933): Σπουδαίος λογοτέχνης, ποιητής με πλούσιο συγγραφικό έργο.
Κώστας Ψαρουδάκης: Δημοδιδάσκαλος και διευθυντής του αλληλοδιδακτικού σχολείου στο Ρέθυμνο το 1842.
Αναφέρουμε ακόμη τους δασκάλους Γ. Παπαδογιάννη, Θεόδ. Ανδρουλάκη, Γ. Κ. Αγγελάκη που έπεσαν υπέρ πατρίδας.

Το έργο τους συνεχίζεται

Εκτός από τους ανωτέρω δασκάλους που μας άφησαν πλούσια κληρονομιά και πρωταγωνίστησαν σε δύσκολες εποχές, το εκπαιδευτικό έργο συνεχίζεται από τη νεότερη γενιά που έχει γεννηθεί και μετά το 1940 (Σ’ αυτούς θ’ αναφερθούμε σ’ άλλο αφιέρωμα).
Πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα μνημείο για το δάσκαλο που έδωσε τα φώτα κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες, για να «θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι».
Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Ο ήρωας του Μαραθώνιου της Βοστώνης το 1946,

Ο ΑΘΛΗΤΗΣ ΠΟΥ ΔΟΞΑΣΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΚΑΤΟΧΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ,
Το 1946, ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο πεντηκοστό Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης (42.195 μ.), μετά από τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών. Τα γεγονότα ότι λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος, ότι είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί σε Μαραθώνιο και η έλλειψη προπόνησης, προκαλούσαν την σύζυγό του: «Είσαι τρελός; Έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι θα πεθάνεις!».
19/04/2013
Έτσι ξεκίνησε τις προπονήσεις ακόμη και μέσα στο χιόνι, ενώ κάποια στιγμή λιποθύμησε από την εξάντληση. Όμως, ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ. αδυνατούσε να στείλει βεβαίωση-πιστοποίηση ερασιτέχνη αθλητή, ούτε βίζα μπορούσε να βγάλει, καθώς ήταν προνόμιο μόνο Αμερικανών υπηκόων, αλλά με την βοήθεια του πρόξενου, τον οποίο γνώριζε, την απέκτησε. Παρόλα αυτά το ταξίδι με το πλοίο θα του στερούσε απαραίτητες προπονήσεις ή ακόμη και την συμμετοχή του στον αγώνα, ενώ το αεροπορικό εισιτήριο για Παρίσι κόστιζε 575 δολάρια με τον ίδιο να δηλώνει: «Όταν άκουσα το ποσόν τρελάθηκα. Εκείνη την ημέρα θα πήγα 30 φορές πάνω κάτω την οδό Σταδίου». Μετά από αντιρρήσεις της συζύγου του, πούλησε την ηλεκτρική κουζίνα και το ραδιόφωνό τους, ενώ κατάφερε να λάβει και από την Δ.Ε.Η., όπου δούλευε, επιταγή 1.000 δολαρίων (από την ταραχή του ξέχασε να ευχαριστήσει). Όταν η τράπεζα αρνήθηκε να του δώσει συνάλλαγμα είπε αγανακτισμένος στον διευθυντή: «Τρέχω για την Ελλάδα από το 1933, αγωνίζομαι για τη γαλανόλευκη, δεν είμαι κανένας τυχοδιώκτης».
Τελικά, στις 4 Απριλίου 1946 επιβιβάστηκε για πρώτη φορά σε αεροπλάνο, πετώντας για Αμερική.
Στην Αμερική, οι γιατροί πίστευαν πως θα πέθαινε από εξάντληση κατά τη διαδρομή, καθώς ήταν εξαιρετικά αδύναμος και καχεκτικός, αλλά οι αντιρρήσεις τους ξεπεράστηκαν από την αθλητική ομοσπονδία. Προπολεμικά ο Κυριακίδης είχε συμμετάσχει στον Μαραθώνιο της Βοστώνης του 1930, εγκαταλείποντας λόγω των καινούργιων αθλητικών υποδημάτων που του είχαν χαρίσει Έλληνες ομογενείς και τα οποία τον πλήγωσαν. Κατά την παραμονή του στην Αμερική υποσχέθηκε πως δεν θα εγκατέλειπε ξανά λέγοντας: «Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες». Ο μάγειρας του ξενοδοχείου, όπου διέμενε, ήταν Έλληνας ομογενής και τον βοήθησε να πάρει πέντε κιλά μέσα σε λίγες ημέρες. Την ημέρα του αγώνα, όμως, οι γιατροί είχαν και πάλι τις ενστάσεις τους, σχετικά με την υγεία του Κυριακίδη. Έτσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση, σύμφωνα με την οποία ήταν ενήμερος για τους κινδύνους, αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη (κάποιες εφημερίδες τον αποκαλούσαν «ο κοκκαλιάρης ‘Ελληνας»).
Κατά τις 12:00, στις 20 Απριλίου 1946, δόθηκε η εκκίνηση του Μαραθωνίου της Βοστώνης. Οι κύριοι διεκδικητές της νίκης ήταν ο Αμερικανός Τζόνυ Κέλυ (2 νίκες, 7 δεύτερες θέσεις, 61 συμμετοχές) και ο Καναδός Ζεράρντ Κοτέ (4 νίκες). Πριν τον αγώνα κάποιος έδωσε στον Κυριακίδη ένα διπλωμένο χαρτάκι να το διαβάσει λίγο πριν την έναρξη. Από την μια πλευρά έγραφε «Ή ταν ή επί τας» και από την άλλη «Νενικήκαμεν».
Ο Στέλιος Κυριακίδης είχε ζητήσει από την επιτροπή να αγωνιστεί με τον αριθμό 7 (τυχερός του αριθμός) κι επειδή είχε δοθεί σε άλλο αθλητή, του δόθηκε το 77. Ακολουθώντας την τακτική που ακολουθούσε πάντα, δεν σπατάλησε δυνάμεις από την αρχή αλλά επιτάχυνε από το μέσον της διαδρομής (είχε βάλει σαν «σημάδια» διάφορα κτήρια, τοποθεσίες και τα παντελονάκια των συναγωνιστών του). Επίσης κοιτούσε μόνο μπροστά, καθώς όπως ανέφερε αργότερα: «Όταν ένας μαραθωνοδρόμος κοιτάζει πίσω του, δίνει φτερά στον αντίπαλο».
Στα τελευταία χιλιόμετρα προπορευόταν μαζί με τον Τζόνυ Κέλυ. Τόσο ομογενείς όσο και Αμερικανοί τον ενθάρρυναν, ενώ ένας ομογενής θέλοντας να τον βοηθήσει, του προσέφερε ένα πορτοκάλι χτυπώντας τον ενθαρρυντικά στην πλάτη και μπερδεύτηκε στα πόδια του, κάνοντάς τον να χάσει ρυθμό και έδαφος. Κάποιος άλλος Έλληνας του φώναξε: «Καλά πας, Στέλιο! Έστω δεύτερος». Παρακάτω, ένας Αμερικανός δημοσιογράφος που παρακολουθούσε τον αγώνα με αυτοκίνητο, τον πληροφόρησε: «Ο Κέλυ «έσπασε, είναι ώρα να φύγεις». Τότε συνέβη κάτι, που ο Κυριακίδης θυμόταν με συγκίνηση: «...ένας ηλικιωμένος Έλληνας είδα να τραβάει τα μαλλιά του και να λέει: Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!». Τότε ο Στέλιος Κυριακίδης έδωσε όλα τα σωματικά του αποθέματα κατακτώντας την νίκη, φωνάζοντας στον τερματισμό: «For Greece!» (Για την Ελλάδα).
Ο χρόνος του 2:29:27 αποτέλεσε τον καλύτερο στην Ευρώπη και για 22 χρόνια τον καλύτερο στην Ελλάδα.
Οι Αμερικανοί τον αποκάλεσαν «ο απόγονος του Φειδιππίδη» και σε ερώτηση που του τέθηκε: «Τι θα ήθελες να κάνουμε για σένα;», -ενώ του προσφέρθηκαν χρήματα για να γίνει επαγγελματίας αθλητής και είχε προτάσεις από το Χόλυγουντ για να γίνει ηθοποιός- εκείνος απάντησε: «Για μένα τίποτα. Μόνο για την Ελλάδα…», επιμένοντας: «Σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου».
Ο Τζόνυ Κέλυ (ήταν ο επικρατέστερος για τη νίκη) όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα, απάντησε: «Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα». Αργότερα, ο Κυριακίδης τηλεγράφησε στην Δ.Ε.Η.: «Ενίκησα με δεύτερον τον Κέλυ και τρίτον τον Κοτέ. Αγών σκληρός. Ευτυχής διότι ενίκησα».
Την επομένη του αγώνα στην εφημερίδα της Βοστώνης (Boston Sunday Post), στο άρθρο «Η νίκη ανήκει σε δύο έθνη», ο δημοσιογράφος είχε γράψει: «Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους είτε από λύπη για την ήττα τους. Αυτός ο Αθηναίος με τα ευγενή αισθήματα δάκρυσε αληθινά, με δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του».
Στις 23 Μαΐου 1946, ο Κυριακίδης επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες τον υποδέχθηκαν με τιμές ήρωα. Έπειτα, πραγματοποιήθηκε επίσημη τελετή στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, όπου ο λόγος του δακρυσμένου Κυριακίδη (δήλωνε: «Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην») συγκίνησε το πλήθος. Η επιστροφή στο σπίτι του στην Φιλοθέη κράτησε 8 ώρες. Για πρώτη φορά μετά την Κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμήν του.

