Αεροβαπτισουμε με τη βοήθεια του Αγίου, Και με το που λέμε "βαφτίζεται ο δούλος του Θεού Δημήτριος, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος" το μωράκι ξεκινάει να κλαίει!!!

 Θαύμα του Αγιου Δημητριου.

Μέγα γεγονός αυτό που βίωσα σήμερα (26-10)το οποίο θα ήθελα να μοιραστω μαζί σας, ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ θαύμα του Αγίου Δημητρίου που γιορτάζουμε σήμερα και εύχομαι όλοι μας να έχουμε τις πρεσβείες του. 

Σήμερα το πρωί στην εφημερία μου στο Ιπποκρατειο ήρθε μία επίτοκος να γεννήσει 

η οποία είχε πολλές επιπλοκές κατά τη διάρκεια της κύησης και έτσι θα έμπαινε για καισαρική τομή. 

Μέχρι πριν να ξεκινήσει το χειρουργείο όλα κυλούσαν ομαλά και στον υπέρηχο άκουγα 

καθαρά την καρδούλα του εμβρύου. 

Ξεκινάει το χειρουργείο, βγαίνει το μωράκι και διαπιστώνουμε ότι δεν έχει σφυγμό. 

Είναι νεκρό. 

Το βάζουμε στην ανάνηψη και ξεκινάμε καρπα μαζί με χορήγηση οξυγόνου ώστε να πετύχουμε αναταξη. 

Περνάνε 10' χωρίς κανένα σημάδι ζωής και οι αναισθησιολογοι διασωληνωνουν. 

Προσπαθούμε να αναταξουμε για αλλά 10 λεπτά αλλά φαίνεται να μην υπάρχει καμία ελπίδα. 

Στα 25 λεπτά σταματάμε καθώς φαινόταν 

πλέον να είναι μάταιο.  

Αποφασίζουμε να το αεροβαπτισουμε επικαλουμενοι τη βοήθεια του Αγίου. 

Και με το που λέμε "βαφτίζεται ο δούλος του Θεού Δημήτριος, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος" το μωράκι παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεκινάει να κλαίει!!! 

Ενώ ήταν νεκρό για 25 ολόκληρα λεπτά!! 

Οι μισοί κλαιγαμε και οι άλλοι μισοί κοιταζοντουσαν μεταξύ τους σαστισμενοι. 

Ακόμη δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω αυτό που βίωσα και νιώθω τόσο μικρή μπροστά σε αυτό το μεγαλείο.. 

Εύχομαι ολόψυχα ο Άγιος μας 

να σκεπάζει τις ζωές όλων σας!! 

Δόξα τω Θεώ

Κωνσταντίνος Σύμπουρας

Διαβάστε Περισσότερα ►

ἀληθινὴ θλίψη… Αὐτὴ ποὺ δημιουργεῖται, ὅταν γνωρίσουμε καλὰ τὴν ἄθλια κατάσταση τῆς ψυχῆς μας.

 "Δὲν θέλω νὰ θλίβεστε καὶ νὰ συγχύζεστε γιὰ ὅσα συμβαίνουν ἀντίθετα στὴ θέλησή σας, ὅσο δίκαιη κι ἂν εἶναι αὐτή. Μία τέτοια θλίψη μαρτυρεῖ τὴν ὕπαρξη ἐγωϊσμοῦ…

Ἡ ὑπερβολικὴ θλίψη γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι τοῦ πειρασμοῦ. Μία εἶναι ἡ ἀληθινὴ θλίψη… Αὐτὴ ποὺ δημιουργεῖται, ὅταν γνωρίσουμε καλὰ τὴν ἄθλια κατάσταση τῆς ψυχῆς μας.

Ὅλες οἱ ἄλλες θλίψεις δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ...."

 Ἃγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ 

Κ ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!

Διαβάστε Περισσότερα ►

Oλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας,

 Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ εξομολογείται:

 «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί αυτή η απάντηση ! » 

«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να… λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.

Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν’ ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς».

Και γράφει ο Κέστνερ.

«Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί».

Απαντά η γυναίκα:

«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

Διαβάστε Περισσότερα ►

βάλε ΙΣΣΟΡΟΠΙΑ,

 Eρχεται, ἀγαπητoί μου, καὶ σ᾽ ἐμᾶς τοὺς ἀ­χαρίστους ἡ πεῖνα. Θὰ εἶνε τέτοια ἀ­νάγ­κη, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ ὑποφέρουν. Θὰ στερέψουν καὶ μεγά­λα ποτάμια καὶ θὰ τὰ περνοῦν μὲ τὰ πόδια παι­διὰ καὶ κοπάδια. Τότε, σὲ μιὰ νύχτα, θ᾽ ἀδειάσουν οἱ μεγαλουπόλεις· ὅλοι θὰ τρέχουν σὲ βουνὰ καὶ λαγκάδια, καὶ θὰ πάρουν πάλι τὶς ἀξίνες νὰ καλλιεργήσουν τὴ γῆ, ποὺ τὴν ἄφησαν γιὰ νὰ μαζευτοῦν σὲ πόλεις ἑκατομμυρίων κατοίκων, πόλεις – Σόδομα καὶ Γόμορρα. Πῶς ζοῦν ἐκεῖ; Σκάβουν τὴ γῆ; Ὄχι. Μὲ ἀτιμίες, κλεψιές, ἀδικίες. Ὅταν ὅμως γίνῃ ὁ λιμός, οἱ πόλεις θὰ ἐρημώσουν, καὶ μικρὰ χω­ριὰ θὰ ἔχουν χιλιά­­δες κατοίκους. Τότε βασιλιᾶδες καὶ σοφοὶ θὰ πέσουν νὰ προσκυνήσουν τὸ γεωργό, ποὺ σήμερα εἶνε περιφρονημένος, καὶ θὰ τὸν ἐκλιπα­ροῦν γιὰ λίγο ψωμάκι.

Ἔτσι νόμισες, ἄνθρωπε, ποὺ πίνεις ἕνα ποτήρι νερὸ καὶ δὲ λὲς «Δόξα σοι, ὁ Θεός», ποὺ ἔχεις τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα καὶ βλαστημᾷς τὰ θεῖα, ἔτσι νόμισες; Γιὰ τὴν ἀχαριστία τέτοιων ἀνθρώπων ἡ καλύτερη τιμωρία θὰ ἦταν νὰ βρεθοῦν σὲ κάποιον ἄλλο πλανήτη. Γιατὶ μόνο ἐδῶ 

στὴ γῆ ἔδωσε ὁ Θεὸς ὅλα τὰ ἀγαθά· καὶ ὅμως δὲ ἀκούει ἀπὸ μᾶς ἕνα εὐχαριστῶ.

☦ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Διαβάστε Περισσότερα ►