Το ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου,

 

Κορυφαία πράξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κρητών, σύμβολο ηρωισμού και θυσίας. 

Είναι το σημαντικότερο επεισόδιο της Κρητικής Επανάστασης του 1866.

Ελαιογραφία του ιταλού ζωγράφου Γκαττέρι

Κορυφαία πράξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κρητών, σύμβολο ηρωισμού και θυσίας. Είναι το σημαντικότερο επεισόδιο της Κρητικής Επανάστασης του 1866. Η κακοδιοίκηση και η καταπίεση της τουρκικής διοίκησης ανάγκασε την Παγκρήτια Συνέλευση που συνήλθε στα Χανιά να αποστείλει στις 14 Μαΐου 1866 αναφορά στον Σουλτάνο με μια σειρά αιτημάτων. Συγκεκριμένα, ζητούσε: βελτίωση του φορολογικού συστήματος, σεβασμό της χριστιανικής θρησκείας, αναγνώριση του πληθυσμού να εκλέγει ελεύθερα τους δημογέροντές του και τη λήψη

μέτρων για την οικονομική ανάπτυξη του νησιού.

Παράλληλα, απέστειλε μυστικό υπόμνημα προς τους μονάρχες της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, με το οποίο τους καλούσε να ενεργήσουν για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα ή να μεσολαβήσουν στη χορήγηση από τον Σουλτάνο «Οργανικού Νόμου». Στη συγκέντρωση αυτή συμμετείχε και ο Γαβριήλ Μαρινάκης, ηγούμενος της Μονής Αρκαδίου, που ήταν το επαναστατικό κέντρο της περιοχής Ρεθύμνης. 

Οι Μεγάλες Δυνάμεις αδιαφόρησαν, ενώ η ελληνική κυβέρνηση δήλωνε ουδετερότητα και δεν πήρε ανοιχτά το μέρος των επαναστατών. Μόνο η Ρωσία κινήθηκε δραστήρια, χάρη στους υποπροξένους της στο νησί Ιωάννη Μιτσοτάκη και Σπυρίδωνα Δενδρινό.

Μη αναμένοντας βοήθεια από πουθενά, οι Κρητικοί αποφάσισαν να ξεσηκωθούν μόνοι τους και ύψωσαν τη σημαία της Επανάστασης στις 21 Αυγούστου 1866, με το σύνθημα «Ένωσις

ή Θάνατος» και αρχηγούς τον Ιωάννη Ζυμβρακάκη στα Χανιά, τον Ελλαδίτη συνταγματάρχη Πάνο Κορωναίο στο Ρέθυμνο και τον Μιχαήλ Κόρακα στο Ηράκλειο. Στην Ελλάδα συγκροτήθηκαν εθελοντικές ομάδες, που βοήθησαν τους Κρητικούς, με χρήματα, τρόφιμα και άλλα εφόδια.

Ο Σουλτάνος θορυβήθηκε από την εξέγερση και έστειλε στις 30 Αυγούστου 1866 τον Μουσταφά Ναϊλή Πασά, με εντολή να την καταστείλει, αφού προηγουμένως είχε απορρίψει τα αιτήματα των Κρητικών. Ο Πασάς έφερε το προσωνύμιο Γκιριτλί (Κρητικός), επειδή είχε συντελέσει στην κατάπνιξη της επανάστασης του 1821 στην Κρήτη. Πρώτα προσπάθησε να καλοπιάσει τους επαναστάτες και να τους πείσει να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Όταν αυτοί αρνήθηκαν, αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή το στρατιωτικό του σχέδιο για την κατάπνιξη της επανάστασης.

Τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο προέβη σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην περιοχή των Χανίων και στη συνέχεια στράφηκε προς το Ρέθυμνο και τη Μονή Αρκαδίου, όπου ήταν η έδρα της τοπικής επαναστατικής επιτροπής, αποθήκη πολεμοφοδίων και τροφίμων, καθώς και καταφύγιο πολλών χριστιανών. Ο Μουσταφά Πασάς έφθασε έξω από το μοναστήρι το απόγευμα της 6ης Νοεμβρίου 1866. Στη διάθεσή του είχε 15.000 άνδρες (Τούρκους, Αλβανούς, Αιγυπτίους και Τουρκοκρητικούς) και ισχυρό πυροβολικό. Στη Μονή βρίσκονταν 966 άνθρωποι, από τους οποίους μόνο 250 μπορούσαν να πολεμήσουν. Επικεφαλής των αγωνιστών του Αρκαδίου ήταν ο πελοποννήσιος ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δημακόπουλος και ο ηγούμενος Γαβριήλ.

