29 Μαΐου 1453 το τέλος του Βυζαντίου,

Ξεκίνησε στις 6 Απριλίου,

Η Άλωση της Πόλης 29 Μαΐου 1453,

Η Άλωση της Πόλης, η παράδοση δηλαδή ουσιαστικά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στον Μωάμεθ τον Β' , που ξεκίνησε στις 6 Απριλίου και τελείωσε στις 29 Μαΐου του 1453, σήμανε και το τέλος του Βυζαντίου.

Ενός Βυζαντίου που ήταν ήδη εξασθενημένο μετά την Άλωση από τους Σταυροφόρους το 1204 και μετά την κατάληψη και της Καλλίπολης.

Οι πολιορκητές ανέρχονταν σε 150.000 στρατιώτες και πλαισιώνονταν από τεχνίτες, εργάτες, υπηρέτες, κλπ. και μεγάλο πλήθος ατάκτων. Ήταν άριστα οργανωμένος και εκπαιδευμένος και φανατισμένος από τους δερβίσηδες (Τούρκους μοναχούς), που κυκλοφορούσαν στο στρατόπεδο και τόνωναν την πολεμική ορμή του πλήθους. Ο πολεμικός στόλος αποτελούμενος από 400 πλοία έφθασε στο Βόσπορο στις 12 Απριλίου.

Ο Μωάμεθ έστησε τη σκηνή του απέναντι από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Για τον αποκλεισμό της πόλης χρησιμοποίησαν τα κάστρα που είχαν χτίσει στις δυο πλευρές του Βοσπόρου, το Ανατολού και το Ρούμελη.

Μέσα από τα τείχη η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Η Κωνσταντινούπολη είχε χάσει όλη τη λάμψη του παρελθόντος. Ήταν μια ερειπωμένη πόλη, που μόνο το Παλάτι, ο Ιππόδρομος, και οι μεγάλες εκκλησίες θύμιζαν το λαμπρό παρελθόν.
Ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε τα 50.000 άτομα. Οι Βυζαντινοί στρατιώτες ανέρχονταν σε 5.000 και 2.000 οι ξένοι, κυρίως Γενουάτες και Βενετοί. Μάλιστα 700 Γενουάτες είχαν φθάσει με δυο καράβια στις 26 Ιανουαρίου 1453 και αρχηγό τον έμπειρο Ιωάννη Ιουστινιάνη.
Στις 27 Μαΐου άρχισε σφοδρός βομβαρδισμός. Δυο μέρες αργότερα ξεκίνησε η τελική επίθεση σε πολλά μέρη των τειχών, αλλά με επίκεντρο την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, διότι εκεί το τείχος είχε σχεδόν καταπέσει.

Στην τρίτη τουρκική έφοδο, ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και αποσύρθηκε από τη μάχη. Η αποχώρησή του έφερε σύγχυση στους αμυνόμενους και οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ', ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, έπεσε στα τείχη σαν απλός στρατιώτης.

Η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε τζαμί...

Ο ιστορικός Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών, τιμώντας την επέτειο των 560 ετών από την Άλωση της Πόλης και εορτάζοντας την συμπλήρωση 85 ετών από την ίδρυσή του, διοργανώνει εκδήλωση η οποία θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 29 Μαΐου 2013 και ώρα 18.30 στο Αμφιθέατρο "Λεωνίδας Ζέρβας" του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών(Ε.Ι.Ε.) Βασιλέως Κωνσταντίνου 48 Αθήνα.
Κεντρικός ομιλητής ο Στρατηγός ε.α Φράγκος Φραγκούλης, Επίτιμος Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού με θέμα: "Η Άλωση της Βασιλεύουσας και οι Κρυπτοχριστιανοί." Στον εκθεσιακό χώρο του Ε.Ι.Ε. θα εκτεθούν για πρώτη φορά στην ιστορία του Συλλόγου σπάνια τεκμήρια , τα οποία ευρίσκονται στην κατοχή του.

Αναδημοσιευσα Από Πρωτο θεμα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Μάχη της Κρήτης,

100 χρόνια από την Ένωση,

Ένας αιώνας πέρασε ‘πο κείνηνα τη μέρα
που η μάνα στην αγκάλη τζη πήρε τη θυγατέρα.

Κρήτη μου ήτανε γραφτό, πολέμους να περάσεις
και να χυθούνε ποταμοί αίμα σ’ επαναστάσεις.