Το «Πακέτο Κυριακίδη»

Ο Στέλιος Κυριακίδης, μετά τον αγώνα έμεινε για περίπου ένα μήνα στην Αμερική, αποσκοπώντας στην συγκέντρωση βοήθειας για την Ελλάδα, καθώς η νίκη του είχε προκαλέσει την συμπάθεια σε Αμερικανούς και κυρίως σε Έλληνες ομογενείς. Τελικά το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια, ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε δύο πλοία με είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα). Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη». Τον Μάιο του 1947, ως απόρροια της δημοσιότητας που είχε δοθεί στην κατάσταση της Ελλάδας, λόγω του Μαραθωνίου της Βοστώνης, τέθηκε σε εφαρμογή εσπευσμένη οικονομική βοήθεια από την Αμερική (400.000 δολάρια), πριν το Σχέδιο Μάρσαλ.

Τιμές και διακρίσεις

O Στέλιος Κυριακίδης τιμήθηκε πολλές φορές από διάφορους φορείς για την προσφορά του, όπως με τον «Μεγαλόσταυρο του Φοίνικος», καθώς και με άλλες διακρίσεις από διάφορους δήμους (Αθηνών, Πειραιώς, Φιλοθέης, Πατρών κ.ά.), από τον κυβερνήτη της πολιτείας της Μασαχουσέτης (ΗΠΑ), από την Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων κ.ά. Στο αθλητικό μουσείο της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α., υπάρχει μόνιμη έκθεση προς τιμήν του Στέλιου Κυριακίδη, με ονομασία «Στυλιανός Κυριακίδης - Τρέχοντας για την ανθρωπότητα». Ο δήμος του Χόπκιντον στη Μασαχουσέτη, έχει τοποθετήσει ένα γλυπτό που παρουσιάζει τον Στέλιο Κυριακίδη να τρέχει και δίπλα του τον Σπύρο Λούη να του δείχνει τον δρόμο προς την νίκη, κοντά στο σημείο εκκίνησης του Μαραθωνίου της Βοστόνης. Ένα αντίγραφο του ίδιου γλυπτού έχει τοποθετηθεί και στον «αδελφό» δήμο Μαραθώνα, στην Ελλάδα.
Ο Στέλιος Κυριακίδης, κατά τη διάρκεια της αθλητικής του σταδιοδρομίας, εκτός από το χρυσό μετάλλιο στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, έχει να παρουσιάσει:
Ένα χρυσό στα 1.000 μέτρα, στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα.
Ένα χρυσό (1934) και ένα αργυρό μετάλλιο (1935) στα 1.500 μέτρα στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα.
Έξι χρυσά μετάλλια στα 5.000 μέτρα: τρία στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (1934, 1936, 1937, 1938) και δύο στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα (1934, 1935).
Οκτώ χρυσά μετάλλια στα 10.000 μέτρα: τέσσερα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (1934, 1936, 1937, 1938), ένα στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα (1935), δύο στους Βαλκανικούς Αγώνες (1934, 1936) και ένα στους Ελληνο-Αιγυπτιακούς Αγώνες (1938).
Εννέα χρυσά μετάλλια σε μαραθώνιους αγώνες: τρία στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (1933, 1934, 1936), δύο στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα (1934, 1935) και τέσσερα στους Βαλκανικούς Αγώνες (1934, 1936, 1937, 1939).
Σημείωσε συνολικά 36 εθνικές επιδόσεις, ενώ με τα χρώματα της ελληνικής εθνικής ομάδας είχε συμμετάσχει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου (1936) και του Λονδίνου (1948), τερματίζοντας ενδέκατος και δέκατος όγδοος αντίστοιχα.
Ο ίδιος, μέχρι το τέλος της ζωής του, δεν σταμάτησε να ασχολείται με τον αθλητισμό, πότε ως προπονητής και πότε ως διοικητικός παράγοντας. Ο Στέλιος Κυριακίδης, δεν σταμάτησε ούτε το φιλανθρωπικό του έργο, όταν κόπασε ο θόρυβος γύρω του. Ειδικά μετά την απόσυρσή του από τους αγωνιστικούς χώρους, δεν σταμάτησε να βοηθά όπως μπορούσε, όσους αναξιοπαθείς είχαν ανάγκη, ενώ δεν σταματούσε να προτρέπει τα παιδιά να στραφούν στον αθλητισμό. Δημιούργησε το γυμναστήριο και τον «Αθλητικό Όμιλο Φιλοθέης», ενώ ασχολήθηκε και με τον προσκοπισμό.
Ο Στέλιος Κυριακίδης πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987, στη Αθήνα κι ετάφη στον Πύργο Κορινθίας, όπου είχε το εξοχικό του.

Πηγές: Αρχείο Δημήτρη Τσοκάκη, Αρχείο ΕΡΤ.
Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Ένα έγκλημα ζητάει τιμωρία,

Ο Γερμανός ιστορικός Κρίστοφ Σμινκ-Γκουστάβους πήγε για πρώτη φορά στους Λιγκιάδες το 1990. Είχαν περάσει 47 χρόνια από την καταστροφή του μικρού αυτού χωριού κοντά στα Ιωάννινα, αλλά τα ίχνη από το πέρασμα της Βέρμαχτ την περίοδο της Κατοχής ήταν ακόμη έντονα. Μία πλάκα μαρτύρησε τα ονόματα των θυμάτων.