Οι προτάσεις προς παράδοση απορρίφθηκαν από τους πολιορκημένους και το πρωί της 8ης Νοεμβρίου άρχισαν οι εχθροπραξίες. Οι Οθωμανοί, παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις τους, δεν κατάφεραν να καταλάβουν τη Μονή την πρώτη μέρα. Το βράδυ ζήτησαν ενισχύσεις και μετέφεραν ένα μεγάλο πυροβόλο από το Ρέθυμνο. Την επομένη, 9 Νοεμβρίου, άρχισε το δεύτερο κύμα της επίθεσης. Νωρίς το απόγευμα γκρεμίστηκε το δυτικό τείχος της Μονής από τις βολές του πυροβόλου και οι επιτιθέμενοι εισέβαλαν στο μοναστήρι, αρχίζοντας τη μεγάλη σφαγή.

Στη μπαρουταποθήκη της μονής γράφτηκε η τελευταία πράξη του δράματος και μία ακόμα ένδοξη σελίδα της ελληνικής ιστορίας. Ο Κωστής Γιαμπουδάκης ή κατ' άλλους ο Εμμανουήλ Σκουλάς την ανατίναξε, σκορπίζοντας το θάνατο, όχι μόνο στους χριστιανούς, αλλά και στους εισβολείς. Αμέσως μετά, οι Τουρκοκρητικοί και οι Αλβανοί όρμησαν και κατέσφαξαν όσους είχαν διασωθεί, ενώ έκαψαν τον ναό και λεηλάτησαν τα ιερά κειμήλια.

Από τους Έλληνες που βρίσκονταν στη Μονή, μόνο 3 ή 4 κατόρθωσαν να διαφύγουν, ενώ περίπου 100 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Μεταξύ αυτών και ο Δημακόπουλος, που εκτελέστηκε λίγο αργότερα. Ο ηγούμενος της Μονής Αρκαδίου Γαβριήλ Μαρινάκης είχε σκοτωθεί πριν από την ανατίναξη της μπαρουταποθήκης. Οι νεκροί και τραυματίες του Μουσταφά ανήλθαν σε 1.500 ή σε 3.000, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς.

Το Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, όπως είχε συμβεί με την καταστροφή των Ψαρών και την Έξοδο του Μεσολογγίου, συγκίνησε όλο τον χριστιανικό κόσμο κι ένα νέο κύμα φιλελληνισμού δημιουργήθηκε στην Ευρώπη. Σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι και ο Βίκτωρ Ουγκώ, πήραν θέση υπέρ του Κρητικού Αγώνα και ξένοι εθελοντές έσπευσαν να ενισχύσουν από κοντά την Επανάσταση. Σημαντικές ήταν και οι χρηματικές συνεισφορές από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, με προεξάρχοντα τον φιλέλληνα Σαμουήλ Χάου.

Η Κρητική Επανάσταση φυλλορρόησε τον Ιανουάριο του 1869, αλλά ο Σουλτάνος δεν μπόρεσε να καθυποτάξει ολοκληρωτικά τους Χριστιανούς της Κρήτης. Έτσι, υπό την πίεση των Μεγάλων Δυνάμεων αναγκάστηκε να παραχωρήσει τον «Οργανικό Νόμο» (3 Φεβρουαρίου 1868), ένα είδος Συντάγματος, που προέβλεπε προνόμια για τους χριστιανούς και καθεστώς ημιαυτονομίας για το νησί. Η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα πήρε αναβολή για το 1912.

 

 Αναδημοσίευση, από © SanSimera.gr

Διαβάστε Περισσότερα ►

❤ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ ❤ Αφιέρωμα στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΑ, στην ΜΠΕΣΑ, ΣΤΗΝ ΛΕΒΕΝΤΙΑ, ΣΤΟΝ Real Fm!!

  ❤ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΥ ❤ 

ένα Αφιέρωμα στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΑ, στην ΜΠΕΣΑ, ΣΤΗΝ ΛΕΒΕΝΤΙΑ, ΣΤΟΝ Real Fm!!

Eκπομπή-αφιέρωμα του Ν. Μπογιόπουλου στον Δημήτρη Μητροπάνο, 10 χρόνια από τον θάνατό του (17/4/2012),

10 χρόνια από τον θάνατό του Δημήτρη Μητροπάνου (17/4/2012)    Eκπομπή-αφιέρωμα του Νίκου Μπογιόπουλου (Real fm – 15/4/2022) .

ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΛΙΝΚ ΠΑΡΑΚΑΤΩ, ΑΚΟΥΣΤΕ, https://youtu.be/MI9jg4En2VU 

Διαβάστε Περισσότερα ►

Ανθρώπινη «λάμψη», Λέων. Αυδής,

  

Λέων. Αυδής,

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ,

«Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες», γράφει ο Ελύτης.