Η μάνα Ελλάδα άνοιξε τσ’ αγκάλες για την κόρη
την Κρήτη με τσ’ ακρογιαλιές και τα πανώρια όρη.

Χρόνοι περάσαν εκατό μα όσοι και να ‘ρθούνε
αγκαλιασμένες και τσι δυο σίγουρα θα τσι βρούνε.

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνιωτικα Νεα

Διαβάστε Περισσότερα ►

Μεταφορά "Μορς",

Βίκυ Λεβαντή,

Ο τηλέγραφος ζει και βασιλεύει,

Τη βικτωριανή εποχή στο Λονδίνο δεν υπήρχαν μέσα επικοινωνίας, όπως τηλέφωνα, ραδιόφωνα, κινηματογράφοι και τηλεοράσεις. Κι όμως, το 1838 ο Σάμιουελ Μορς θα ανακαλύψει την πρώτη τηλεγραφική μηχανή. Την εφεύρεση που θα μετέδιδε σε μηδενικό χρόνο πληροφορίες από τη μία μεριά του κόσμου στην άλλη. Σήμερα νέοι ανταλλάσσουν μηνύματα από παντού, εργαζόμενοι επικοινωνούν με e-mails, ζευγάρια διεξάγουν on line γάμους, δημοσιογράφοι ενημερώνονται από τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων και χάκερ σπάνε τους πιο απροσπέλαστους κωδικούς, σε παράλληλο χρόνο. Οι χρήστες του τηλέγραφου όμως τα έζησαν δεκάδες χρόνια πριν από εμάς.
Οι ομοιότητες τηλέγραφου και Ίντερνετ είναι πολλές. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σε πολιτικό, οικονομικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Αρχικά, η είσοδος και των δύο μέσων έφερε στην κοινή γνώμη ένα συνονθύλευμα από σύγχυση, θαυμασμό και σκεπτικισμό. Η επικοινωνία με τους πιο μακρινούς συγγενείς για πρώτη φορά θα ξέφευγε από την αναμονή του ταχυδρόμου. Η επικρατέστερη εκτίμηση ήταν ότι ο τηλέγραφος θα εγκαινίαζε την εποχή της παγκόσμιας ειρήνης, θα ελαχιστοποιούσε τις παρεξηγήσεις μεταξύ των κρατών, καθώς τυχόν ασυνεννοησίες και διευκρινίσεις θα γνωστοποιούνταν και θα λύνονταν αμέσως. Το 1997, ο επικεφαλής του τμήματος επικοινωνίας του ΜΙΤ Nicholas Negroponte θα δηλώσει ρητά πως το Διαδίκτυο θα διαλύσει τα εθνικά σύνορα και θα οδηγήσει τον κόσμο σε παγκόσμια ειρήνη. «Στο μέλλον», τόνισε, «τα παιδιά μας δεν θα γνωρίσουν τι είναι ο εθνικισμός».

Χάκερ υπήρχαν και τον 19ο αιώνα
Ο τηλέγραφος εισήγαγε νέες μορφές κλοπής και εξαπάτησης. Το 1834 δύο αδέρφια, ο Francois και ο Joseph Blanc, θα δωροδοκήσουν τηλεγραφητές για να αποσπάσουν πληροφορίες σχετικά με το χρηματιστήριο του Παρισιού. Ενώ το 1840 ένας άντρας στο Λονδίνο θα λάβει έναν μυστικό κωδικό, που θα φανέρωνε τα αποτελέσματα μιας ιπποδρομίας. Έτσι, αν κάποιος ήθελε να μεταβιβάσει πληροφορίες με ασφάλεια και μυστικότητα, θα επινοούσε τα δικά του μέσα προστασίας. Η ανάπτυξη της κρυπτογραφίας, ο κλάδος που από τότε ασχολείται με την απόκρυψη του περιεχομένου των μηνυμάτων, ήταν αναπόφευκτη. Έτσι, δημιουργήθηκαν και οι πρώτοι χάκερ, που για ιδιοτελείς σκοπούς θα έσπαγαν τους πολύπλοκους αλγορίθμους των τηλεγραφημένων μηνυμάτων.
Το κόστος των τηλεγραφημάτων ήταν πολύ ακριβό. Έτσι οι τηλεγραφητές ξεκίνησαν να επικοινωνούν με μικρές συντομογραφίες. Για παράδειγμα, τα αρχικά «GM» σήμαιναν «Good Morning», ενώ τα «SFD» δήλωναν «Stay For Diner». Ακόμα και για τους αριθμούς χρησιμοποιούσαν συντομογραφίες. Ο αριθμός 1 παρέπεμπε στο «Περίμενε ένα λεπτό», ενώ ο αριθμός 2 υποδήλωνε «Απάντησε αμέσως». Το αποτέλεσμα; H γλώσσα αλλά και ο τρόπος σκέψης δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί από τόπο σε τόπο. Οι ειδικοί σήμερα ισχυρίζονται ότι λόγω του Ίντερνετ και της παγκοσμιοποίησης οι εθνικές γλώσσες θα χαθούν, ενώ οι συντομογραφίες καταστρέφουν τη σκέψη και την ορθογραφία.