Στις 3 Οκτωβρίου του 1943 στρατιώτες της Μεραρχίας Ορεινών Καταδρομών Εντελβάις μπήκαν στο χωριό, συγκέντρωσαν στα κελάρια των σπιτιών 92 άμαχους, γυναίκες, γέρους, παιδιά και στο τέλος πυρπόλησαν το χωριό. Από το μακελειό στους Λιγκιάδες επέζησαν μόνον πέντε άνθρωποι. Τα θύματα δεν θα ήταν μόνο τόσα, αν οι περισσότεροι δεν είχαν φύγει για τα χωράφια και τις δουλειές καθώς ήταν Κυριακή αλλά φέτος ο παπάς λειτουργούσε σε άλλο χωριό. Η καταστροφή των Λιγκιάδων, όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, ήταν αντίποινα των Γερμανών έπειτα από επίθεση ανταρτών.

Ο Σμινκ-Γκουστάβους συνάντησε τον παπά του χωριού παπα-Χολέβα που τον βοήθησε να βρει επιζώντες από το μακελειό. «Ένας από αυτούς ήταν μωρό που τον βρήκαν αργότερα αντάρτες στο στήθος της νεκρής μάνας του. Ο Μπαμπούσικας μού έδειξε την πληγή που έχει στην πλάτη, μια τεράστια ουλή 30 εκατοστών γιατί προσπάθησαν να σκοτώσουν και το μωρό» λέει ο Σμινκ-Γκουστάβους.

Η αδιαφορία των εκδοτών

Ο καθηγητής Ιστορίας Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης κατέγραψε το έγκλημα της Βέρμαχτ στους Λιγκιάδες στο βιβλίο του με τίτλο «Ένα χωριό στις φλόγες – Η καταστροφή των Λιγκιάδων» που κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Ισνάφι/Γιάννινα και συμπλήρωσε, μετά τους Ασπράγγελους και τους Εβραίους των Ιωαννίνων, την τριλογία «Μνήμες Κατοχής». Για πρώτη φορά το βιβλίο για τους Λιγκιάδες θα κυκλοφορήσει και στα γερμανικά τον Σεπτέμβριο με τον γερμανικό τίτλο «Φόιερ-ράουχ» από τις εκδόσεις Dietz. Στον επίλογο της γερμανικής έκδοσης γράφει ότι η παρέλευση τόσων ετών από το πρώτο οδοιπορικό στην Ήπειρο μέχρι την έκδοση του βιβλίου στα γερμανικά οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι για χρόνια δεν μπορούσε να βρει έναν γερμανικό εκδοτικό οι΄κο που να δείξει ενδιαφέρον για την έρευνά του. «Κατοχή της Ελλάδας από τη Βέρμαχτ; Αυτό είναι τόσο μακριά πια. Δεν υπάρχει αγοραστικό κοινό» ήταν το επιχείρημα που άκουγε από τους εκδοτικούς ολικούς και τον ανάγκασε να καταχωνιάσει για χρόνια το σύγγραμμα στο τελευταίο συρτάρι του γραφείου του. Το γεγονός ότι το ανέσυρε στην επιφάνεια το οφείλει στον Πάνο Βαδαλούκα των εκδόσεων Ισνάφι που τον πίεσε να δημοσιεύσει την έρευνά του τουλάχιστον στην Ελλάδα. Η κυκλοφορία και στα ελληνικά του δεύτερου και τρίτου τόμου της τριλογίας «Μνήμες Κατοχής» μέσα στην κρίση που περνάει τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα είναι για τον Σμινκ Γκουστάβους «σχεδόν ένα θαύμα». Άλλο τόσο θαύμα είναι τώρα και η έκδοσή του στα γερμανικά.

Ημερολόγια

Ο Κρίστοφ Σμινκ-Γκουστάβους έψαξε και στα αρχεία της Εισαγγελίας του Μονάχου. Εκεί βρήκε τα ημερολόγια του τάγματος που ήταν υπεύθυνο για τη σφαγή. Από την έρευνα αυτή προκύπτει ότι «οι Γερμανοί λένε ψέματα, γιατί αναφέρουν 50 θύματα ενώ ήταν 92. Ισχυρίζονται επίσης ότι τα θύματα είχαν κρυφτεί στα υπόγεια των σπιτιών. Αυτοί τους συγκέντρωσαν στην πλατεία και μετά τους οδήγησαν στα υπόγεια των σπιτιών. Έκανα τη διασταύρωση και είδα την ιστορική αλήθεια» σημειώνει ο Σμινκ-Γκουστάβους.

Φάκελος Μπλούμε

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα συγκάλυψης των δραστών αποτελεί η περίπτωση του Βάλτερ Μπλούμε, διοικητή των δυνάμεων ασφάλειας στην περιβόητη οδό Μέρλιν στην Αθήνα, «η προσωποποίηση του τρόμου των Ες Ες και της Γκεστάπο στην Ελλάδα». Ο υπεύθυνος για το Χαϊδάρι, τη Στοά των Ελλήνων Εβραίων και τόσα άλλα εγκλήματα δεν θεωρήθηκε από το δικαστήριο δράστης αλλά βοηθός, αφού οι δράστες βρίσκονταν υποτίθεται στο Βερολίνο. «Πρόκειται για μια σκανδαλώδη νομική θεωρία» λέει ο Σμινκ-Γκουστάβους.
Στη δίκη της Νυρεμβέργης ο Μπλούμε καταδικάστηκε σε θάνατο όχι για την Ελλάδα αλλά για εγκλήματα που είχε διαπράξει στο Ανατολικό Μέτωπο. Η θανατική καταδίκη μετατράπηκε σε ισόβια αλλά αποφυλακίστηκε το 1952.

Ο φάκελος Μπλούμε απασχόλησε αργότερα την Εισαγγελία της Βρέμης αλλά, όπως αποκάλυψε ο Σμινκ-Γκουστάβους, τελικά μπήκε στο αρχείο από έναν εισαγγελέα ο οποίος είχε αρχίσει την καριέρα του στο ειδικό δικαστήριο Ζέσιοφ της κατεχόμενης Πολωνίας που ήταν το δεύτερο σε καταδίκες θανάτου.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ

Αναδημοσιευσα Από Real News

Διαβάστε Περισσότερα ►

Ψηφιακός υπερήρωας,

Δάφνη Πασχάλη

Eίκοσι τρεις αιώνες τώρα, η μορφή του κυριαρχεί σε έργα ιστορικών, σε κείμενα, σε έπη, σε άλλα ποιήματα, σε πίνακες και γλυπτά, στους θρύλους, στις παραδόσεις και τις τέχνες των λαών και των πολιτισμών της Ανατολής και της Δύσης. Μια έρευνα στο Διαδίκτυο με το όνομά του δείχνει περίπου 400 εκατομμύρια αναφορές. Ο Μέγας Αλέξανδρος εξακολουθεί να βγαίνει νικητής, όπως πάντοτε. Στην περίπτωσή μας, στην αναμέτρησή του με την Ιστορία.