    Στις 24 Σεπτέμβρη 2000 βιώναμε την απώλεια του Λέων. Αυδή (όπως ο ίδιος ήθελε να γράφεται το όνομα του). Ενός ανθρώπου που όσοι  είχαν την τύχη να συναντηθούν μαζί του ξέρουν τι σημαίνει ανθρώπινη «λάμψη».

Ο Λέων. σφράγισε με το πέρασμά του όλους όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Σφράγισε με το πέρασμά του την πόλη του, την Αθήνα. Γι’ αυτό είναι ακόμη εδώ, μέσα από όλα για όσα πάλεψε, μέσα από τους συντρόφους του, που συνεχίζουν το δύσκολο μα ωραίο δρόμο.

   Ο Θόδωρος Θεοδωρόπουλος, επιστήθιος φίλος του Αυδή, βγαλμένος κι αυτός από την ίδια στόφα, το είχε περιγράψει με τρόπο συμπυκνωμένο και ακριβή:  

«Η ζωή του Αυδή – είχε πει  στην πρώτη επέτειο του θανάτου του – είναι ένας φάρος. Ένα μέτρο σύγκρισης. Μια ώθηση κι ένα ερέθισμα για ποιοτική άνοδο. Μια πρόταση για την καθημερινή λειτουργία του ανθρώπου, για την οργάνωση μιας άλλης κοινωνίας “για την καινούρια γέννα, που όλο την περιμένουμε και όλο κινάει για να ‘ρθει κι όλο συντρίμμια γίνεται στο γύρισμα των κύκλων” όπως λέει ο ποιητής»…

   Μόλις συναντούσες τον Αυδή καταλάβαινες τι σημαίνει να προηγείται του προσώπου ο μύθος του. Είχα ακούσει για τον Λέων., τον εξόριστο από την απριλιανή χούντα στη Σίκινο. Είχα μάθει για τον διαπρεπή αντιπρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας, τον βαθύ γνώστη του εργατικού δικαίου που ζούσε στο ταπεινό Γουδή και έδιωχνε δουλειές εκατομμυρίων από το δικηγορικό του γραφείο όταν του ζητούσαν να ασκήσει την επιστήμη του εναντίον των εργαζόμενων. Η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά ήταν στις δημοτικές εκλογές του 1994 ως υποψήφιο δήμαρχο Αθήνας με το ΚΚΕ.

   Πριν από τις δημοτικές εκλογές, του ’98 αυτή τη φορά, τον θυμάμαι καλεσμένο σ’ ένα από τα προεκλογικά τηλεοπτικά «πάνελ». Ο δημοσιογράφος ρώτησε να μάθει τι νιώθει ο Λέων. όταν οδηγάει το αυτοκίνητό του, όταν πέφτει σε μποτιλιάρισμα, όταν δε βρίσκει πάρκινγκ στην Αθήνα. Ρωτούσε επίμονα τι θα κάνει ο Λέων ως δήμαρχος για το κυκλοφοριακό της Αθήνας κι αν ήταν πρόθυμος να δώσει το καλό παράδειγμα και να αφήσει το αυτοκίνητό του στην άκρη ως μια κίνηση που θα έστελνε ένα μήνυμα στους συμπολίτες του. Ο Λέων. τον άφησε, δεν τον διέκοψε. Με εκείνο το χαμόγελο, περίμενε να ολοκληρωθεί το ερώτημα. Όταν ο δημοσιογράφος τελείωσε, ο Λέων του απάντησε: «Δεν έχω αυτοκίνητο»… Ο δημοσιογράφος κατάλαβε αμέσως ότι δεν είχε να κάνει με ένα συνηθισμένο καλεσμένο.

   Συχνά τον συναντούσα στο κέντρο της πόλης, κατά το μεσημέρι, να περιμένει το λεωφορείο στη στάση εκεί χαμηλά στη Σόλωνος. Άλλοτε, χωρίς εκείνος να με έχει δει, τον παρακολουθούσα να κινείται, πάντα με τα πόδια, να περπατά στην πόλη του, στην Αθήνα. Σε κάθε βήμα του, όλο και κάποιος να τον χαιρετά, να τον σταματούν, να του μιλούν. Κουβέντες ανθρώπινες. Ήταν «ένα» με τους ανθρώπους της πόλης του, της Αθήνας, ο Λέων. Τους ήξερε. Και κείνοι τον ήξεραν. Ήτανε δικός τους.

   Καμιά φορά, στο τηλέφωνο, έπαιρνε στην εφημερίδα, κάτι έψαχνε, φαινότανε ότι τον απασχολούσε (αλλιώς δεν «ενοχλούσε»). 