Και εγένετο το Reuters
Την εποχή του τηλέγραφου όλοι θα ενημερωθούν για τα σημαντικότερα γεγονότα στον κόσμο, μόλις λίγα λεπτά από τη στιγμή που συνέβησαν. Η ζήτηση για περισσότερες ειδήσεις μεγάλωνε, το ίδιο κι ο ανταγωνισμός των μεγάλων εφημερίδων. Έτσι άνοιξαν νέες θέσεις εργασίας γιατί ρεπόρτερ δεν υπήρχαν. Αρχικά, το έκαναν οι τηλεγραφητές, ήταν όμως αδύνατο να καταγράφουν τα εισερχόμενα τηλεγραφήματα και ταυτόχρονα να ανακοινώνουν τις ειδήσεις. Έτσι, το 1848 δημιουργήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα δημοσιογραφικά πρακτορεία, το New York Associated Press, ενώ την ίδια περίοδο, ένας Γερμανός, ο Paul Julius van Reuter, θα δημιουργήσει στο Λονδίνο το πρακτορείο Reuters. Πλέον, τα μεγάλα δημοσιογραφικά πρακτορεία μπορούσαν για πρώτη φορά να ελέγχουν από τα κεντρικά γραφεία όλα τα υπόλοιπα.

Παγκόσμιες αγορές και χρόνος
Για τις εταιρείες που ήθελαν να γνωρίζουν τα πάντα για τις μακρινές αγορές και τους ανταγωνιστές τους, ο τηλέγραφος έφερε τρομερές αλλαγές στον τρόπο που γινόντουσαν οι αγοραπωλησίες. Οι τιμές των προϊόντων και η ταχύτητα των μεταφορών χάρη στους σιδηρόδρομους ήταν πιο σημαντικές από την τοποθεσία των ίδιων των προϊόντων. Οι χρόνοι διαπραγμάτευσης και ανταλλαγής αγαθών σταμάτησαν να περιορίζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας, με αποτέλεσμα ακόμα κι ο χρόνος να «επεκταθεί» κατά κάποιο τρόπο. Όπως οι on line αγορές πλέον, που δεν περιορίζονται σχεδόν ποτέ στα ωράρια των καταστημάτων.
Η καλύτερη στιγμή για να κατανοήσουμε τα παλιά αλλά και τα νέα μέσα είναι σήμερα, όπου όλα ακούγονται τόσο οικεία. Λογικό, αφού ακόμα ζούμε στην εποχή την οποία ο Μορς εγκαινίασε λέγοντας: «Αν μεταφέρω ένα μήνυμα σε απόσταση 10 μιλίων χωρίς να σταματήσει, τότε θα το κάνω να πάει σε όλο τον κόσμο».

Αναδημοσιευσα Από Ποντικι

Διαβάστε Περισσότερα ►

Το ηλιακό ρολόι στο Βυζάρι Αμαρίου,

Ο χρόνος… σταμάτησε στο ηλιακό ρολόι των Ενετών,

Το ηλιακό ρολόι στο Βυζάρι Αμαρίου, ίσως το μοναδικό μνημείο στο είδος του στην Κρήτη, από τότε που έφυγε ο παππούς Χαράλαμπος Βιδάκης, έπαψε να λειτουργεί, αφέθηκε στο έλεος του χρόνου και σήμερα, ευτυχώς, υπάρχουν μόνο τα απομεινάρια του, θυμίζοντας τις ιστορικές περιόδους επί Ενετοκρατίας και Τουρκοκρατίας.