Μια αρχαιολόγος που ασχολείται σε όλη της την επιστημονική καριέρα με τον Μεγάλο Αλέξανδρο και την οικογένειά του, τους Τημενίδες, η Αγγελική Κοτταρίδη, μαθήτρια του Μανόλη Ανδρόνικου, έφορος αρχαιοτήτων Ημαθίας - Πέλλας, ετοιμάζει εδώ και χρόνια ένα πρόγραμμα ρηξικέλευθο, πρωτοπόρο και σημαντικό. Πρόκειται για ένα εικονικό μουσείο, το οποίο θα λειτουργήσει μέσα στο 2015 στο οικουμενικό μέσο της εποχής μας, στον παγκόσμιο ηλεκτρονικό ιστό. Με έναν υπολογιστή, ο κάθε κάτοικος του πλανήτη, όσο μακριά και απομονωμένος κι αν είναι, θα μπορεί να «επισκέπτεται» τις αίθουσες του μουσείου αυτού, να θαυμάζει έργα αφιερωμένα στον στρατηλάτη, να αποκτά γνώσεις ή και να συμμετέχει στους διαλόγους που θα γίνονται. Όσο για τα παιδιά, θα μπορούν να συμμετέχουν σε διαδικτυακά παιχνίδια.

Ο… αχώρετος στο διαδραστικό σύμπαν
«Είναι άχαρο να κάνεις μια πραγματική έκθεση για τον Αλέξανδρο, αφού δεν μπορούσες να πιάσεις παρά ελάχιστα πράγματα για αυτόν. Ο αχώρετος δεν χωράει σε κανένα αρχαιολογικό μουσείο» σημειώνει η κ. Κοτταρίδη, η οποία έχει κάνει θαυμάσιες εκθέσεις για τον Μακεδόνα βασιλιά, με πιο πρόσφατη τη μεγάλη και πολύ επιτυχημένη έκθεση της Οξφόρδης.
Η Γενική Γραμματεία Πολιτισμού και η ΙΖ’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων – στη διοικητική και επιστημονική αρμοδιότητα της οποίας υπάγονται οι Αιγές, πατρογονική εστία και αφετηρία της μεγαλειώδους πορείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου – ανέπτυξαν την ιδέα και εργάζονται δυναμικά ώστε να υλοποιηθεί το έργο. Τίτλος του, «Εικονικό Μουσείο Μέγας Αλέξανδρος: από τις Αιγές στην Οικουμένη».
«Το ενταγμένο στο ΕΣΠΑ και χρηματοδοτούμενο με 1,4 εκατ. ευρώ από το επιχειρησιακό πρόγραμμα ‘‘Ψηφιακή Σύγκλιση’’ μεγαλόπνοο και πολυσύνθετο ψηφιακό έργο φιλοδοξεί να καταστήσει ελεύθερα προσβάσιμη μέσω του Διαδικτύου τη συσσωρευμένη γνώση γύρω από τον Αλέξανδρο και τον ελληνιστικό κόσμο, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη επιμορφωτική και ψυχαγωγική εμπειρία», λέει η γενική γραμματέας Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη. «Εμπειρία, η οποία θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις δυνατότητες τόσο της επιστημονικής κοινότητας όσο και του ευρύτερου ελληνικού και διεθνούς κοινού ποικίλης μορφωτικής, ηλικιακής και κοινωνικής προέλευσης. Η εξειδικευμένη πλατφόρμα ψηφιακών εφαρμογών που θα δημιουργηθεί δεν θα αποσκοπεί σε μια απλή παράθεση του – ούτως ή άλλως τεράστιου – υλικού, αλλά στη δημιουργία ενός ευρέος και πολυεπίπεδου διαδραστικού περιβάλλοντος, ενός ψηφιακού μικρόκοσμου, όπου ο επισκέπτης - περιηγητής θα έρχεται επιπλέον σε επαφή με τα κατάλληλα ερεθίσματα και το απαραίτητο ερμηνευτικό πλαίσιο, που θα προσδίδει στο υλικό αυτό ιστορική συνάφεια και αληθινή πολιτιστική αξία».

Από τις Αιγές στην οικουμένη
Παρότι το μουσείο θα είναι ψηφιακό, περιοδικές εκθέσεις και ειδικά αφιερώματα, που θα ανανεώνονται, θα κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον των επισκεπτών και θα ενθαρρύνουν την επιστροφή τους για νέες επισκέψεις στο μέλλον. Ταυτόχρονα, όσοι εργάζονται γι’ αυτό στοχεύουν στο να δημιουργηθεί ένα έντονα βιωματικό μουσείο, ένας χώρος αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας. Οι επισκέπτες του δεν θα αποτελούν απλούς παθητικούς αναγνώστες προεπιλεγμένων λημμάτων και περιγραφικών κειμένων. Θα είναι μέτοχοι μιας ζωντανής και διαδραστικής αφήγησης διανθισμένης από φωτογραφίες, βίντεο και ήχους, που θα συνιστά μια ολοκληρωμένη οπτικοακουστική μαθησιακή και ψυχαγωγική εμπειρία. Επιπλέον, θα αποτελεί και μια σημαντική γνωσιακή πύλη.
Η δρ Αγγελική Κοτταρίδη αναφέρει ότι το μουσείο θα αρθρώνεται σε επτά ενότητες. «Η περιήγηση θα ξεκινά από τη Μακεδονία και τις ρίζες του Αλεξάνδρου, θα συνεχίζει με την παρουσίαση της προσωπικότητας, του έργου και του οράματος του Φιλίππου Β’ και θα προχωράει στον ίδιο τον Αλέξανδρο», λέει. «Η γέννηση, η εκπαίδευσή του από τον μεγάλο φιλόσοφο Αριστοτέλη, τα πρώτα του κατορθώματα και η άνοδος στον θρόνο, μετά τη δολοφονία του πατέρα του, θα ακολουθούνται από την παρουσίαση της εντυπωσιακής εκστρατείας του στην Ανατολή, που ξεκίνησε από τις Αιγές και έμελλε να αλλάξει τον κόσμο για πάντα. Η στρατηγική του μεγαλοφυΐα, η πολιτική του διορατικότητα, το όραμα της οικουμένης, αλλά και οι αντιδράσεις που αντιμετώπισε θα αποτελέσουν αντικείμενο της πέμπτης ενότητας, ενώ η έκτη ενότητα θα είναι αφιερωμένη στην εκτενή παρουσίαση της ελληνιστικής εποχής, με την ελληνιστική ‘‘κοινή’’ γλώσσα, την άνθηση των επιστημών και των τεχνών στις Βιβλιοθήκες και στο Μουσείο της Αλεξάνδρειας, τα τεχνολογικά επιτεύγματα, τις θρησκευτικές αναζητήσεις και τον τρόπο ζωής που ομοιάζει τόσο με τον σημερινό, και επηρέασε την εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης».
Η τελευταία ενότητα του μουσείου θα είναι αφιερωμένη στον μύθο του ήρωα, που ο πρόωρος θάνατός του δεν ήταν το τέλος του: ο Μέγας Αλέξανδρος γίνεται θεός, περνάει στον θρύλο και πάνω του στηρίζεται ένας ολόκληρος κόσμος. Μια νέα εποχή αρχίζει. Η μορφή του δεν θα επηρεάσει μόνο την ελληνιστική εποχή και τα κράτη των διαδόχων του, αλλά και τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, το Βυζάντιο, τους Άραβες, τη Δύση, το Ισλάμ και ολόκληρη τη νεότερη εποχή. «Σήμερα εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής έρευνας και καλλιτεχνικής έμπνευσης», καταλήγει η αρχαιολόγος, η οποία εργάζεται ακούραστα, παράλληλα με τα λοιπά καθήκοντά της.
Επιστήμονες από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, που έχουν ασχοληθεί με την προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανάμεσα στους οποίους είναι και ο τ. υπουργός Πολιτισμού του Αφγανιστάν Ομάρ Σουλτάν, ο καθηγητής της Οξφόρδης Ρόμπιν Λέιν Φοξ κ.ά., έχουν δηλώσει την προθυμία τους να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα αυτό.
Αναδημοσιευσα Από Ποντικι