«Δε σ’ ακούω καλά, τι τρέχει;», ήτανε η πρώτη κουβέντα όταν κάτι μυριζότανε. «Μ’ έπιασε πάλι κείνο το πρόβλημα με τη μέση». «Λοιπόν, άκου…». Κι άρχιζε να σου λέει τι θα κάνεις για να ανακουφιστείς. Τον ρώταγες τι ήθελε. «Άστο τώρα, όταν γίνεις καλά θα τα πούμε»…

   Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, πόναγε. Ήταν λίγο πριν «φύγει». Πόναγε. Πόναγε πολύ. Ξέραμε για την αρρώστια. Και κείνος ήξερε. «Μια χαρά είμαι, αν σκεφτείς τι έχω», είπε… Και γέλασε.

Ήτανε,

 ανιδιοτελής. Ηθικός. Σεμνός. Διανοούμενος. Εργάτης. Αγωνιστής. 

 «κύριος» με κεφαλαίο «Κ».

Ότι διέψευσε πανηγυρικά όσους διακηρύσσουν ότι η ένταξη ενός διανοούμενου στον οργανωμένο αγώνα, στον αγώνα του λαού, στον κομμουνιστικό αγώνα, οδηγεί στην ισοπέδωση της προσωπικότητας.

   Όλα όσα ειπώθηκαν για τον Λέων. ήταν έτσι. Τίποτα παραπανίσιο. Τίποτα ψεύτικο. Γιατί ο Αυδής ήταν Κομμουνιστής. Αυτός ήταν ο μεγάλος τίτλος για έναν άνθρωπο που απεχθανόταν όσο τίποτε τα πολλά και κυρίως τα «μεγάλα» λόγια.

  Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει κάπου: 

«Να λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις. Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει θα ‘σαι για πάντα μέσα σ΄ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει, θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο…».

   Έτσι είναι. Κι επειδή είναι έτσι, γι’ αυτό η απώλεια του Λέων. Αυδή, όσο περνάει ο χρόνος, γίνεται μεγαλύτερη.

Αναδημοσίευση Απο ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ

Διαβάστε Περισσότερα ►

Όταν Επιθυμείς, δίνεις Εντολή, Δες Μικη Θεοδωράκη,

 

Ιδού η συμβολαιογραφική πράξη με την τελευταία επιθυμία του Μίκη Θεοδωράκη,

Σαφείς οδηγίες για όσα επιθυμεί να γίνουν μετά τον θάνατό του, κατέγραψε σε συμβολαιογραφική πράξη με κάθε επισημότητα και νομιμότητα ο Μίκης Θεοδωράκης. Η πράξη υπογράφηκε τον Ιανουάριο του 2020 και σύμφωνα με αυτήν ήθελε "να ενταφιαστεί στο κοιμητήριο γάλατα Χανίων όπου έχουν ήδη ενταφιαστεί η προαποβιώσαντες γονείς του και ο αδερφός του και όπου του έχει παραχωρηθεί ήδη για τον ίδιο και την σύζυγό του εφόσον το επιθυμεί, από το Δήμο Νέας Κυδωνίας, τάφος προς τον σκοπό αυτό. Ο εν λόγω τάφος έχει ήδη κατασκευαστεί από το φίλο του αρχιτέκτονα Μάνο Περάκη, με φροντίδες του Παγκρήτιου Συλλόγου Φίλων Μίκη Θεοδωράκη και απόλυτα σύμφωνα με τις οδηγίες του και έχει ήδη αποπερατωθεί".

Την επιθυμία του η σορός του να ταξιδέψει με πλοίο στα Χανιά και όχι άλλο μεταφορικό μέσο, συμπλήρωσε στο ίδιο έγγραφο, ενώ όρισε ως εκτελεστές της τελευταίας επιθυμίας του τους φίλους και συνεργάτες του Γιώργο Αγοραστάκη και Ειρήνη Παρμενίδου, "προκειμένου, ενεργώντας είτε από κοινού είτε ο καθένας απ’ αυτούς χωριστά, να προβούν σε όλες τις απαιτούμενες ενέργειες ενώπιον οιασδήποτε αρχής ή υπηρεσίας προς εκπλήρωση της ανωτέρω επιθυμίας του και δήλωσης επιλογής του τόπου ενταφιασμό του".

Μάλιστα, ο Μίκης Θεοδωράκης είχε ορίσει συγκεκριμένο γραφείο τελετών προκειμένου να προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες μετά το θάνατο του δίνοντας εντολή να υπάρξει συνεργασία των εκτελεστών της τελευταίας του επιθυμίας με αυτό, ενώ οι δύο εκτελεστές είναι και οι μόνοι που έχουν τη δυνατότητα να συνεργαστούν με διαφορετικό γραφείο τελετών.

Δείτε τη συμβολαιογρατική πράξη,

Αναδημοσίευση Απο CapiTal.gr

Διαβάστε Περισσότερα ►