Οι αρχαιολογικές υπηρεσίες, αγκυλωμένες σε άρρωστες και χρονοβόρες αντιλήψεις, αφήνουν απροστάτευτους θησαυρούς και οι τοπικές Αρχές επιδεικνύουν σοβαρό έλλειμμα παρέμβασης.

Μέχρι που ζούσε ο παππούς Βιδάκης είχε καθημερινά την έγνοια της λειτουργίας του ρολογιού και ρωτούσε και το πρόσεχε ιδίαιτερα…

Και αυτό το μνημείο, στην ταράτσα του σπιτιού του σημερινού ιδιοκτήτη Περίανδρου Βιδάκη, εγγονού του Χαράλαμπου, δίπλα στη βίλα Σαουνάτσου που και αυτή κατέρρευσε, μένει με τα λείψανά του και φυσικά χωρίς να λειτουργεί.

Την ίδια ώρα εκατοντάδες ή και χιλιάδες ξένοι επισκέπτες από τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, φτάνουν κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες στο Βυζάρι αναζητώντας τις αρχαιότητες, όταν «εμείς οι ίδιοι, δυστυχώς, δεν ενδιαφερόμαστε για την αξιοποίηση του πλούτου που κληρονομήσαμε».

Από τους Ενετούς

Λείψανα της ενετικής και τουρκικής περιόδου, είναι διάσπαρτα παντού στο Βυζάρι. Το MadeinCreta είχε αναδείξει πρόσφατα την εγκληματική εγκατάλειψη της «Ρημοκκλησιάς», της τρίκλιτης παλαιοχριστιανικής βασιλικής με ερείπια από τα ρωμαϊκά χρόνια, που ανακάλυψε μετά από ανασκαφές από το 1956-1958 ο καθηγητής Κ. Καλοκύρης.

Το ενετικό ηλιακό ρολόι, έργο εξαιρετικής τέχνης, τοποθετήθηκε από τον Ενετό προύχοντα, ιδιοκτήτη του σπιτιού στην ταράτσα του και με τη λήξη της ενετοκρατίας και την κυριαρχία των Τούρκων στο νησί, περιήλθε στην κατοχή Τούρκου αγά που διέμενε στο Άνω Μέρος και χρησιμοποιούσε το σπίτι του Βυζαρίου «ως δεύτερο σπίτι, για να εισπράττει τους φόρους από τα χωριά της επαρχίας».

Με την ανταλλαγή των πληθυσμών, το σπίτι πέρασε στα ελληνικά χέρια και σε «κάποιον Χατζηαναγνώστη, αγνώστων λοιπών στοιχείων», γνωρίζει ο σημερινός ιδιοκτήτης του Περίανδρος Βιδάκης.

«Πιθανόν», εκτιμά ο κ. Βιδάκης, «να είχε αυτό το επώνυμο επειδή μπορεί ήταν αναγνώστης, δηλαδή ψάλτης στην εκκλησία. Δεν γνωρίζουμε περισσότερα για τον προηγούμενο ιδιοκτήτη, όσο κι αν προσπαθήσαμε, ψάχνοντας πηγές…»

Και αφού παρέμεινε το σπίτι στην ιδιοκτησία του Χατζηαναγνώστη, άγνωστο για πόσα χρόνια, πέρασε στη συνέχεια στον Χαράλαμπο Βιδάκη που το αγόρασε.

«Μέχρι που είχε το σπίτι ο παππούς μου», λέει ο κ. Βιδάκης, «το ρολόι λειτουργούσε και το πρόσεχε πολύ. Μετά που πέθανε άρχισε η κατάρρευση του…»

Και μπορεί ο χρόνος να σταμάτησε πριν αιώνες στο ηλιακό ρολόι των Ενετών στο Βυζάρι, όμως και οι πολιτικές που ασκούνται στη διαφύλαξη και ανάδειξη του πολιτισμού μας, δυστυχώς, συνεχίζουν να παραμένουν στάσιμες.

Είναι στοιχείο ενός αργοκίνητου Κράτους που δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από τη μικροπολιτική και τη διαφθορά…

made in creta

 

Αναδημοσιευσα Από Ρεθεμνος

Διαβάστε Περισσότερα ►