Διαβάστε Περισσότερα ►

Από τον Στρόφιλα της Άνδρου άρχισε ο Κυκλαδικός Πολιτισμός,

Θερμού Μαρία
Σημαντικό εύρημα ο νεολιθικός οικισμός του Αιγαίου,

Μοναδικός για τις Κυκλάδες και την ευρύτερη περιοχή είναι ο προϊστορικός οικισμός του Στρόφιλα στην Ανδρο, που αναπτύχθηκε περί το 4000 π.Χ. και χαρακτηρίζεται σαν ο μεγαλύτερος και καλύτερα σωζόμενος Νεολιθικός οικισμός του Αιγαίου. Οπως λέει όμως η ανασκαφέας του κυρία Χριστίνα Τελεβάντου η σημασία του σήμερα αποδεικνύεται πολύ σημαντικότερη, αφού θεωρείται ότι αποτέλεσε την βάση για την μετέπειτα πολιτιστική εξέλιξη της Μέσης και της Υστερης Εποχής του Χαλκού στις Κυκλάδες. Στην ομιλία της μάλιστα, με τίτλο «Ο Νεολιθικός οικισμός στον Στρόφιλα Άνδρου. Διευρύνοντας τους ορίζοντες της κυκλαδικής προϊστορίας και εικονογραφίας», που θα γίνει την Τρίτη 2 Απριλίου στις 7 μ.μ. στην Αρχαιολογική Εταιρεία η κυρία Τελεβάντου θα παρουσιάσει τα αποδεικτικά στοιχεία της σημασίας του Στρόφιλα.

«Η ανάπτυξή του οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη στρατηγική γεωγραφική θέση της Ανδρου κοντά στην Αττική και ειδικότερα τη Λαυρεωτική, σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι αποτελούσε σημαντικό κόμβο και ενδιάμεσο σταθμό στους θαλάσσιους δρόμους της νεολιθικής ναυσιπλοΐας για τη διακίνηση αγαθών (π.χ. μηλιακού οψιανού και μεταλλεύματος) και τη μετάδοση τεχνολογίας και ιδεών ανάμεσα στις Κυκλάδες, την ηπειρωτική χώρα, την Εύβοια και το βορειοανατολικό Αιγαίο», λέει η ίδια. Και οι αποδείξεις βρίσκονται επιτόπου:

Κατ΄ αρχάς είναι η μεγάλη έκταση του οικισμού, σε συνδυασμό με τoν πυκνό, πολεοδομικό ιστό και το ιδιαίτερα μεγάλο μέγεθος των κτιρίων του. Επειτα είναι ο συλλογικός χαρακτήρας των έργων, που οργανώνονταν από την κοινότητα, όπως η οχύρωση του οικισμού, το ιερό και η μεγάλη χρήση των βραχογραφιών. Η πληθώρα των υψηλής ποιότητας ευρημάτων δείχνει το επίπεδό του. Το ίδιο και η προηγμένη τεχνολογία, όπως η μεταλλοτεχνία και η λιθοτεχνία.

Εντελώς ιδιαίτερο ζήτημα, λόγω της έκτασης και της πολυμορφίας του είναι οι βραχογραφίες με διαφόρων ειδών θέματα. Αλλοτε συμβολικά, όπως είναι ένα δακτυλιόσχημο θέμα, τα πέλματα και οι κοιλότητες σε σπειροειδή διάταξη, άλλοτε γραμμικά όπως η σπείρα και ο μαίανδρος, άλλοτε εικονιστικά όπως πλοία και διάφορα ζώα κατσίκια, ελάφια, τσακάλια, ψάρια, δελφίνια κ.ά. Υπάρχουν όμως και αφηγηματικές σκηνές, όπως είναι η πομπή πλοίων, το κυνήγι ελαφιών από τσακάλια, ο θαλάσσιος βυθός με την παράσταση δελφινιού με το μικρό του αλλά και μία ανθρώπινη πιθανώς μορφή( ή ανθρωπόμορφο ξόανο), ύψους 45 εκατοστών, που ενδεχομένως απεικονίζει θεότητα. «Φαίνεται ότι οι νεολιθικοί καλλιτέχνες, πολύ πριν την ανάπτυξη της εικονιστικής τέχνης στις Κυκλάδες κατά τη Μέση και Υστερη Εποχή του Χαλκού (αγγειογραφία, τοιχογραφίες) έθεσαν τις βάσεις του εικονογραφικού λεξιλογίου και της διαχείρισης του χώρου σε σύνθετες παραστάσεις», όπως λέει η κυρία Τελεβάντου.

Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί ο έντονος ναυτικός χαρακτήρας του οικισμού, που εμφανίζεται με τη ναυπηγική, τη ναυσιπλοΐα και το εμπόριο, κάτι που τεκμηριώνεται από τις 100 και πλέον απεικονίσεις πλοίου στις βραχογραφίες , οι οποίες βρίσκονται σε κοινόχρηστους χώρους (ιερό, τείχος, χώρος βόρεια του τείχους) ως το κυρίαρχο σύμβολο της κοινότητας. Τέλος καταγράφεται και η χρήση ενός αναπτυγμένου και ευρύτατα διαδεδομένου κώδικα επικοινωνίας με το σύστημα των συμβόλων. Οπως λέει η αρχαιολόγος « Πρόκειται για στοιχεία που δείχνουν ότι πρόκειται για έναν εύρωστο, πρωτοαστικό οικισμό με κυρίαρχο ναυτικό χαρακτήρα, ο οποίος αναμφίβολα θα διαδραμάτιζε, σε ένα ευρύτερο δίκτυο μικρότερων ή και ανάλογων οικισμών, σημαντικό ρόλο κατά την Τελική Νεολιθική εποχή».

Η ομιλία δίνεται στο πλαίσιο του Κυκλαδικού Σεμιναρίου. που διοργανώνεται από την αρχαιολόγο κυρία Μαρίζα Μαρθάρη

Αναδημοσιευσα Από Βημα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Το βιολί του «Τιτανικού»,

Κωστούλα Tωμαδάκη,

Ποιος δεν θυμάται την περίφημη σκηνή με την ορχήστρα να παίζει μουσική στο κατάστρωμα του «Τιτανικού» ενώ το πλοίο βυθιζόταν αργά και σταθερά στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού;

Ο μαέστρος Γουάλας Χάρντλεϊ αγαπούσε δυο πράγματα στη ζωή του: το βιολί του και την όμορφη Μαρία, την αρραβωνιαστικιά του. Το βιολί ήταν φυλαγμένο σε μία καφέ δερμάτινη θήκη, πάνω στην οποία ήταν γραμμένο: «Για τον Γουάλας ως δώρο για τον αρραβώνα μας από τη Μαρία». Εκείνο το βράδυ, στις 15 Απριλίου του 1912, ο μαέστρος Γουάλας Χάρντλεϊ συνέχιζε να παίζει με την μπάντα του στο κατάστρωμα την ώρα που οι επιβάτες κατέβαιναν με τις βάρκες στη θάλασσα. Πέθανε με το βιολί στην αγκαλιά του.

Οι καναδικές αρχές έστειλαν το βιολί στην αρραβωνιαστικιά του και αυτό επιβεβαιώνεται από το ημερολόγιο της γυναίκας, στο οποίο αναφέρει την ευχαριστήρια επιστολή σε όλους εκείνους που έκαναν δυνατή την επιστροφή του. Το 2006 το όργανο στάλθηκε σε ειδικούς επιστήμονες στη Βρετανία για να ελεγχθεί αν πραγματικά είναι το συγκεκριμένο βιολί.

Πριν από λίγες μέρες αποδείχθηκε ότι είναι πράγματι το βιολί με το οποίο ο Χάρντλεϊ έπαιζε τη μοιραία βραδιά. Το περίφημο βιολί θα εκτεθεί δημόσια στο δημαρχείο του Μπέλφαστ στα τέλη Μαρτίου. Όσο για τη Μαρία, δεν παντρεύτηκε ποτέ και πέρασε την υπόλοιπη ζωή της στην παραθαλάσσια περιοχή του Μπρίντλιγκτον.

Στη φωτογραφία η ορχήστρα του Τιτανικού που έπαιζε μουσική μέρχι την τελευταία στιγμή.

Αναδημοσιευσα Από Ποντικι

Διαβάστε Περισσότερα ►

Το «Λευκό Ρόδο» κατά του Φύρερ,

Πριν από 70 χρόνια, τρεις Γερμανοί φοιτητές εκτελέστηκαν στο Μόναχο καθώς ηγούντο κινήματος αντίστασης κατά του Χίτλερ κι έτσι τα μέλη του «Λευκού Ρόδου» έγιναν εθνικοί ήρωες. Το 1943, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, αλλά στο Μόναχο, το κέντρο δύναμης των Ναζί, μία ομάδα φοιτητών άρχισε εκστρατεία δυναμικής αντίστασης.

Η Liselotte Furst-Ramdohr, ήδη χήρα στα 29 της χρόνια μετά τον θάνατο του άνδρα της στο μέτωπο με τη Ρωσία, έμαθε για την οργάνωση του «Λευκού Ρόδου» από έναν φίλο της, τον Alexander Schmorell. Σήμερα η Furst-Ramdohr είναι 99 χρονών και θυμάται «Ακόμη έχω μπροστά μου τον Alex που μου είπε για την οργάνωση. Δεν ανέφερε τη λέξη αντίσταση, απλώς είπε ότι ο πόλεμος είναι τραγικός και τόσοι άνθρωποι πεθαίνουν και πως ο Χίτλερ ήταν ένας μεγαλομανής, οπότε έπρεπε να κάνουν κάτι».

Ο Schmorell μαζί με τους φίλους του Christoph Probst και Hans Scholl άρχισαν να γράφουν φυλλάδια με προπαγάνδα καλώντας τους Γερμανούς να ενωθούν μαζί τους κατά των ναζιστικών στρατευμάτων. Με τη βοήθεια κάποιων συνεργατών, διένειμαν τα φυλλάδια σε διάφορες διευθύνσεις που επέλεξαν τυχαία από τον τηλεφωνικό οδηγό. Η Furst-Ramdohr λέει ότι η οργάνωση δεν μπορούσε να διανοηθεί πώς ο γερμανικός λαός είχε χειραγωγηθεί και στήριζε τους Ναζί και την ιδεολογία που πρέσβευαν.

Η οργάνωση «Λευκό Ρόδο» διένειμε πόρτα πόρτα τα φυλλάδια στην περιοχή του Μονάχου και μέσω έμπιστων ανθρώπων τα απέστειλε και στις υπόλοιπες πόλεις. Η Furst-Ramdohr δεν συμμετείχε ποτέ στη διανομή, αλλά φύλαγε τα φυλλάδια στο διαμέρισμά της. Επίσης, βοήθησε τον Schmorell να φτιάξει αφισάκια με το σύνθημα «Κάτω ο Χίτλερ», τα οποία τις νύχτες της 8ης και της 15ης Φεβρουαρίου τα μέλη της οργάνωσης τοιχοκόλλησαν σε ολόκληρο το Μόναχο. Η Furst-Ramdohr χαρακτηρίζει τους νεαρούς επαναστάτες ως νέους και αφελείς. Ενα από τα πιο διάσημα σήμερα μέλη του «Λευκού Ρόδου» είναι η Sophie Scholl, που η ιστορία της έγινε και θέμα ταινίας υποψήφιας για Όσκαρ «Sophie Scholl: Οι τελευταίες ημέρες». Η 99χρονη γυναίκα θυμάται ότι η Sophie φοβόταν τόσο πολύ που συνήθιζε να κοιμάται στο κρεβάτι του αδερφού της.

 ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ,

Στις 18 Φεβρουαρίου, τα δύο αδέρφια Hans και Sophie Scholl οργάνωσαν το πιο τολμηρό εγχείρημά τους. Κανόνισαν να διανείμουν αντίγραφα του έκτου –και τελευταίου όπως αποδείχθηκε- φυλλαδίου στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, τα οποία οι φοιτητές θα μπορούσαν να πάρουν καθώς θα έβγαιναν από τις αίθουσες τους. Τα δύο αδέρφια άφησαν φυλλάδια στην κεντρική σκάλα του Πανεπιστημίου. Καθώς όμως πλησίαζαν στο τελευταίο σκαλοπάτι, η Sophie κρατούσε ακόμη κάποια φυλλάδια στα χέρια και τα έριξε από το μπαλκόνι για να τα πιάσουν οι φοιτητές που βρίσκονταν στο ισόγειο του κτιρίου. Ένας επιμελητής είδε τη σκηνή και κάλεσε την Γκεστάπο.

Ο Hans Scholl είχε ακόμη ένα πρόχειρο δείγμα για φυλλάδιο στην τσέπη του και προσπάθησε να το καταπιεί, αλλά τον πρόλαβε η Γκεστάπο, που συνέλαβε τα δύο αδέρφια και τα οδήγησε αμέσως στο δικαστήριο. Καταδικάστηκαν κι εκτελέστηκαν διά απαγχονισμού στις 22 Φεβρουαρίου του 1943 όπως ο φίλος και συνεργάτης τους Christoph Probst. Τα τελευταία λόγια του Hans Scholl πριν από την εκτέλεση ήταν «Να ζήσει η ελευθερία».

Τα υπόλοιπα μέλη της οργάνωσης πανικοβλήθηκαν. Ο Alexander Schmorell κατέφυγε στο διαμέρισμα της Lilo Forst-Ramdohr, η οποία του έδωσε καινούργια ρούχα και ψεύτικο διαβατήριο. Ο Schmorell προσπάθησε να διαφύγει στην Ελβετία αλλά τον εμπόδισε η βαρυχειμωνιά. Επιστρέφοντας στο Μόναχο, συνελήφθη όταν μία πρώην φιλενάδα του τον αναγνώρισε ως καταζητούμενο. Αργότερα εκτελέστηκε. Η Lilo Furst-Ramdohr συνελήφθη στις 2 Μαρτίου κι έμεινε επί δύο μήνες φυλακισμένη από την Γκεστάπο, ενώ καθημερινά ανακρινόταν για τον ρόλο της στο «Λευκό Ρόδο».

Εν τέλει αφέθηκε ελεύθερη χωρίς να της απαγγελθεί καμία κατηγορία, καθώς η Γκεστάπο τη χαρακτήρισε χήρα πολέμου κι ήλπιζε να την οδηγήσει στα βήματα άλλων συνωμοτών. Αρκετό καιρό μετά την αποφυλάκισή της μυστικοί αστυνομικοί παρακολουθούσαν κάθε βήμα της. Αργότερα εγκατέλειψε το Μόναχο για το Leipzig, όπου ξαναπαντρεύτηκε και ίδρυσε ένα θέατρο με μαριονέτες. Το τελευταίο φυλλάδιο του «Λευκού Ρόδου» μεταφέρθηκε στα κρυφά έξω από τη Γερμανία κι έπεσε στα χέρια των Συμμάχων, και την άνοιξη του 1943 συμμαχικά αεροσκάφη πέταξαν πάνω από τον γερμανικό ουρανό και έριξαν χιλιάδες αντίγραφα. Από το τέλος του πολέμου και μετά, τα μέλη της οργάνωσης θεωρούνται ήρωες, καθώς οι Γερμανοί αναζήτησαν άτομα με θετικό ρόλο και δράση την περίοδο του ναζισμού.

Έως τα 86 της χρόνια η Furst-Ramdohr δίδασκε χορό σε μία πόλη έξω από το Μόναχο. Ο φίλος της Alexander Schmorell ανακηρύχθηκε άγιος από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία το 2012. «Θα γέλαγε αν το μάθαινε. Δεν ήταν άγιος. Ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος!» λέει η 99χρονη γυναίκα στην 70ή επέτειο.

ΠΗΓΗ: BBC NEWS

Αναδημοσιευσα Απο Real News

Διαβάστε Περισσότερα ►

Μια κρίσιμη ιστορική καμπή,

ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟΥ 1935,

Τον Οκτώβριο του 1934 πολλοί δημοσιογράφοι μια μερίδας του αντιβενιζελικού χώρου, όπως ο Άγγελος Βλάχος στην «Καθημερινή» άρχισαν να δημοσιεύουν άρθρα και να υποδαυλίζουν τα πολιτικά πάθη και τα μίση.
21/02/2013 του Μανόλη Ι. Κούνουπα
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος για να κατευνάσει τα εριστικά και διχαστικά αυτά πνεύματα και την αδικαιολόγητη, οξεία κομματική αντιπαράθεση δημοσίευσε μια σειρά άρθρων στο «Βήμα» του Λαμπράκη, μεταξύ των οποίων ανέφερε ότι: «ο τόπος ευρίσκεται εις παραμονάς εκρήξεως ενός εμφυλίου Πολέμου. Ποιαί είναι αι ευθύναι; Που κείνται αι αιτίαι; Είναι η δυνατή η πρόληψη του κακού;».
Εν συνεχεία θα υπερασπισθεί το έργο των κυβερνήσεών του μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, τονίζοντας ότι επιδίωξε πάση θυσία, να λησμονηθεί το θλιβερό παρελθόν του Εθνικού Διχασμού με το να εφαρμόσει στη Διοίκηση πλήρη ισοπολιτεία και ισονομία με συνειδητή, παραδειγματική αμεροληψία. Αναφέρθηκε επίσης εκτός των άλλων, στην προσχεδιασμένη, δόλια και ύπουλη δολοφονική απόπειρα εναντίον του.
Αμέσως μετά αρχίζει να δημοσιεύσει και ο Ιωάννης Μεταξάς στον τύπο άρθρα, αλλά, εν αντιθέσει προς εκείνα του Βενιζέλου, εμπρηστικά με τα οποία ήθελε να απαλλάξει από την ευθύνη και από τις κατηγορίες το Γούναρη, να τον εξιλεώσει και να τον αθωώσει. Οπωσδήποτε με σκοπό να αναζωπυρώσει την οξύτατη αντίθεση και εχθρότητα, να αναμοχλεύσει τα πολιτικά πάθη με συκοφαντίες, και να διευρύνει το χάσμα μεταξύ των δύο παρατάξεων.
Όπως και να ‘χει το πράγμα, από τα άρθρα του Ιωάννη Μεταξά ήταν σαφές και ξεκάθαρο, ότι είχε ήδη εκκολαφθεί το «αυγό του φιδιού» ενώ τα σύννεφα μιας μελλοντικής καταιγίδας αυταρχικών και απολυταρχικών πολιτικών καταστάσεων, ήταν ορατά και υπήρχε σε όλους η βεβαιότητα ότι πλησιάζουν.
Εάν θα μπορούσε να αποδοθεί σήμερα το τεταμένο πολιτικό κλίμα της εποχής εκείνης, φθίνοντος του 1934 και αρχομένου του 1935, θα διεπίστωνε ο καθείς, ότι στους δημοκρατικούς πολιτικούς κύκλους υπέβοσκε ανησυχία, αγωνία και ανασφάλεια για τον επικρεμάμενο κίνδυνο. Υπήρχε έκδηλη διάχυτη αγανάκτηση και φόβος για εκτροπή εκ του ομαλού πολιτικού βίου. Επικρατέστερος εξ’ όλων των μνηστήρων της δικτατορίας. (Πάγκαλος, Κονδύλης, Παπάγος) και κορυφαίος εραστής αυτής της εκτροπής ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς. Τούτο όμως θα μπορούσε να συμβεί όπως και συνέβη μόνο με την Παλινόρθωση, την έλευση του βασιλιά.
Χωρίς την Παλινόρθωση ήταν αδύνατη έως αδιανόητη η δικτατορία Μεταξά, εφόσον με τον Ελευθέριο Βενιζέλο είχαν διαμορφωθεί ομαλές πολιτικές συνθήκες και είχε επικρατήσει στη χώρα και αναπτυχθεί ένα ευνοϊκό κλίμα μετριοπάθειας, συμβιβασμού και ανεκτικότητας.
Στις 24 Φεβρουαρίου θα βρουν πολλοί βασιλόφρονες ως πρόσχημα το μνημόσυνο του θανόντος στο Παλέρμο της Ιταλίας τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, θα περιέλθουν τους δρόμους της Θεσσαλονίκης και με προκλητικά, εμπρηστικά συνθήματα θα αποδοκιμάσουν το Βενιζέλο και τη Δημοκρατία, ενώ αντίθετα ζητωκραυγάζουν υπέρ της Βασιλείας.
Από εκείνη την ημέρα παρατηρείται έντονη κινητικότητα στους βενιζελικούς κύκλους. Οι φίλοι του Βενιζέλου αρχίζουν να οργανώνουν και να προετοιμάζουν το Κίνημα και να βολιδοσκοπούν παράγοντες (Πλαστήρα, Οθωναίο κ.α.) για να εξιχνιάσουν κατά πόσον είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν την αρχηγία. Την ηγεσία του κινήματος θα αναλάβει τελικά μια τριανδρία η οποία θα συγκροτηθεί από τους Στρατηγό Βλάχο, Πλοίαρχο Κολιαλέξη και Συνταγματάρχη Σαράφη, οι οποίοι θα αποφασίσουν, να κάνουν το πρώτο βήμα με την κατάληψη του Ναυστάθμου και επομένως ολοκλήρου του Ελληνικού Στόλου. Το απόγευμα της 1ης Μαρτίου του 1935 ο Ναύαρχος Δεμέστιχας και ο Πλοίαρχος Κολιαλέξης, με τριάντα ακόμα αξιωματικούς του Ναυτικού, θα εξουδετερώσουν τη φρουρά του φυλακίου και με ακάτους θα περάσουν και θα κατεφθάσουν στο Ναύσταθμο. Μετά από αναίμακτη συμπλοκή θα καταλάβουν το διοικητήριο, ενώ ο Δεμέστιχας θα κυριεύσει αμαχητί το θρυλικό «Αβέρωφ» χάρις στο μυημένο πλήρωμα αξιωματικών και ναυτών.
Οι επαναστάτες θα καταλάβουν επίσης πολλά άλλα πολεμικά αλλά δυστυχώς όχι όλα, καθώς και όλα τα υποβρύχια.
Με αναπτερωμένο το ηθικό για την περιφανή, ανέλπιστη επιτυχία που, θα είναι όμως παροδική, ο στόλος των επαναστατών, υπό το Ναύαρχο Δεμέστιχα, ξανανοίγεται στο πέλαγος. Θα συμβεί τότε το ανεπανόρθωτο, ολέθριο σφάλμα, το ασυγχώρητο, περίτρανο λάθος. Αντί να κατευθυνθεί ο στόλος προς τη Θεσσαλονίκη, θα καταπλεύσει προς την Κρήτη και θα αράξει στη Σούδα. Αυτός ο άστοχος χειρισμός των επαναστατών, οι οποίοι δεν εστάθμισαν τα υπέρ και τα κατά, δε μελέτησαν προσεκτικά και δεν αξιολόγησαν τους κινδύνους, οδήγησαν το κίνημα στην αποτυχία.
Αν ο στόλος έπλεε προς Θεσσαλονίκη και προς Καβάλα ήταν σίγουρη η επιτυχία του κινήματος, διότι θα ξεσήκωνε τις φρουρές της Βορείου Ελλάδας, των οποίων η ηγεσία ήταν αξιωματικοί βενιζελικοί στη συντριπτική πλειοψηφία. Στην Κρήτη η επιρροή του Τσαλδάρη ήταν περιορισμένη έως ανύπαρκτη, επομένως η παρουσία του Στόλου εκεί ήταν περιττή. Με την κατίσχυση του κινήματος στη Μακεδονία και στη Θράκη η πτώση της κυβερνήσεως θα ήταν θεαματική.
Μόλις πληροφορήθηκε ο Σαράφης την κατάληψη του Ναυστάθμου, σίγουρος για την ευνοϊκή έκβαση του κινήματος και ότι όλα προχωρούσαν ικανοποιητικά, σπεύδει με αξιωματικούς και πολίτες εθελοντές και καταλαμβάνει το Πρότυπο Τάγμα Ευζώνων στου Μακρυγιάννη. Εκ παραλλήλου ο Τσιγάντες καταλαμβάνει τη σχολή Ευελπίδων. Επέλεξαν κατ’ αρχήν τις δύο αυτές θέσεις κλειδιά, νευραλγικά σημεία για την επιτυχία του εγχειρήματος.
Μέχρι και την επόμενη ημέρα του κινήματος (Σάββατο 2 Μαρτίου) καμιά φρουρά της Μακεδονίας, της Θράκης και της Κρήτης δεν έχει επαναστατήσει.
Τελικά το πρωί της Κυριακής 3ης Μαρτίου ο Καμένος καταλύει στη Βόρειο Ελλάδα τις κυβερνητικές αρχές και διακηρύσσει με προκηρύξεις, ότι το Δημοκρατικό πολίτευμα βρίσκεται σε άμεσα επικείμενο κίνδυνο. Αμέσως προσέρχονται αθρόως πολίτες να καταταγούν εθελοντές στο στρατό, περίπου 8000. Όμως θα καταταγούν μόνο οι 5000, διότι δεν υπήρχε στις αποθήκες ο επαρκής οπλισμός.
Την ίδια ημέρα ο Τσαλδάρης επιχειρεί ένα συλλαλητήριο στο οποίο έξαλλοι, φανατισμένοι αντιβενιζελικοί κραυγάζουν επαίσχυντα συνθήματα (κρεμάλες, στο Γουδί κ.λπ.) ενώ κραδαίνουν ένα ομοίωμα του Βενιζέλου πάνω σε αγχόνη. Εξ’ άλλου ο Τσαλδάρης κηρύσσει Στρατιωτικό Νόμο, και καταστρατηγεί βασικές αρχές του Συντάγματος. Αυτό όμως έπρεπε να γίνει μόνο με απόφαση της Βουλής. Επίσης συνιστά έκτακτα στρατοδικεία και επιβάλει λογοκρισία.
Στα Χανιά από την άλλη διοργανώνεται ένοπλο συλλαλητήριο με ομιλητή το Βενιζέλο και με προτροπή του καταλύονται οι κυβερνητικές αρχές και αντικαθίστανται από επαναστατικές. Τώρα ο Βενιζέλος ως αρχηγός πλέον των επαναστατών (Στρατού και Στόλου) δίδει εντολές, ο Στόλος να αποπλεύσει προς Βορράν.
Στις 5 Μαρτίου θα φθάσει ο Δεμέστιχας με το «Αβέρωφ» στην Καβάλα. Πολύ αργά. Ο «εγκέφαλος» της αντεπανάστασης Ιωάννης Μεταξάς παραμένει στην Αθήνα και συντάσσει σχέδια επί σχεδίων. Καλεί σε επιστράτευση και διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία με τον Κονδύλη. Ανταγωνίζονται και αγωνίζεται ο καθένας για τον εαυτό του, να αναδειχθεί και να αναλάβει την κυβέρνηση της δικτατορίας.
Η πρώτη σύγκρουση μεταξύ του κυβερνητικού στρατού και των επαναστατών θα επέλθει στο 60ο χιλμ. της οδού Θεσσαλονίκης Σερρών. Οι επαναστάτες θα υποχωρήσουν και θα εγκατασταθούν στην πόλη των Σερρών (6 Μαρτίου). Στις 7 Μαρτίου κυβερνητικό πυροβολικό βάλλει εναντίον των επαναστατών. Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Αρχίζει η μοιραία υποχώρηση και τελικά η κατάρρευση του κινήματος.
Το πρωί της 12ης Μαρτίου το ζεύγος Βενιζέλου και τα επιτελεία των επαναστατών και πρωτεργατών του κινήματος επιβιβάζονται στη Σούδα στον «Αβέρωφ» Στη Ρόδο ο Βενιζέλος θα υποστεί το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο.
Στην Αθήνα αρχίζουν οι συλλήψεις, οι καταδίκες και οι εκτελέσεις των τριών (Παπούλας, Κοιμήσης, Βολάνης), ενώ θα αρχίσουν οι πανηγυρισμοί των αντιβενιζελικών. Στις 20 Μαρτίου θα ανασχηματισθεί η Κυβέρνηση Τσαλδάρη με υπουργό Στρατιωτικών τον Κονδύλη.
Η ανασχετική αποτυχία του Βενιζελικού Κινήματος που τελικώς χάθηκε υπήρξε για τη χώρα μια τραγική εθνική συμφορά. Δημιούργησε κλίμα οξυμένων παθών και αδιαλλαξίας. Ευνόησε την Παλινόρθωση και την έλευση της 4ης Αυγούστου. Η 4η Αυγούστου γέννησε τους δωσίλογους της γερμανικής κατοχής, η ίδια κυοφόρησε τον Εμφύλιο και εξέθρεψε τα σταγονίδια της Απριλιανής δικτατορίας!...
Ήταν κακιά η ώρα της 4ης Αυγούστου γιατί υπήρξε γεννήτωρας για όλα τα μετέπειτα και τα επέκεινα, τα όσα ακολούθησαν και ακολουθούν τον κάθε σατράπη, τύραννο ή τυραννίσκο και την κάθε τυραννίδα!
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο μεγαλόπνευστος πολιτικός που συνιστούσε ότι πιο διαλεκτό είχε το έθνος γεμάτος φως, αγαθές πράξεις και αγαθούς σκοπούς, για το γενικό καλό, εντούτοις δεν κατάφερε να εξαλείψει τη διχόνοια την οποία καλλιεργούσαν οι απέναντι και να αποτρέψει τη λαίλαπα της 4ης Αυγούστου.

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►